بریده‌هایی از کتاب بهتره با یکی حرف بزنی

مردم معمولاً بی‌حس بودن را با بدون احساس بودن اشتباه می‌گیرند، ولی بی‌حسی نتیجهٔ نبود احساسات نیست، بلکه واکنشی است که وقتی به شدت تحت تأثیر احساسات هستیم، نشان می‌دهیم.

دارم یاد می‌گیرم که وقتی حالم کاملاً خوب نیست چطور حالم را خوب نگه دارم

مردم گاهی اوقات باید خودشان و بقیه را همان‌طور که هستند بپذیرند. ولی گاهی وقت‌ها برای اینکه حالتان بهتر شود باید یک آینه در برابرتان بگیرند، آن هم نه آینه‌ای که شما را قشنگ‌تر نشان می‌دهد

. به نظر می‌رسد که بیشترِ ما، تا زمانی که دربارهٔ ساعت‌به‌ساعتِ هر روزمان، با صدای بلند صحبت نکنیم، نمی‌دانیم که هر روز، وقتمان را چطور می‌گذرانیم و چه کارهایی انجام می‌دهیم.

من شوکه شده‌ام و حیرت‌زده و نمی‌فهمم چرا این موضوع هیچ‌وقت مطرح نشده است. چطور با آرامش در کنار کسی می‌نشینی که می‌خواهی با او یک عمر زندگی کنی، درحالی‌که مخفیانه این فکر که آیا ترکش کنم یا نه، ذهنت را درگیر کرده است؟

«لزومی نداره احساساتت اون طوری باشن که تو فکر می‌کنی باید باشن، اون‌ها در هر صورت وجود دارن، پس بهتره تو هم قبولشون کنی چون سرنخ‌های مهمی بهت می‌دن.»

من از وندل بیشتر از یک دیدگاه مثبت بی‌قید و شرط می‌خواهم. می‌خواهم که از من خوشش بیاید

مادری را در نظر بگیرید که خانواده‌اش توان مالی کمی داشته است و حال هر بار که بچه‌اش صاحب یک جفت کفش یا اسباب‌بازی جدید می‌شود، به او گوشزد می‌کند: «حواست هست چقدر خوش‌شانسی؟

مردم به‌طرز عجیبی جذب کسانی می‌شوند که با پدر یا مادرشان، که به نوعی باعث آزار آن‌ها می‌شده است، خصوصیات مشترکی دارند و این خصوصیات در ابتدای رابطه تقریباً قابل درک نیست ولی ضمیر ناخودآگاه، سیستم رادار حساسی دارد که ضمیر خودآگاه به آن دسترسی ندارد. موضوع این نیست که مردم می‌خواهند دوباره مورد آزار قرار بگیرند بلکه می‌خواهند از پس مشکلی بربیایند که در کودکی از حل کردن آن عاجز بوده‌اند و فروید هم آن را «جبرِ تکرار» نامیده است.

اگر این حرف را یک میلیون بار زده باشم، برای بار یک میلیون و یکم می‌گویم، ما در برقراری ارتباط با دیگران رشد پیدا می‌کنیم.

برای افراد زیادی، رفتن به اعماق تفکرات و احساساتشان مثل رفتن به کوچه‌ای تاریک است و نمی‌خواهند به‌تنهایی آنجا بروند. مردم به مشاوره می‌آیند تا کسی را پیدا کنند و همراه او به آن کوچه بروند. مردم برنامهٔ جان را هم به همین دلیل تماشا می‌کنند، چون باعث می‌شود کمتر احساس تنهایی کنند و این امکان را به آن‌ها می‌دهد یک نسخه از خودشان را ببینند که در صفحهٔ تلویزیون با زندگی کلنجار می‌رود.

همیشه در بهترین خداحافظی‌ها احساس می‌شود هنوز حرف برای گفتن وجود دارد.

اگر به‌عنوان مشاور فقط یک چیز یاد گرفته باشم، این است که بیشتر افراد، به قول مشاورها، «روایتگرانی غیرقابل اعتماد» هستند. منظور این نیست عمداً آدم را گمراه می‌کنند، بلکه موضوع بیشتر این است که هر داستانی تاروپودهایی چند لایه دارد و آن‌ها معمولاً آن تارهایی را که با دیدگاه خودشان هم‌خوانی ندارد، حذف می‌کنند. آنچه بیماران برای من تعریف می‌کنند از دیدگاه فعلی‌شان، کاملاً درست است. اگر از کسی درمورد همسرش، وقتی که هردو هنوز عاشق یکدیگر هستند سؤال‌هایی کنید و بعد از طلاق، دوباره همان سؤال‌ها را از او بکنید، هر دفعه فقط نصف داستان را برایتان تعریف می‌کند.

«خب، بذار جور دیگه‌ای بهش نگاه کنیم. قبلاً دربارهٔ تفاوت انتقاد و شکایت صحبت کرده‌ایم که انتقاد از قضاوت می‌آد ولی شکایت از درخواست. ولی شکایت می‌تونه یه جور تعریف و تمجیدِ خاموش هم باشه.

هیچ‌کدام از ما نمی‌تواند بدون وجود احتمال فقدان، عشق بورزد یا به او عشق ورزیده شود، ولی تفاوت اینجاست که با آگاهی با این قضیه برخورد کنیم یا با وحشت.

رنج رتبه‌بندی ندارد. رنج را نباید رتبه‌بندی کرد چون رنج کشیدن مسابقه نیست.

اگر همهٔ بصیرت دنیا را هم داشته باشی ولی وقتی آن بیرون هستی یعنی در دنیای واقعی، تغییر نکنی، بصیرت و مشاوره بی‌ارزش خواهد بود.

احساساتت رو قضاوت نکن، بهشون توجه کن، ازشون به‌عنوان یه راهنما استفاده کن. از حقیقت نترس.

«توی هر آدمی یه خصلت دوست‌داشتنی پیدا می‌شه.»

«نیازی بی‌امان برای گریز از لحظه‌ای که تمام‌شدنی نیست.»