بریده‌هایی از کتاب بهتره با یکی حرف بزنی

به این فکر می‌کنم که در شرایط روزمره هم خیلی عادی است که فردی به همسرش حسادت کند؛ ولی در عین حال صحبت کردن دربارهٔ آن خیلی زننده است. مگر ما نباید از اقبال خوب همسرانمان خوشحال باشیم؟ مگر عشق نباید این‌گونه باشد؟

گاهی اوقات یک «ماجرا» هرچقدر هم ناخوشایند باشد، می‌تواند یک نوع خوددرمانی باشد که با کمک آن خود را این‌طور آرام می‌کنیم که عوضش با بحران‌های درونی‌مان مواجه نمی‌شویم؛ بحران‌هایی که در درونمان در حال شکل گرفتن‌اند..

سی ساله بود که جنگ جهانی دوم شروع شد و او که یک یهودی بود جانش به خطر افتاد. فرانکل پیشنهاد مهاجرت به آمریکا را به این دلیل که نمی‌خواست پدر و مادرش را تنها بگذارد رد کرد و یک سال بعد، نازی‌ها او و همسر باردارش را وادار کردند که فرزندشان را سقط کنند. در عرض چند ماه، فرانکل و دیگر اعضای خانواده‌اش به اردوگاه‌های کار اجباری فرستاده شدند و سه سال بعد که فرانکل بالاخره آزاد شد، متوجه شد نازی‌ها همسر، برادر و پدر و مادرش را کشته‌اند.

تقریباً هر زنی را که می‌شناسم بابت احساساتش عذرخواهی می‌کند، به‌خصوص بابت گریه کردنش. یادم می‌آید که من هم در مطب وندل عذرخواهی کرده بودم. شاید مردها هم پیشاپیش با گریه نکردنشان، عذرخواهی می‌کنند.

داروی صداقت مؤثرتر از داروی دل‌سوزی است، دل‌سوزی ممکن است تسلی‌بخش باشد، ولی اغلب باعث کتمان واقعیت می‌شود. گرتل ارلیش

معنای دقیق زندگی، عدم اطمینان است.

«اگر ملکه مرد بود پادشاه می‌شد.» اگر در زندگی مدام در حال جدا کردن و انتخاب کردن باشید، اگر این واقعیت را قبول نکنید که «عالی، دشمن خوب است»، ممکن است خودتان را از لذت‌ها محروم کنید.

ما باید همهٔ دشمنانِ دنیا را در یک اتاق جمع کنیم، به ماجراها و تجربه‌هایی که شخصیتشان را شکل داده، به ترس‌ها و تلاش‌های آن‌ها گوش دهیم تا تمامِ خصومت‌های دنیا یک‌دفعه حل‌وفصل شود.

با آرامش از او می‌پرسم، صدایم را ملایم‌تر می‌کنم چون حواسم به این واقعیت هست که ارتباط برقرار کردن با آدم‌های عصبانی خیلی آسان نیست.

«هیچ‌چیز خوشایندتر از رهایی از یک مصیبت نیست، ولی هیچ‌چیز هم ترسناک‌تر از محروم شدن از یک تکیه‌گاه نیست.» جیمز بالدوین

به جمله‌ای از فلانری اوکانر۳۶ فکر می‌کنم که می‌گوید: «حقیقت، بر اساس میزانِ تحمل ما در برابر آن، تغییر نمی‌کند.

‘با یگانه زندگی افسارگسیخته و ارزشمندت چه می‌خواهی کنی؟’

ما در برقراری ارتباط با دیگران رشد پیدا می‌کنیم.

شکست خوردن بخشی از وجود انسان است.

«هر چه آسیب‌پذیری‌ت رو بیشتر قبول کنی، کمتر احساس ترس می‌کنی.»

«طبیعت زندگی، تغییر کردن است و طبیعت افراد، مقاومت کردن در برابر تغییر است.»

اگر ما را از احساساتمان محروم کنند و زندگی را فقط در سطح تجربه کنیم، پیامد آن آرامش یا لذت نیست، مرگ است.

شاید رو در رو شدن با حقایق دشوار بهایی باشد که باید با مطرح کردن آن‌ها بپذیریم، ولی پاداش این کار هم آزادی است. حقیقت ما را از بند شرم رها می‌کند.

کسانی که مشکل اعتیاد دارند (خواه اعتیاد به یک مادهٔ مخدر باشد یا هیجان عاطفی، منفی‌بافی یا رفتارهایی ضد خود) معمولاً با افراد دیگری که همین مشکل را دارند رفت‌وآمد می‌کنند. ولی وقتی که فرد به مرحلهٔ نگهداری می‌رسد، معمولاً با حمایتِ درست می‌تواند دوباره به زندگی عادی برگردد.

بیشتر افرادی که به من مراجعه می‌کنند به دنبال چه چیزی هستند، جواب می‌دادم به دنبال کم کردن احساس اضطراب و افسردگی‌شان هستند و می‌خواهند رابطه‌هایی با دردسرهای کمتر داشته باشند. ولی شرایط هرطور که بود، همه به‌نوعی درگیر احساس تنهایی بودند و با وجود اینکه مردم تمایل زیادی به برقراری یک ارتباط انسانی قوی با یکدیگر داشتند، فقدان این ارتباط هم‌چنان احساس می‌شد و این فقدان منجر به یک خواسته می‌شد. مردم به‌ندرت مسئله را به این شکل عنوان می‌کردند، ولی من هرچه بیشتر دربارهٔ زندگی آن‌ها می‌فهمیدم، بیشتر به آن پی می‌بردم و از جنبه‌های بسیاری آن را دربارهٔ خودم هم احساس می‌کردم.