بریده‌هایی از کتاب بهتره با یکی حرف بزنی

من شوکه شده‌ام و حیرت‌زده و نمی‌فهمم چرا این موضوع هیچ‌وقت مطرح نشده است. چطور با آرامش در کنار کسی می‌نشینی که می‌خواهی با او یک عمر زندگی کنی، درحالی‌که مخفیانه این فکر که آیا ترکش کنم یا نه، ذهنت را درگیر کرده است؟

«لزومی نداره احساساتت اون طوری باشن که تو فکر می‌کنی باید باشن، اون‌ها در هر صورت وجود دارن، پس بهتره تو هم قبولشون کنی چون سرنخ‌های مهمی بهت می‌دن.»

من از وندل بیشتر از یک دیدگاه مثبت بی‌قید و شرط می‌خواهم. می‌خواهم که از من خوشش بیاید

مادری را در نظر بگیرید که خانواده‌اش توان مالی کمی داشته است و حال هر بار که بچه‌اش صاحب یک جفت کفش یا اسباب‌بازی جدید می‌شود، به او گوشزد می‌کند: «حواست هست چقدر خوش‌شانسی؟

اگر این حرف را یک میلیون بار زده باشم، برای بار یک میلیون و یکم می‌گویم، ما در برقراری ارتباط با دیگران رشد پیدا می‌کنیم.

برای افراد زیادی، رفتن به اعماق تفکرات و احساساتشان مثل رفتن به کوچه‌ای تاریک است و نمی‌خواهند به‌تنهایی آنجا بروند. مردم به مشاوره می‌آیند تا کسی را پیدا کنند و همراه او به آن کوچه بروند. مردم برنامهٔ جان را هم به همین دلیل تماشا می‌کنند، چون باعث می‌شود کمتر احساس تنهایی کنند و این امکان را به آن‌ها می‌دهد یک نسخه از خودشان را ببینند که در صفحهٔ تلویزیون با زندگی کلنجار می‌رود.

همیشه در بهترین خداحافظی‌ها احساس می‌شود هنوز حرف برای گفتن وجود دارد.

اگر به‌عنوان مشاور فقط یک چیز یاد گرفته باشم، این است که بیشتر افراد، به قول مشاورها، «روایتگرانی غیرقابل اعتماد» هستند. منظور این نیست عمداً آدم را گمراه می‌کنند، بلکه موضوع بیشتر این است که هر داستانی تاروپودهایی چند لایه دارد و آن‌ها معمولاً آن تارهایی را که با دیدگاه خودشان هم‌خوانی ندارد، حذف می‌کنند. آنچه بیماران برای من تعریف می‌کنند از دیدگاه فعلی‌شان، کاملاً درست است. اگر از کسی درمورد همسرش، وقتی که هردو هنوز عاشق یکدیگر هستند سؤال‌هایی کنید و بعد از طلاق، دوباره همان سؤال‌ها را از او بکنید، هر دفعه فقط نصف داستان را برایتان تعریف می‌کند.

«خب، بذار جور دیگه‌ای بهش نگاه کنیم. قبلاً دربارهٔ تفاوت انتقاد و شکایت صحبت کرده‌ایم که انتقاد از قضاوت می‌آد ولی شکایت از درخواست. ولی شکایت می‌تونه یه جور تعریف و تمجیدِ خاموش هم باشه.

هیچ‌کدام از ما نمی‌تواند بدون وجود احتمال فقدان، عشق بورزد یا به او عشق ورزیده شود، ولی تفاوت اینجاست که با آگاهی با این قضیه برخورد کنیم یا با وحشت.

رنج رتبه‌بندی ندارد. رنج را نباید رتبه‌بندی کرد چون رنج کشیدن مسابقه نیست.

اگر همهٔ بصیرت دنیا را هم داشته باشی ولی وقتی آن بیرون هستی یعنی در دنیای واقعی، تغییر نکنی، بصیرت و مشاوره بی‌ارزش خواهد بود.

«توی هر آدمی یه خصلت دوست‌داشتنی پیدا می‌شه.»

«نیازی بی‌امان برای گریز از لحظه‌ای که تمام‌شدنی نیست.»

به این فکر می‌کنم که در شرایط روزمره هم خیلی عادی است که فردی به همسرش حسادت کند؛ ولی در عین حال صحبت کردن دربارهٔ آن خیلی زننده است. مگر ما نباید از اقبال خوب همسرانمان خوشحال باشیم؟ مگر عشق نباید این‌گونه باشد؟

گاهی اوقات یک «ماجرا» هرچقدر هم ناخوشایند باشد، می‌تواند یک نوع خوددرمانی باشد که با کمک آن خود را این‌طور آرام می‌کنیم که عوضش با بحران‌های درونی‌مان مواجه نمی‌شویم؛ بحران‌هایی که در درونمان در حال شکل گرفتن‌اند..

سی ساله بود که جنگ جهانی دوم شروع شد و او که یک یهودی بود جانش به خطر افتاد. فرانکل پیشنهاد مهاجرت به آمریکا را به این دلیل که نمی‌خواست پدر و مادرش را تنها بگذارد رد کرد و یک سال بعد، نازی‌ها او و همسر باردارش را وادار کردند که فرزندشان را سقط کنند. در عرض چند ماه، فرانکل و دیگر اعضای خانواده‌اش به اردوگاه‌های کار اجباری فرستاده شدند و سه سال بعد که فرانکل بالاخره آزاد شد، متوجه شد نازی‌ها همسر، برادر و پدر و مادرش را کشته‌اند.

تقریباً هر زنی را که می‌شناسم بابت احساساتش عذرخواهی می‌کند، به‌خصوص بابت گریه کردنش. یادم می‌آید که من هم در مطب وندل عذرخواهی کرده بودم. شاید مردها هم پیشاپیش با گریه نکردنشان، عذرخواهی می‌کنند.

«اگر ملکه مرد بود پادشاه می‌شد.» اگر در زندگی مدام در حال جدا کردن و انتخاب کردن باشید، اگر این واقعیت را قبول نکنید که «عالی، دشمن خوب است»، ممکن است خودتان را از لذت‌ها محروم کنید.

ما باید همهٔ دشمنانِ دنیا را در یک اتاق جمع کنیم، به ماجراها و تجربه‌هایی که شخصیتشان را شکل داده، به ترس‌ها و تلاش‌های آن‌ها گوش دهیم تا تمامِ خصومت‌های دنیا یک‌دفعه حل‌وفصل شود.