بریده‌هایی از کتاب چرا می خوابیم؟

وقتی خواب هستید، نمی‌توانید غذا جمع کنید. نمی‌توانید معاشرت کنید. نمی‌توانید همسر پیدا کنید و تولیدمثل کنید. نمی‌توانید فرزندان خود را پرورش دهید یا از آنها محافظت کنید. از همه بدتر، خواب شما را درمقابلِ غارت‌شدن و شکارشدن آسیب‌پذیر می‌کند. خواب مطمئناً از گیج‌کننده‌ترین رفتارهای انسان است.

نیاز غیرقابل‌بحث مغز برای خواب در شب اولِ پس از یادگیری برای اهداف پردازش حافظه.

متأسفانه، جغدها به‌صورتِ مزمن بیشتر در معرض خواب ناکافی هستند، زیرا مجبورند با چکاوک‌ها از خواب بیدار شوند، اما شب‌ها تا دیروقت نمی‌توانند بخوابند. بدین‌ترتیب مجبور می‌شوند بیش‌ازحد به خودشان فشار آورند. بنابراین، به‌دلیلِ این کمبود خواب دچار بیماری‌های بیشتری ازجمله افسردگی شدید، اضطراب، دیابت، سرطان، حملهٔ قلبی و سکتهٔ مغزی می‌شوند.

متأسفانه، جامعه از دو جهت با جغدهای شب نسبتاً ناعادلانه رفتار می‌کند. اولاً به آنها برچسب تنبل‌بودن می‌زند، چون، به این دلیل که جغد شب تا ساعت‌های اولیه صبح نخوابیده است، عادت دارد صبح‌ها دیرتر بیدار شود. دیگران (معمولاً چکاوک‌های صبحگاهی) یک فرض نادرست دارند و آن این است که ترجیح خواب شب بر خواب صبح یک انتخاب است و اگر جغدهای شب آن‌قدر بی‌انضباط نبودند، می‌توانستند زودتر بیدار شوند. آنها براساسِ این فرض نادرست جغدهای شب را ملامت می‌کنند. اما جغدهای شب به انتخاب خودشان جغد نشده‌اند. دی. ان.ای ذاتی و غیرقابلِ‌اجتناب‌شان آنها را به یک برنامهٔ زمانی تأخیردار مقید کرده است.

نوزاد قبل از تولد، تقریباً تمام وقت خود را در وضعیتی مانند خواب می‌گذراند که بخش اعظم آن شبیه حالت REM است. بنابراین جنین خوابیده از عملکردهای کُنشی والدین خود بی‌اطلاع است. هر نوع تکان بازو یا ضربهٔ پا که اتفاق می‌افتد و مادر آنها را احساس می‌کند، به احتمال زیاد نتیجهٔ شلیک‌های تصادفی فعالیت‌های مغز است که بیانگر خواب REM است.

کافئین به‌رغمِ وجود میزان بالای آدنوزین (که در حالت عادی شما را به خوابیدن تشویق می‌کند) با حقه باعث می‌شود احساس هوشیاری و بیداری کنید.

متأسفانه، انسان درحقیقت تنها گونه‌ای است که عمداً خود را از خواب محروم می‌کند، بدون اینکه سود معقولی کسب کند.

تمرین منجر به موفقیت نمی‌شود. بلکه این تمرین و به‌دنبال آن یک خواب شبانه است که به موفقیت می‌انجامد.

زنان شاغلی که ساعت‌های نامنظمی در شب کار می‌کردند و شغل‌شان منجر به خواب بی‌کیفیت می‌شد، مانند پرستارهایی که شیفتی کار می‌کردند (حرفه‌ای که در زمان مطالعات اولیه تقریباً فقط توسط زنان انجام می‌شد)، ۳۳ درصد بیشتر از کسانی که ساعات کار روزانه داشتند، سیکل‌های قاعدگی نامنظم داشتند. علاوه‌براین، ۸۰ درصد بیشتر احتمال داشت که زنان شاغل در ساعات نامنظم، به مشکلات مربوط به باروری که توانایی بارداری آنها را کاهش می‌دهد، دچار شوند. در بین زنان باردار، آنهایی که به‌طور معمول کمتر از هشت ساعت در شب می‌خوابیدند، نسبت به افرادی که به‌طور مداوم هشت ساعت یا بیشتر می‌خوابیدند، در سه ماههٔ اول بارداری به‌طور قابل‌توجهی بیشتر دچار سقط جنین می‌شدند.

بیشتر مردم نمی‌دانند غلبه بر یک دوز کافئین چقدر طول می‌کشد و بنابراین نمی‌توانند بین بدخوابی شب و فنجان قهوه‌ای که چند ساعت قبل با شام خورده‌اند ارتباط برقرار کنند.

شارلوت برونته که گفته بود «ذهن ناآرام بالش بی‌قرار می‌سازد»

آیا شرکت‌های دارویی نباید نسبت به شواهد موجود و خطرات مربوط به مصرف قرص خواب شفاف‌تر باشند؟ متأسفانه، شرکت‌های دارویی بزرگ می‌توانند به‌طرز چشم‌گیری در زمینهٔ ارزیابی‌های پزشکی تجدیدنظرشده، انعطاف‌ناپذیر باشند. این امر به‌ویژه هنگامی که دارویی پس از ارزیابی‌های اصلیِ ایمنی تصویب می‌شود و حتی بیشتر، هنگامی که حاشیهٔ سود آن بسیار زیاد باشد، صادق است. در نظر بگیرید که فیلم‌های اصلی جنگ ستارگان - که از پرفروش‌ترین فیلم‌ها در همهٔ ادوار بودند - برای به‌دست‌آوردن ۳ میلیارد دلار به بیش از چهل سال زمان نیاز داشتند. در مورد آمبین، بدون درنظر گرفتن بازار سیاه، فقط بیست‌وچهار ماه طول کشید تا ۴ میلیارد دلار سود داشته باشد. این عدد بزرگی است و تنها چیزی است که می‌توانم تصور کنم بر تصمیمات شرکت‌های بزرگ دارویی در همهٔ سطوح تأثیر می‌گذارد.

در هنگام خواب REM، مغز بدن را فلج می‌کند تا شما را از برون‌ریزی رؤیاها باز دارد. به‌طور معمول، هنگامی که در مرحلهٔ رؤیا بیدار می‌شویم، مغز در همزمانی‌ای کامل و درست در لحظه‌ای که آگاهی برمی‌گردد، بدن را از فلج رها می‌کند. با این حال، موارد نادری ممکن است وجود داشته باشد که حالت فلج در خواب REM ادامه پیدا کند، علی‌رغم اینکه مغز، خواب را خاتمه داده است؛ مانند آخرین مهمانی که به‌نظر می‌رسد تمایلی به تشخیص این که مهمانی تمام‌شده و زمان آن رسیده است که از محل خارج شود، ندارد. در نتیجه، شما شروع به بیدارشدن می‌کنید، اما قادر به بازکردن پلک‌های‌تان، چرخیدن، گریه‌کردن یا حرکت‌دادن عضلاتی که اندام‌تان را کنترل می‌کنند، نیستید. به‌تدریج، این فلج خواب REM از بین می‌رود و شما کنترل بدن، از جمله پلک‌ها، بازوها، پاها و دهان‌تان را مجدداً به‌دست می‌آورید. اگر در مقطعی از زندگی دچار فلج خواب شده‌اید، نگران نباشید. این موضوع مختص این بیماری نیست. در حدود یک‌چهارم از افراد سالم هم فلج خواب را تجربه می‌کنند، به این معنی که به اندازهٔ سکسکه، عادی است.

در حالت بیداری در رختخواب دراز نکشید. اگر بعد از بیست‌دقیقه یا بیشتر ماندن در رختخواب، هنوز بیدار بودید یا کم‌کم احساس اضطراب یا نگرانی کردید، از رختخواب خارج شوید و فعالیت آرامش‌بخشی را انجام دهید، تا زمانی که احساس خواب‌آلودگی کنید. اضطراب ناشی از عدم توانایی در خوابیدن می‌تواند آن را دشوارتر کند.

الکل یکی از قدرتمندترین سرکوبگران خواب REM است

هنگامی‌که یک جغد شب مجبور باشد خیلی زود بیدار شود، قشر پیش‌پیشانی در حالت غیرفعال و «آفلاین» باقی می‌ماند. مانند یک موتور سرد که صبح زود بعد از استارت‌زدن، مدت‌زمانی طول می‌کشد تا گرم شود و به دمای عملیاتی برسد و قبل از آن کارایی لازم را نخواهد داشت.

خواب غیرقابل مذاکره است.

بله، ورزش و رژیم غذایی متعادل از اهمیت حیاتی برخوردار هستند. اما امروزه خواب را نیروی برتر در این سه‌گانهٔ سلامت می‌دانیم.

به‌طورِ معمول، خوابِ شبانهٔ کمتر از شش یا هفت ساعت به سیستم ایمنی بدن شما آسیب می‌زند و خطر ابتلا به سرطان را بیش از دو برابر می‌کند. خواب ناکافی یکی از عوامل مهم در سبک زندگی است و تعیین می‌کند که آیا شما به بیماری آلزایمر مبتلا خواهید شد یا خیر. خواب ناکافی (حتی کاهش اندک آن فقط به‌مدتِ یک هفته) سطح قند خون را به‌شدت مختل می‌کند، تاجایی‌که در زمرهٔ پیش‌دیابتی‌ها طبقه‌بندی می‌شوید. خواب کوتاه احتمال انسداد و تنگ‌شدن رگ‌های قلب را افزایش می‌دهد و شما را در معرض بیماری‌های قلبی عروقی، سکته و نارسایی قلبی قرار می‌دهد.

هیچ داروی خواب‌آور قدیمی یا جدیدی در بازار قانونی (و یا غیرقانونی)، باعث خواب طبیعی نمی‌شود. اشتباه نکنید؛ هیچ‌کس نمی‌تواند ادعا کند که پس از مصرف قرص‌های خوابِ بانسخه بیدار می‌ماند. اما این ادعا که با مصرف آنها خواب طبیعی را تجربه می‌کند هم به همان اندازه نادرست است. داروهای خواب قدیمی‌تر که اصطلاحاً «خواب‌آور و آرام‌بخش» هستند، مانند دیازپام، ابزارهای کم‌اثری هستند. آنها به جای اینکه به شما در خوابیدن کمک کنند، آرام‌تان می‌کنند. قابل درک است که بسیاری از افراد، این دو (آرامش و خواب) را اشتباه می‌گیرند. اکثر قرص‌های جدید خواب هم که در بازار موجود هستند وضعیت مشابهی را ارائه می‌کنند، هرچند که اثر آرام‌بخش‌بودن‌شان کمی کمتر است. این قرص‌های خواب‌آور، چه قدیمی و چه جدید، همان سیستمی را در مغز مورد هدف قرار می‌دهند که الکل هدف می‌گیرد– یعنی گیرنده‌هایی که سلول‌های مغزی شما را از شلیک‌کردن بازمی‌دارند - و بنابراین بخشی از همان ردهٔ کلی داروهای آرام‌بخش هستند.