بریده‌هایی از کتاب روح نماز

انسان باید به‌مقدار رفق، مجاهده هم داشته باشد.

بنا بر یک اصل کلی همان‌گونه که غذای ظاهریِ آلوده، عامل مریضی بدن سالم می‌شود، عبادت معنویِ آلوده نیز مسبّب بیماری روح و باعث ابتلای نفس به امراض است.

اهل عرفان می‌گویند: «در هر جمالی، جلالی و در هر جلالی، جمالی است».

علم حجابی است که انسان باید در آن داخل شود اما سعی کند تا در آن باقی نماند و از آن خارج شود و درهمان حال که تلاش می‌کند تا با ورود به علم از اهل جهل نباشد، نگذارد تا علم برای او پرده و حجاب شود و او را از رسیدن به حقیقت بازدارد.

باید متذکر شد که حجاب خودبینی و خودپرستی از جمیع حُجُب ضخیم‌تر و ظلمانی‌تر است

تنها راه تشخیص میزان رشد افراد، میزان عبودیّت آن‌ها است.

توحید به این معنا است که «خدایا ربوبیّت مطلقه از آن توست و عبودیّت و بندگی از آن من».

توحید طوری است که اگر آن را کسی باز کند، می‌شود شریعت و اگر شریعت را فشرده و جمع کنیم، می‌شود توحید.

انسان برای حرکت به‌سمت خداوند، به دو بال نیازمند است تا با یکی، از دنیا جدا شود و با دیگری به‌سمت عالم بالا و آخرت اقبال نماید

انسان برای حرکت به‌سمت خداوند، به دو بال نیازمند است تا با یکی، از دنیا جدا شود و با دیگری به‌سمت عالم بالا و آخرت اقبال نماید؛ مانند کوهنوردی که چون قصد فتح قله را دارد؛ ابتدا بار خود را سبُک کرده و بر زمین می‌گذارد و سپس به سمت قله رو کرده و حرکت می‌کند. در ادبیات قرآنی از این دو بال به «اقامهٔ صلوة» (یعنی توجه به عالم معنا) و «ایتاء زکوة» (یعنی دل‌بریدن از دنیا) تعبیر شده است،