بریده‌هایی از کتاب جزء از کل

وقتی این‌همه تلاش می‌کنی یک نفر را فراموش کنی، خود این تلاش تبدیل به خاطره می‌شود. بعد باید فراموش کردن را فراموش کنی و خود این هم در خاطر می‌ماند.

«احساس می‌کنم یه جای زندگیم راه رو غلط رفته‌م ولی این‌قدر جلو رفته‌م که دیگه انرژی برای برگشت ندارم. خواهش می‌کنم این یادت بمونه مارتین. اگه فهمیدی مسیر رو اشتباه رفتهٔ هیچ‌وقت برای برگشت دیر نیست. حتا اگه برگشتن ده سال هم طول بکشه باید برگردی. نگو راه برگشت طولانی و تاریکه. نترس از این‌که هیچی به دست نیاری.» و این یکی: «من تمام این سال‌ها با این‌که پدرت رو دوست نداشتم بهش وفادار موندم. حالا فهمیده‌م کار اشتباهی کرده‌م. اجازه نده اخلاق سد راه زندگیت بشه. تری اون آدم‌ها رو کشت چون دوست داشت. اگه دوست داری خیانت کنی، خیانت کن. اگه دوست داری بکشی، بکش.» و این: «من به خاطر ترس با پدرت ازدواج کردم. به خاطر ترس باهاش موندم. حکمفرمای زندگی من ترس بوده. من زن شجاعی نیستم. خیلی بده آدم برسه به انتهای زندگیش و بفهمه شجاع نیست.»

عادت داشت نوک خودکار را بین لب‌هایش بگیرد. یک روز جامدادی‌اش را دزدیدم و تمام خودکارهایش را بوسیدم. می‌دانم صورت خوشی ندارد ولی عصر خودمانی‌یی بود، فقط من و خودکارها. وقتی بابا آمد خانه ازم پرسید چرا لب‌هایم آبی شده. می‌خواستم بگویم برای این‌که او آبی می‌نویسد. همیشه آبی.

ما با بی‌توجهی خودمان را در افکار منفی غرق می‌کنیم و نمی‌دانیم دائم فکر کردن به این‌که «من مفت نمی‌ارزم.» احتمالاً به اندازهٔ کشیدن روزی یک کارتن سیگار بی‌فیلتر کمل سرطان‌زاست.

وقتی حس می‌کنم کسی می‌خواهد احساساتم را جریحه‌دار کند برایم سخت است شبیه یک بچهٔ پنج‌ساله رفتار نکنم.

آدم‌ها رازهای‌شان را جایی غیر از صورت پنهان می‌کنند. چهره جایگاه درد است. اگر هم جایی باقی بماند، ناامیدی.

هوراشیو می‌گوید هر کس از بالای ارتفاعی بدون حصار به پایین نگاه کند دوست دارد بپرد پایین که با خودم گفتم، خدایا، پس من تنها نیستم.

چه‌قدر حیف که نمی‌تونم تصاویر چشم ذهنم رو نشونت بدم. خیلی شفاف و واضحن لامصب. کاش می‌شد تصاویر چشم‌های ذهن همه رو انداخت روی پرده و بلیت فروخت. به‌نظرم ارزش واقعی آدم همون مقداریه که از بقیه انتظار داری بابتش پول بدن.»

«عاشق شو جسپر. هیچ لذتی بالاتر از عشق نیست.» «لذت؟ یعنی یه چیزی مثل یه وان پر از آب داغ توی زمستون؟» «آره.» «دیگه چی؟» «احساس می‌کنی زنده‌ای، با تمام وجودت زندگی رو حس می‌کنی.»

صادقانه‌ترین و شفاف‌ترین یادداشت خودکشی‌یی که خوانده‌ام مال جورج سندرز، بازیگر انگلیسی، است: مردم عزیز، من شما را ترک می‌کنم چون حوصله‌ام سر رفته. احساس می‌کنم به اندازهٔ کافی زندگی کرده‌ام. من شما را با تمام دلواپسی‌های‌تان در این فاضلاب دل‌انگیز تنها می‌گذارم. موفق باشید.

رهایی در این است که شبیه دیوانه‌ها باشی.

یک چیز. همه‌شان همین را می‌گویند. فقط یکی و بعد می‌رود سراغ بعدی و تا به خودش بیاید مثل گلولهٔ برفی شده که از تپه پایین می‌غلتد و دور خودش برف زرد جمع می‌کند.

اگر کودکی‌ام یک چیز به من آموخت، آن چیز این است که تفاوت‌های بین ثروتمندان و فقرا اهمیتی ندارند، این شکاف بین سالم و بیمار است که رخنه‌ناپذیر است.

هیچ‌چیز جالب و خوبی در عشق یک‌طرفه وجود ندارد. به‌نظرم کثافت است، کثافت مطلق. عشق به کسی که پاسخ احساساتت را نمی‌دهد ممکن است در کتاب‌ها هیجان‌انگیز باشد ولی در واقعیت به شکل غیرقابل تحملی خسته‌کننده است.

اگر بدون فکر کردن از باور عامهٔ مردم پیروی کنی، مرگی ناگهانی و هولناک در انتظارت است.

آدمیزاد را فقط وقتی تنها است می‌شود تحمل کرد.

شمار قول‌هایی که در لیست مضحکم به خودم دادم به پنجاه رسید و وقتی کاغذ را پاره کردم، فکر کردم بایدها و نبایدهای سال نو اعترافی است حاکی از این‌که می‌دانیم مقصر بدبختی‌های‌مان خودمان هستیم نه دیگران

ببخشید ببخشید ببخشید که چه فرداهای وحشتناکی باهم خواهیم داشت، چه اقبال غیرمنصفانه‌ای باعث شد روح تو به بدن پسر من حلول کند، پسرم پدرت ازکارافتادهٔ تنهای عشق است. به تو یاد خواهم داد چه‌طور با چشم بسته معنای تمام چهره‌های سردرگم را درک کنی و

ونیز؟ پر از توریست‌هایی به بلاهتِ معتقدها که به کبوترهای ایتالیایی غذا می‌دهند، ولی به کبوترهای شهر خودشان محل نمی‌گذارند.

وقتی بچه هستی برای این‌که پیرو جمع نباشی با این جمله به تو حمله می‌کنند «اگه همه از بالای پل بپرند پایین، تو هم باید بپری؟» ولی وقتی بزرگ می‌شوی ناگهان متفاوت بودن با دیگران جرم به حساب می‌آید و مردم می‌گویند «هی. همه دارن از روی پل می‌پرن پایین، تو چرا نمی‌پری؟»