بریده‌هایی از کتاب این دختر نامرئی نیست

«اشکالی نداره. احمقن. نمی‌تونن با آدمی که یه کم فرق داره کنار بیان.»

همان حسی که همه هرازگاهی داریم: چرا من؟

اگر چیزی را در اثر تجربه یاد بگیری فراموشش نمی‌کنی.

آدم که نمی‌داند چی واقعی است و چی نیست، چی غیرممکن است و چی نیست، تا وقتی امتحانش کند.

وقتی برای مدتی طولانی سعی می‌کنید چیزهایی را تا حد ممکن واقعی نشان دهید، تشخیص یکی از دیگری سخت می‌شود.

نباید همیشه یادمان باشد کسانی که دوست‌شان داریم از هرچیز دیگری برای‌مان مهم‌ترند؟

هرازگاهی، زندگی واقعی درست و حسابی به گند کشیده می‌شود.

گاهی چیز تنها کلمه‌ای است که می‌شود از آن استفاده کرد.

مسئلهٔ تصادف فکر و ذکر پرایس شده بود. بعد از اینکه مجموعه‌ای از تصادف‌های فوق‌العاده برایش اتفاق افتاد، او که ریاضیدان تیزهوشی بود، احتمال چیزی را که اتفاق افتاده بود محاسبه کرد و به نتیجه‌ای رسید که باورش سخت بود. او تسلیم شد و دید باید قبول کند که خدا وجود دارد.

به تمام آن تصادف‌هایی که نزدیک بود اتفاق بیفتند اما نیفتادند فکر کنید، به تمام تصادف‌های عجیب و غریبی که باید اتفاق می‌افتادند اما هیچ‌کس از آنها خبر ندارد. شاید چیزی برای‌تان اتفاق بیفتد. چیزی چنان عجیب و غریب که شما را به فکر بیندازد. آن‌قدر عجیب و غریب که انگار کتابی برداشته‌اید، حتی شاید کتابی که حالا در دست دارید، کلمهٔ اول تمام فصل‌ها را نگاه کرده‌اید، آنها را کنار هم گذاشته‌اید و پی به پیغامی مخفی برده‌اید. چیزی که باعث می‌شود فکر کنید، بله. بله، این چیزی است که همه لازم داریم.