بریده‌هایی از کتاب کرگدن

دودار: شما واقعاً رفیق خوبی هستید، مادموازل دزی. دزی: بله، واقعاً، رفیق خوبی هستم. دودار: شما آدم خوش‌قلبی هستید. دزی: من فقط رفیق خوبی هستم، همین.

همین‌طوری حس می‌کنم که گذشت بیش‌ازحد شما، اغماض سخاوتمندانهٔ شما... در واقع، باور کنید، یه‌جور ضعفه، یه‌جور کوریه...

دودار: نه، نه. دیگه در این حد هم پیش نمی‌رم. من از اونهایی هستم که فقط سعی دارن مسائل رو همون‌طوری که هست ببینن، با خونسردی. من دلم می‌خواد واقع‌گرا باشم. به خودم می‌گم هیچ خطای واقعی‌ای در چیزهای طبیعی وجود نداره. بدا به حال کسی که در همه‌چی خطا رو ببینه. این خصوصیت مفتّش‌جماعته. برانژه: به نظر شما این قضیه طبیعیه؟ دودار: دیگه از کرگدن طبیعی‌تر چیه؟ برانژه: بله، اما آدمی که تبدیل به کرگدن بشه، بی‌بروبرگرد غیرطبیعیه.

به‌هرحال، اول باید با پیش‌داوریِ موافق جلو رفت، یا حداقل با بی‌طرفی، با یه زمینهٔ فکری باز که از علائم ذهنیت علمیه. هرچیزی منطقیه. درک کردن، ثابت کردنه.

دودار: برانژهٔ عزیزم، آدم باید همیشه سعی کنه همه‌چی رو درک کنه. و برای اینکه یک پدیده و تأثیراتش رو بتونی درک کنی، باید با کوشش فکری صادقانه به عللش رجوع کنی. اما این کار نیاز به سعی وافر داره، چون ما موجودات متفکری هستیم

فقط، به نظر من، برخورد بوتار مثل همیشه زیادی احساساتی بود و در نتیجه ساده‌نگرانه.

دودار: ما از کجا بدونیم؟ انگیزه‌های مخفی اعمال و تصمیم‌های آدم‌ها رو نمی‌شه فهمید.

برانژه: بفرمایید، بفرمایید! اگه همهٔ مسئولین و همشهری‌های ما مثل شما فکر کنن، هیچ‌وقت تصمیم به اقدام نخواهند گرفت. دودار: امیدوار ام قصد نداشته باشید از خارج کمک بگیرید. این یه مسئلهٔ داخلیه، فقط به کشور خودمون مربوط می‌شه. برانژه: من به هم‌بستگی بین‌المللی اعتقاد دارم...

دودار: شر، شر! این حرف بی‌معنیه! مگه آدم می‌تونه بفهمه کجا شره، کجا خیر؟ هرکی یه چیزهایی رو ترجیح می‌ده.

دودار: بفرما، وقتی آدم همه‌چی رو زیادی جدی بگیره این‌طوری می‌شه دیگه. شما خوشتون می‌آد خودتون رو شکنجه کنید. اعتراف کنید دیگه. برانژه: قسم می‌خورم آدم مازوخیستی نیستم.