بریده‌هایی از کتاب روح نماز

اخلاص یعنی زبان حال انسان دائماً این باشد: «خدایا همه‌کاره تویی و هیچ‌کاره منم. مالک محض و غنیِ بالذات تویی و فقیر محض منم». علامت اخلاص در عمل این است که انسان بعد از عمل، حال انکسار و سرشکستگی و ذلتش بیشتر شود و خود را پست‌تر و پایین‌تر ببیند و بیشتر بفهمد که از خود چیزی ندارد

هر عبادتی مانند هر غذایی، آثار مخصوص‌به‌خود را دارد.

نماز دارای وحدت حقیقی است و عامل وحدت آن، نیت شخص نمازگزار است.

از روحانیّت آن ذوات مقدّسه استمداد می‌کنیم برای این سفر روحانی و معراج ایمانی

پس ای عزیز: اگر ایمان به آنچه ذکر شد که گفتهٔ انبیاء (ع) است آوردی و خود را برای تحصیل سعادت و سفر آخرت مهیا نمودی و لازم دانستی حضور قلب را که کلید گنج است، تحصیلی کنی، راه تحصیل آن این است که اولاً رفع موانع حضور قلب را نمایی و خارهای طریق را از سر راه سلوک ریشه‌کن کنی و پس از آن، اقدام به خودِ آن، نمایی

هدفِ اصلی عبادت این است که: «نفس و قوای نفس جُندالله شوند و بین ارادهٔ مخلوق با ارادهٔ خداوند هیچ فاصله‌ای نباشد به‌نحوی که ارادهٔ بنده در ارادهٔ الهی محو گردد»

کند. هرچه نفس انسان لطیف‌تر و گیرندگی‌اش قوی‌تر شود، ارتباطش با دیگر موجودات عالم بیشتر می‌شود و بیشتر می‌تواند حقایق را دریافت کند

فرموده‌اند که قرآن را با آرامش بخوانید، تا حقایق آن در جان و دلتان نفوذ کند.

مرحلهٔ اول رسیدن به عبودیّت، کسب علم است.

پیامبر اکرم (ص) که فرمودند: «الطُّرُقُ الَی الله بِعَدَدِ اَنفاسِ الخَلائِق»(به عدد نَفَس‌های آفریدگان به سوی خدا راه است)».