بریده‌هایی از کتاب جزء از کل

آخرین ماراتنی که درش شرکت داشتم وقتی بود که در راه رسیدن به تخمک ۲۰۰ میلیون اسپرماتوزوئید را شکست دادم.

خودشون بدترین دشمن خودشونن. اشتهاشون سیری‌ناپذیره! حالا نصیحت بعدی: اشتهاتون رو کم کنین تا هزار سال زنده باشین

مردم می‌گن شخصیت هر آدمی تغییرناپذیره ولی اغلب این نقابه که بدون تغییر باقی می‌مونه و نه شخصیت

فکر می‌کنم تنها دلیل این‌که دوستم دارد این است که در دسترسش هستم

آدم‌ها هیچ راز و رمزی ندارن چون مدام مشغول وراجی‌ان! باور همون‌قدر مسیر رو روشن می‌کنه که چشم‌بند!

من زندگی خلاف جریان رو انتخاب کرده‌م، نه فقط به این خاطر که جریان عادی حالم رو به‌هم می‌زنه، بیشتر به این دلیل که منطق جریان برام زیر سؤاله ــ حتا مطمئن نیستم که این جریان اصلاً وجود داشته باشه!

وقتی یک سیب رسیده باشد یک نسیم هم می‌تواند آن را از درخت بیندازد. عشق هم یک چنین چیزی است.

کنترل ذهن وجود دارد. برای همین است که باید مواظب باشی به چی فکر می‌کنی. برای همین است که بیشتر دکترها می‌گویند افسردگی و اضطراب و غم روی سیستم دفاعی بدن تأثیر می‌گذارند، همین‌طور تنهایی. در واقع تنهایی با عوامل مهم‌تر مرگ‌ومیر مثل بیماری قلبی، سرطان و خودکشی مرتبط است، حتا با مرگ اتفاقی، یعنی این‌که حس تنهایی، منجر به دست‌وپاچلفتی‌گری مرگ‌بار می‌شود. اگر تنهایی‌تان ادامه‌دار است به دکتر مراجعه کنید.

برای زنده ماندن حداقل دوتا دوست لازم داشتم، برای روزِ مبادایی که یکی‌شان مریض می‌شد و مدرسه نمی‌آمد

بی‌خود وقتت رو تلف نکنی. یأس قعر نداره. تو هیچ‌وقت به انتهاش نمی‌رسی

مردم احتمالاً تمام عمر تظاهر به دوست داشتن خانواده، دوستان، همسایگان و همکاران‌شان می‌کنند

آسمان از یک سانتی‌متر بالای زمین آغاز می‌شود.

حتا اگر چنین تصمیمی می‌گیری تا خانواده‌ات را بدبخت کنی، یک آرمان باارزش انتخاب کن، به رسانه‌ها زنگ بزن، یک مکان عمومی پیدا کن و خودت را بکش. اگر زندگی‌ات کاملاً بی‌معنا بوده لازم نیست مرگت هم این‌طور باشد.

هیچ‌وقت نمی‌شنوید ورزشکاری در حادثه‌ای فجیع حس بویایی‌اش را از دست بدهد. اگر کائنات تصمیم بگیرد درسی دردناک به ما انسان‌ها بدهد، که البته این درس هم به هیچ درد زندگی آینده‌مان نخورد، مثل روز روشن است که ورزشکار باید پایش را از دست بدهد، فیلسوف عقلش، نقاش چشمش، آهنگساز گوشش و آشپز زبانش.

یا راجع به این‌که وقتی زنی که سرتاپایش را جراحی پلاستیک کرده می‌میرد، خالق با تعجب نگاهش می‌کند و می‌گوید «من این زن رو به عمرم ندیده‌م.»

این‌همه تلاش می‌کنی یک نفر را فراموش کنی، خود این تلاش تبدیل به خاطره می‌شود.

اگر بدون فکر کردن از باور عامهٔ مردم پیروی کنی، مرگی ناگهانی و هولناک در انتظارت است.

چخوف اعتقاد داشت اگه به آدم‌ها نشون بدی چه‌جور موجودی هستن بهتر می‌شن. فکر نکنم حرفش درست باشه. فقط باعث می‌شه غمگین‌تر و تنهاتر بشن.

آدم برای دوران مزخرف هم مثل دوران خوش دلتنگ می‌شود، چون در پایان روز تنها چیزی که برایش دلتنگ می‌شوی خودِ زمان است.

به‌هرحال خاطره شاید تنها چیز روی زمین باشد که ما می‌توانیم آن را به نفع خودمان دستکاری کنیم، به این منظور که وقتی به عقب نگاه کردیم به خودمان نگوییم عجب عوضی بی‌شرفی!