بریده‌هایی از کتاب جزء از کل

وقتی وسواس ظاهرت را داری تمام سطوح منعکس‌کنندهٔ جهان توجهت را جلب می‌کنند.

خجالت‌آور است تماشای کسی که آخر عمری خود را موشکافی می‌کند و به این نتیجه می‌رسد تنها چیزی که با خود به گور می‌برد شرمِ زندگی نکردن است.

وقتی برگشتیم مدرسه توی حیاط جمع شدیم. یک مشاور دربارهٔ خودکشی جوانان حرف زد. از ما خواست با رفقای نااستوارمان ارتباط بگیریم و دنبال نشانه‌ها بگردیم. توصیفش از نوجوانان متمایل به خودکشی جماعت را حیرت‌زده کرد. همهٔ ما در توصیفش می‌گنجیدیم

شب قبل مچم را موقع هایدگر خواندن برای بچه گرفته بود. جیغ زد «این‌که نمی‌فهمه.» در جوابش داد زدم «من هم نمی‌فهمم! هیچ‌کس نمی‌فهمه!»

به تمام مرگ‌هایی که دیده بودم فکر کردم ــ این‌که هری مرگ خودخواسته را انتخاب کرد و تری احتمالاً از مرگ خودش جا خورد و والدینم که مرگ به شکل غافلگیری‌یی ناخوشایند گریبان‌شان را گرفت، غافلگیری‌یی شبیه پیدا کردن قبضی داخل صندوق پست که فکر می‌کردی قبلاً پرداختش کرده‌ای.

نفع شخصی: ریشهٔ سقوط ما همین است و در اتاق هیئت‌مدیره و اتاق جنگ هم شروع نمی‌شود. در خانه آغاز می‌شود.

پوچی تلاشش کاملاً آشکار بود، وقتی این‌همه تلاش می‌کنی یک نفر را فراموش کنی، خود این تلاش تبدیل به خاطره می‌شود.

بهت می‌گویم چه چیزی هیجان‌انگیز است: شب‌های پرشور و خیس عرق. ولی نشستن روی ایوان خانهٔ زنی خواب که رویای تو را نمی‌بیند دیرگذر است و غمناک

وقتی در میانهٔ بحرانی شخصی در شهر ول می‌گردی، چهرهٔ آدم‌ها کیفیتی به‌غایت بی‌رحم و بی‌تفاوت پیدا می‌کند. خیلی افسرده‌کننده است این‌که هیچ‌کس نمی‌ایستد تا دستت را بگیرد.

برای همین است که هرگز نباید پیمانی ناشکستنی ببندی. نمی‌دانی ذرات وجودت بعدها چه حسی خواهند داشت.

وقتی مردم فکر می‌کنند چند روز بیشتر به پایان عمرت نمانده با تو مهربان می‌شوند. فقط موقعی که در زندگی پیشرفت می‌کنی به تو چنگ‌ودندان نشان می‌دهند.

وقتی این‌همه تلاش می‌کنی یک نفر را فراموش کنی، خود این تلاش تبدیل به خاطره می‌شود. بعد باید فراموش کردن را فراموش کنی و خود این هم در خاطر می‌ماند.

تفاوت‌های بین ثروتمندان و فقرا اهمیتی ندارند، این شکاف بین سالم و بیمار است که رخنه‌ناپذیر است.

مردم تفکر نمی‌کنن، تکرار می‌کنن. تحلیل نمی‌کنن، نشخوار می‌کنن. هضم نمی‌کنن، کپی می‌کنن.

هر کسی که ادعا می‌کنه یکی از دوستانش در طول سال‌ها هیچ تغییری نکرده فرق نقاب و چهرهٔ واقعی رو نمی‌فهمه.

مردم می‌گن شخصیت هر آدمی تغییرناپذیره ولی اغلب این نقابه که بدون تغییر باقی می‌مونه و نه شخصیت، و در زیر این نقاب غیرقابل تغییر موجودی هست که دیوانه‌وار در حال تکامله و به شکل غیرقابل کنترلی ماهیتش تغییر می‌کنه.

غرور اولین چیزیه که باید تو زندگی از شرش خلاص بشی. غرور برای اینه که حس خوبی نسبت به خودت داشته باشی. مثل این می‌مونه که کُت تن یه هویج پلاسیده کنی و ببریش تئاتر و وانمود کنی آدم مهمیه.

آدم‌هایی که تا آخر از پا نمی‌افتند مورد احترام‌اند

وقتی این‌همه تلاش می‌کنی یک نفر را فراموش کنی، خود این تلاش تبدیل به خاطره می‌شود. بعد باید فراموش کردن را فراموش کنی و خود این هم در خاطر می‌ماند.

گذشته توموری بدخیم و لاعلاج است که تا زمان حال خود را می‌گسترد.