بریده‌هایی از کتاب باران خوبی ها

زشت‌ترین کلامی که یک انسان می‌تواند بگوید، «دلم می‌خواهد» است.

شخصی از امام صادق (ع) پرسید: «انسان چگونه راحت می‌شود؟» حضرت فرمود: «راحتی در مبارزه با نفس است.» آن شخص بلافاصله پرسید: «چه زمانی انسان راحت می‌شود؟» حضرت فرمود: «اولین روزی که وارد بهشت می‌شود.»

علم و دانش به یادگیری نیست. بلکه نوری است که خدا در دل کسی که می‌خواهد او را هدایت کند، قرار می‌دهد. اگر طالب علم هستی ابتدا بندگی حقیقی را در جان خود جستجو کن. و علم را به وسیلهٔ عمل‌کردن بیاموز و از خدا طلب فهم کن تا خدا همه چیز را به تو بفهماند.»

پرهیزکاران در این دنیا صاحب این صفات برجسته‌اند: گفتارشان راست، لباسشان میانه‌روی و راه رفتنشان تواضع و فروتنی است. چشمان خویش را از آنچه خداوند بر آنان حرام کرده پوشیده‌اند و گوش‌های خود را وقف شنیدن علم و دانشی کرده‌اند که برای آنان سودمند است...

رفتار متواضعانه رفتار کسی است که گویا چیزی ندارد و عزیز هم نیست و به همین دلیل نمی‌تواند به کسی فخرفروشی و مباهات کند.

به اعتقاد روان‌شناسان مردم بیشتر بر اساس ذهنیت‌هایشان زندگی می‌کنند تا آگاهی‌هایشان.

به راستی که اخلاق خوب، بخشش خداست. خدای متعال آن را به خلق خود عنایت می‌کند، برخی از آن سجیه و منش است، برخی به نیت و اکتساب است. گفتم: کدام‌یک از این دو برتر هستند؟ حضرت فرمود: آنکه طبع و منش اوست، بر آن واداشته شده و نمی‌تواند جز آن عمل کند و آنکه با قصد و تصمیم خوش خلقی کند، باید به خوبی بر طاعت صبر کند و این برتر است.

وقتی خدا می‌فرماید: «ذلِک فَضْلُ اللَّهِ یؤْتیهِ مَنْ یشاء»، دیگر کسی نمی‌تواند صدایش را بلند کند که خدایا من این همه از تو درخواست کردم، این همه در خانهٔ تو عبادت کردم، چرا به من ندادی؟ خدا می‌فرماید این فضلی که دادم از باب «ادْعُونی أَسْتَجِبْ لَکم؛ مرا بخوانید تا شما را اجابت کنم»، نبود، از باب «من یشاء» بود که به هر کسی که خودم دوست داشته باشم می‌دهم. اینجا اوج خداپرستی بندگان مورد امتحان قرار می‌گیرد.

یکی از بهترین الگوها برای تواضع، مرحوم ابوترابی است. یکی از آزادگان عزیز نقل می‌کرد که ما در آسایشگاه هرگاه برای آب خوردن از کنار مرحوم ابوترابی رد می‌شدیم، ایشان به احترام ما بلند می‌شد و می‌ایستاد، هرچقدر هم به ایشان می‌گفتیم که بابا ما داریم با هم اینجا زندگی می‌کنیم، شما این‌قدر به خودت زحمت نده، ایشان کار خود را می‌کرد. این انسان می‌تواند برای امروز ما الگوی تواضع باشد.

تقوا یعنی نگهداشتن خود برای کسی و این نگهداشتن سه عنصر دارد: عنصر اول «شناختن قدر خود» است. دومین عنصر «شناختن، دانستن و علاقه به هدف» است و عنصر سوم «نگهداشتن "خود" به خاطر "هدف"» است. انسان باید اول خودش را بشناسد و قدر و منزلت خودش را درک کند. بعد خدا را بشناسد و جایگاه او را درک کند. و در مرحلهٔ نهایی وقتی خودش را شناخت و قدر گوهر گران‌بهای درونش را دانست و همین‌طور جایگاه ویژهٔ خدا و اوج لذت رسیدن به او را درک کرد، تلاش می‌کند که خودش را برای رسیدن به آن لحظهٔ لذت‌بخشِ «لقاء الله» نگهدارد.

شخصی از امام سجاد (ع) پرسید که سکوت بهتر است یا سخن گفتن؟ حضرت فرمود: «هم سکوت و هم سخن گفتن آفاتی دارد، ولی اگر از آفاتش در امان باشیم سخن گفتن برتر است.» گفته شد که چگونه چنین چیزی ممکن است؟ حضرت فرمود: «خداوند انبیاء و اوصیاء را به خاموشی و سکوت مبعوث نفرمود، بلکه به سخنرانی و کلام مبعوث فرمود. انسان با سکوت مستحق بهشت نمی‌شود، و با سکوت ولایت خدا واجب نمی‌شود، و با سکوت از آتش جهنم بازداشته نمی‌شود، و با سکوت آتش غضب خدا فرو نمی‌نشیند، و همهٔ اینها فقط و فقط در پرتو کلام و سخن گفتن است، و من نمی‌توانم ماه را با خورشید برابر کنم،

تقوا یعنی اینکه عملی را که برایت سخت است به خاطر خدا ترک کنی و آن عملی را که انجامش برایت سخت است به خاطر خدا انجام دهی.

مصرف خطبهٔ همّام به عنوان دارویی برای آلام معنوی، به فهمیدن آن نیست، به چشیدن آن است.

امروزه هر مقدار بی‌دینی که در جامعه می‌بینیم، مربوط به تکبّر مؤمنین است

جوان دیگری دست نوشته‌ای به بنده داد که در آن نوشته بود: «من شب قدر تا صبح کنار این فراز دعای جوشن کبیر مُردم: "یا ذا العهد و الوفاء؛ ای صاحب عهد و وفا" ناگهان در دلم احساس کردم که هیچ‌کس در دنیا نمی‌تواند به انسان قول قطعی بدهد و هیچ‌کس در دنیا نمی‌تواند با وفا باشد، غیر از خدا. تنها کسی که عهد بسته و وفای به عهد هم خواهد داشت، خدای متعال است. آن شب این یک جمله من را کُشت!»

اگر به خواستگاری رفتید، بعد از «بسم الله الرحمن الرحیم» بگویید: «با یاد آقا امام زمان (عج) که ای کاش در مجلسمان حضور می‌داشتند»،

هر امتیاز ویژه‌ای که هر انسانی دارد باید با تقوا تنظیم شود، و الا رهزن می‌شود. آدم‌های تیز به تقوا محتاج‌ترند و الا «جیب‌بُر» می‌شوند. آدم‌های هنرمند به تقوا محتاج‌ترند و الا «دل‌بُر» می‌شوند

از امیرالمؤمنین (ع) سؤال شد که چگونه به چشم فروبستن از حرام موفق شویم؟ حضرت فرمود: «با پذیرش سلطنت خدایی که از باطن و سرّ تو آگاه است.»

جهنم آنها هم جایی است که از دیدن زیبایی خدا محروم باشند

باید کمی جسارت به خرج دهیم و با احترام و ادب، جلوی سخن اضافی همدیگر را بگیریم. حرف بی‌مورد زدن و ارائهٔ مداوم اطلاعات و آگاهی‌های بیجا در روابط فردی چه ثمره‌ای دارد؟ چقدر زیباست که حرمت اندیشه و ظرف آگاهی طرف مقابل را در گفتگوهای عادی رعایت کنیم.