بریده‌هایی از کتاب جزء از کل

وقتی زنی که سرتاپایش را جراحی پلاستیک کرده می‌میرد، خالق با تعجب نگاهش می‌کند و می‌گوید «من این زن رو به عمرم ندیده‌م.»

وقتی بچه هستی برای این‌که پیرو جمع نباشی با این جمله به تو حمله می‌کنند «اگه همه از بالای پل بپرند پایین، تو هم باید بپری؟» ولی وقتی بزرگ می‌شوی ناگهان متفاوت بودن با دیگران جرم به حساب می‌آید و مردم می‌گویند «هی. همه دارن از روی پل می‌پرن پایین، تو چرا نمی‌پری؟»

مردم برای کسانی که اخیراً مرده‌اند عزاداری می‌کنند ولی برای مرده‌های قدیمی هرگز.

کنارم زنی نشسته که در یک محفظهٔ کوچک حمل گربه یک گربه دارد. با گربه‌اش حرف می‌زند، بهش می‌گوید جان. کسانی که اسم آدم روی حیوانات‌شان می‌گذارند بی‌اندازه افسرده‌ام می‌کنند. به حرف‌هایش گوش می‌کنم، لحظه‌به‌لحظه بدتر می‌شود. اسم گربه فقط جان نیست، جان فیتزپاتریک است. این یکی دیگر شورش را درآورده.

وقتی کسی به این دنیا می‌آید که به عمیق‌ترین ژرفاهای ممکن شرّ می‌غلتد همیشه هیولا خطابش می‌کنیم، یا شیطان، یا تجسم شرّ، ولی هیچ‌وقت در نظر نمی‌گیریم ممکن است این آدم واقعاً چیزی فرازمینی و آن‌دنیایی با خود داشته باشد. شاید انسانِ شریری باشد، ولی در نهایت فقط یک انسان است. ولی اگر انسانی خارق‌العاده در آن‌سوی گستره فعالیت کند، طرف خوبی، مثل مسیح یا بودا، بی‌درنگ او را بالا می‌بریم، می‌گوییم خدا است و الاهی و فراطبیعی و غیرزمینی. این نشان می‌دهد ما خود را چه‌طور می‌بینیم. راحت قبول می‌کنیم بدترین موجود که بیشترین آسیب‌ها را می‌زند انسان است، ولی به هیچ عنوان نمی‌توانیم بپذیریم بهترین موجود، کسی که سعی در القای تخیل و خلاقیت و همدلی دارد، می‌تواند یکی از ما باشد. خیلی نظر خوبی به خودمان نداریم ولی خیلی هم از این پایین بودن‌مان ناراحت نیستیم.

نه من، نه پدرم عشق چندانی به مذهب نداشتیم چون رمز و راز را به معجزه ترجیح می‌دادیم، ولی راستش پدرم رمز و راز را هم دوست نداشت ــ برایش مثل سنگریزه در کفش بود. خب، من راز و رمز را مثل او نادیده نمی‌گیرم. ولی تلاشی هم در حل‌شان نمی‌کنم. فقط می‌خواهم ببینم وقتی به کُنه‌شان خیره می‌شوی چه اتفاقی می‌افتد. من ردپای نامطمئن و مسخرهٔ خودم را دنبال خواهم کرد.

از چی می‌ترسیدم؟ کاری با من نداشتند. فکر کنم از بی‌تفاوتی‌شان می‌ترسیدم. باور کنید، اصلاً نباید جلو یک نفر پخش زمین شوید. کمک‌تان نمی‌کند که از جا بلند شوید.

هنگام سقوط تنها چیزی که می‌توانی دستت را بهش بند کنی وجود خودت است.

ما مخلوقاتی کوچک و آب‌رفته بودیم که حال هیچ‌گونه اعتراضی نداشتیم.

احمقانه است فکر می‌کنیم خداوند فقط وقتی صدای افکارمان را می‌شنود که او را به اسم صدا می‌زنیم و نه وقتی که مشغول افکار پلید روزمره‌مان هستیم.

ظاهراً جامعهٔ مسیحی ما در حوزهٔ انتقام پیشرفت زیادی کرده ولی در حوزهٔ بخشش اصلاً.

دیگه نمی‌شه موج نفرتی رو که به ساحل رسیده متوقف کرد.

جسپر گفت «نگاهش کن. داره مثل خر کار می‌کنه. چرا یه میلیونر باید کار کنه؟» «شاید تمام پولش رو خرج کرده.» «خرج چی؟» «از کجا بدونم؟» «من می‌دونم. شاید از اون آدم‌هاست که این‌قدر توی زندگیش کار کرده که نمی‌دونه غیر از کار کردن چه کار دیگه‌ای می‌تونه با زندگیش بکنه.»

هیچ‌چیز مثل سفری نوستالژیک تو را نسبت به گذشته و حال بیگانه نمی‌کند.

بدترین چیزِ آتئیست بودن این است که براساس اعتقاداتِ نداشته‌ام می‌دانم تمام این بی‌پدرها هیچ عقوبتی در دنیای دیگر نخواهند دید ــ تمام‌شان قسر در خواهند رفت. این خیلی ناراحت‌کننده است؛‌ هر چه را بکاری درو نمی‌کنی، هر چه بکاری همان جا که کاشته‌ای باقی می‌ماند.

تمام مهمانان خودشان را بزرگ جلوه می‌دادند و وقتی دیگر چیزی برای تأکید بر بزرگی‌شان پیدا نمی‌کردند با کوچک کردن بقیه به هدف‌شان می‌رسیدند.

آیا مادر یک فرزند ازدنیارفته هنوز مادر است؟ برای بیوه و یتیم کلمه داریم ولی برای پدر و مادر بچه‌ای مرده نه.

«می‌خوای بقیهٔ عمرت رو چه‌کار کنی؟» سؤال خوبی بود، حالا که باقی‌ماندهٔ زندگی‌ام آن‌طور که قبل‌تر تصور می‌کردم چند میلیارد سال نبود، واقعاً می‌خواستم چه‌کار کنم؟ برای اولین‌بار در زندگی‌ام در آستانهٔ خسرانی بزرگ بودم. یک زیان تمام و کمال. دیگر حتا نمی‌توانستم کتاب بخوانم. حالا عمیق کردن دانشم نسبت به دنیا و آشغال‌کله‌های ساکنش به چه دردم می‌خورد وقتی دیگر قرار نبود وجود داشته باشم که بتوانم به خاطر یافته‌هایم دندان به‌هم بسایم؟

حالا که سرطان دارد تا جایی که دلش می‌خواهد در بدنم منتشر می‌شود به‌نظرم بی‌خدایی بدترین ظلمی است که می‌توانم در حق خودم روا دارم. به مغزم التماس کردم تجدیدنظر کند. فکر کردم آیا جایی به شکلی دیگر حیاتم را ادامه نخواهم داد؟ می‌شود اعتقاد پیدا کنم؟ اگر خواهش کنم چه؟ می‌شود لطفاً به روح جاودان باور پیدا کنم؟ به بهشت یا فرشتگان یا شانزده دوشیزه‌ای که انتظارم را می‌کشند؟ می‌شود به این‌ها باور پیدا کنم؟ ببین، من اصلاً هیچ احتیاجی به شانزده دوشیزهٔ زیبا ندارم. یک زن زشت و چاق هم برایم بس است، لازم هم نیست دوشیزه باشد، اصلاً تو بگو دوچرخهٔ عمومی دنیای پس از مرگ. راستش اصلاً هیچ زنی هم نباشد اشکالی ندارد، بهشت هم نبود، نبود. یک سرزمین هرز... جهنم، حتا جهنم، چون وقتی دارم در دریاچهٔ آتش شکنجه می‌شوم دست‌کم هستم که بگویم «آخ!» می‌شود لطفاً به این یکی اعتقاد پیدا کنم؟

. خودت رو دکتر معرفی می‌کنی که چی بشه؟ یعنی کلی زحمت کشیدهٔ تا این حق رو به دست بیاری که دستت رو بکنی تو دل‌ورودهٔ مردم؟ شاید می‌خوای همه بدونن دکتری تا یه وقت یه بشقاب دل و جگر یا سیرابی تعارفت نکنن؟