بریده‌هایی از کتاب جزء از کل

چیزی که آدم را مجنون می‌کند تنهایی یا درد نیست ــ ماندن در وضعیت وحشت مدام است.

آدم‌های زیادی در دنیا هستند که هیچ کاری ندارند و جایی ندارند بروند و از هیچ‌چیز به اندازهٔ هدر دادن زندگی‌شان با گپ زدن لذت نمی‌برند.

مطمئناً ما ظرفیت زیادی برای تغییر داریم ولی هشتاد سال فرصت زیادی نیست. باید زود همه‌چیز را یاد گرفت. باید ابدیت را در چند دهه جا کرد.

به‌نظرم الگویی در حال شکل گرفتن بود: پدرم یک زندان ساخت و تری تحت‌تأثیر زندانی‌یی که در زندانِ ساختِ پدرم ملاقات کرد، تبدیل به یک جنایتکار شد. و من؟ شاید نقش من همین بود. شاید این کتاب چیزی بود که بالاخره می‌توانستم زندگی‌ام را با آن معنا ببخشم، چیزی که می‌توانستم همراه خودم به کورهٔ سرد و متروک مرگ ببرم. نمی‌توانستم خودم را کنار بکشم.

وقتی از دنیا کنار می‌کشی دنیا هم به همان اندازه از تو کنار می‌کشد.

دردسر باطل کردن کارت اعتباری و گرفتن المثنای گواهی‌نامه چنان برای اکثریت مردم غیرقابل تحمل است که حاضرند برای اجتناب از آن جان‌شان را بدهند... به‌نظرشان مرگی تدریجی و دردناک بر اثر جراحت چاقو بی‌نهایت لذت‌بخش‌تر است از سروکله زدن با بوروکراسی ادارهٔ راهنمایی و رانندگی...

وقتی مردم فکر می‌کنند چند روز بیشتر به پایان عمرت نمانده با تو مهربان می‌شوند. فقط موقعی که در زندگی پیشرفت می‌کنی به تو چنگ‌ودندان نشان می‌دهند

وقتی از دنیا کنار می‌کشی دنیا هم به همان اندازه از تو کنار می‌کشد.

تنها راهش هم اینه که از این‌که ندونی چی درسته و چی غلط لذت ببری. تن به بازی زندگی بده و سعی نکن از قانون‌هاش سر دربیاری. زندگی رو قضاوت نکن، فکر انتقام نباش، یادت باشه آدم‌های روزه‌دار زنده می‌مونن ولی آدم‌های گرسنه می‌میرن، موقعی که خیالاتت فرو می‌ریزن بخند، و از همه مهم‌تر، همیشه قدر لحظه‌لحظهٔ این اقامت مضحکت رو تو این جهنم بدون.»

فکر کردم تا چه اندازه از هر ازدحامی بیزارم، از ازدحام طرف‌داران تیم‌های ورزشی، ازدحام طرف‌داران محیط‌زیست، حتا از ازدحام سوپرمدل‌ها، ببینید چه‌قدر از هر ازدحامی متنفرم. از من بشنوید، آدمیزاد را فقط وقتی تنها است می‌شود تحمل کرد.

اگر آشغال‌ترین پدر دنیا هم باشی باز هم فرزندانت باری بر دوشت هستند و نسبت به رنج‌شان آسیب‌پذیری.

ما در کشورمان مردم را شکنجه نمی‌کنیم، که البته چیز خوبی است، مگر این‌که بازجویی باشی که برای گرفتن نتیجه تحت فشارت گذاشته باشند

کسانی که اسم آدم روی حیوانات‌شان می‌گذارند بی‌اندازه افسرده‌ام می‌کنند

مردم به خاطر اتفاقی که برایش افتاده بود خیلی از سر دلسوزی با او رفتار می‌کردند و برایش لقمه‌های بزرگ مهربانی اعصاب‌خردکن می‌گرفتند. بدترین چیز برایش همین بود.

نمی‌توانی از پای خودت فرار کنی، خصوصاً از پایی که وزن رویاهای بربادرفته را بر خود حمل می‌کند.

برای سلامت جسمانی‌اش ارزشی قایل نبود و این بی‌تفاوتی را تا بدن دیگران هم امتداد می‌داد.

خیلی کم پیش می‌آید کسی به آدم پیشنهادی عملی و به‌دردبخور بدهد. معمولاً می‌گویند «نگران نباش.» یا «همه‌چیز درست می‌شه.» که نه‌تنها غیرکاربردی بلکه به شکل وحشتناکی زجرآور هستند، جوری که باید صبر کنی تا کسی که این حرف را به تو زده بیماری لاعلاجی بگیرد تا بتوانی با لذت تمام جملهٔ خودش را به خودش تحویل بدهی.

تا وقتی وحشت از زندگی‌ات رخت نبسته نمی‌فهمی ترس تا چه اندازه زمان‌بر است.

مردم به خاطر اتفاقی که برایش افتاده بود خیلی از سر دلسوزی با او رفتار می‌کردند و برایش لقمه‌های بزرگ مهربانی اعصاب‌خردکن می‌گرفتند. بدترین چیز برایش همین بود.

فقط یأس نبود که او را سرد و رذل کرد، یک جور واکنش بود به ترحم بی‌پایانی که مجبور بود با آن دست‌وپنجه نرم کند.