بریده‌هایی از کتاب کرگدن

بوتار: معلومه، اون‌قدر ما رو استثمار می‌کنن تا جونمون دربیاد.

بوتار: این یه توطئهٔ کثیفه! (با حالت یک سخنران، نوک انگشت را رو به دودار می‌گیرد و با نگاهی خشمناک) تقصیر شماست. دودار: چرا تقصیر من باشه و تقصیر جناب‌عالی نباشه؟ بوتار: (عصبانی) تقصیر من؟ تقصیرها همیشه می‌افته به گردن کوچک‌ترها. اگه دست من بود...

بوتار: (به دودار) چیزی که دانشگاهیان کم دارن، فکر روشن، ذهن مشاهده‌گر، و درک علمیه.

بوتار: (به دودار و آقای پاپیون) من هرجا با جهالت روبه‌رو بشم، علیهش مبارزه می‌کنم! دزی: (به برانژه) آقای برانژه عجله کنید. بوتار: ... چه در کاخ‌ها، چه در کوخ‌ها!

بوتار: من یکشنبه‌ها هم کار می‌کنم. من گوش به حرف کشیش‌هایی نمی‌دم که آدم رو می‌کشونن به کلیسا تا نگذارن کارش رو بکنه و با عرق جبین نون دربیاره.

بوتار: همه‌ش داستان، داستان‌هایی که آدم رو ایستاده خواب می‌کنه.

دلم گرفته‌تر از اونه که برم موزه، پرورش ذهن باشه برای یه وقت دیگه. (گیلاس کنیاک را برمی‌دارد و می‌نوشد.)

اون همه‌ش چیزهای قلنبه‌سلنبه پیش می‌کشه! همه‌ش می‌خواد همه رو با دانشش متحیر کنه. هیچ نمی‌خواد بپذیره که اون هم ممکنه اشتباه کنه.

منطق‌دان: (به آقای پیر) حتی بدون پا هم، گربه باید موش بگیره. این جزو سرشتشه.

ژان: (به برانژه) باید پشتکار داشت. باید دنبال نیات خوبتون رو بگیرید.

برانژه: (به ژان) من به جای نوشیدن، تصمیم دارم فکرم رو پرورش بدم. از همین حالا احساس می‌کنم حالم بهتره. از همین حالا ذهنم روشن‌تر شده. ژان: ملاحظه می‌کنید.

برانژه: من این رو رسماً به خودم قول می‌دم، من به قولی که به خودم بدم وفا می‌کنم.

برانژه: (به ژان) این رو بهتون قول می‌دم. ژان: به خودتون قول بدید، به شخص خودتون.

برانژه: حق با شماست، حق با شماست. من خودم رو با زمانه همگام می‌کنم، درست همون‌طور که شما می‌گید.

ژان: (به برانژه) مثلاً به جای اینکه بنوشید حالتون بد باشه، بهتر نیست آدم تروتازه و سردماغی باشید، حتی توُ اداره؟ تازه می‌تونید اوقات فراغتتون رو به‌طور عاقلانه‌ای بگذرونید. برانژه: (به ژان) منظورتون؟... ژان: (به برانژه) از موزه‌ها دیدن کنید، مجلات ادبی بخونید، برید سخنرانی گوش بدید. این شما رو از واهمه و دلواپسی درمی‌آره، به اندیشه‌تون شکل می‌ده. ظرف چهار هفته مردی فرهیخته می‌شید.

منطق‌دان: (به آقای پیر) برای چیز یاد گرفتن همیشه وقت هست. ژان: (به برانژه) همیشه وقت هست. برانژه: (به ژان) دیگه خیلی دیره. آقای پیر: (به منطق‌دان) برای من، دیگه کمی دیره. ژان: (به برانژه) هیچ‌وقت خیلی دیر نیست. منطق‌دان: (به آقای پیر) هیچ‌وقت خیلی دیر نیست.

ژان: (به برانژه) زندگی مبارزه‌ست، نبرد نکردن بزدلیه!

آقای پیر: (به منطق‌دان) منطق خیلی زیباست. منطق‌دان: (به آقای پیر) به شرط اینکه آدم ازش سوءاستفاده نکنه.

برانژه: من خودم از خودم می‌پرسم که آیا هستم یا نه! ژان: (به برانژه) شما نیستید، عزیز من، برای اینکه نمی‌اندیشید! بیندیشید، آن‌وقت خواهید بود.

برانژه: من خودم از خودم می‌پرسم که آیا هستم یا نه! ژان: (به برانژه) شما نیستید، عزیز من، برای اینکه نمی‌اندیشید! بیندیشید، آن‌وقت خواهید بود.