بریده‌هایی از کتاب درمان شوپنهاور

متوجه شده بودم که هرچند سایر افراد برای داراییهای خارجی می‌جنگند، ولی من هیچ اجباری به مبارزه برای کسب آنها ندارم، زیرا درون خود، گنجی بسیار گرانبهاتر از داراییهای خارجی دارم و تنها می‌خواهم بر میزان آن گنج سرشار از تکامل ذهنی و استقلال کامل، بیفزایم. ضرورت داشت برخلاف سرشت و حقوق انسانی، به جای تمرکز دادن نیروها بر رفاه زندگی، بر خدمت به بشریت اهتمام ورزم. خردی که دارم، متعلق به خودم نیست، بلکه متعلق به همه جهان است.

شوپنهاور مرا متوجه کرد که همه ما محکوم به چرخیدن ابدی با چرخ امیال خود شده‌ایم. آرزویی می‌کنیم، به دست می‌آوریم، از لحظه گذرای موفقیت لذت می‌بریم، خیلی زود دلزده می‌شویم، و سپس «خواسته» و آرزوی دیگری از راه می‌رسد. راه جلوگیری از این چرخش، تحقق یافتن آرزوها نیست. باید از روی چرخ، پایین پرید. کاری که شوپنهاور کرد و من کردم، همین بود!

کشف کانت، این است که ما به جای تجربه کردن دنیا به گونه‌ای که وجود دارد، نسخه پردازش‌شده شخصی را از آنچه می‌بینیم، تجربه می‌کنیم و در نتیجه مؤلفه‌هایی همچون زمان، مکان، کمیت و علیت، در خود ما وجود دارد و نه در آنجا. پس واقعیت خالص و پردازش‌نشده کدام است؟ آنچه واقعا در آنجا وجود دارد و جوهره خام پیش از پردازش ما نامیده می‌شود، چیست؟ کانت می‌گوید که این جوهره، همیشه برای ما ناشناخته باقی خواهد ماند.

حتی زمانی که انگیزه‌ای وجود ندارد، نگرانی و اضطراب درونی، موجب می‌شود مخاطراتی را ملاحظه یا جستجو کنم که وجود خارجی ندارند. این امر، کوچکترین ناراحتی را برای من، تبدیل به بزرگترین می‌کند و ایجاد ارتباط با مردم را بسیار دشوار می‌سازد.

در آن حال، اغلب بیماران از این امر افسوس می‌خوردند که چرا پس از هجوم سراسری سرطان، به فکر خوب زندگی کردن افتاده‌اند.

گل پاسخ داد: ابله! گمان می‌کنی شکوفا شدن من، برای دیده شدن است؟ من برای خود می‌شکفم، و نه برای سایر افراد. شکوفایی، مرا خوشحال می‌کند. منشاء شادی من، در وجود و در شکوفایی خودم است!

ایزومر یعنی دو ترکیب شیمیایی که هرچند اجزای سازنده آنها یکی است، ولی به دلیل نحوه آرایش متفاوت اتمها، ویژگیهایی متفاوت دارند.

بامداد روزی، فرزندی به مادر گفت: ــ امروز به مدرسه نمی‌روم. مادر پرسید: ــ چرا؟ ــ به دو دلیل. نخست اینکه همشاگردیها را دوست ندارم. دوم اینکه همشاگردیها مرا دوست ندارند. مادر گفت: ــ به دو دلیل باید به مدرسه بروی. نخست اینکه چهل و پنج سال داری. دوم اینکه مقام مدیریت مدرسه به تو واگذار شده!

«اگر می‌خواهی خوب زندگی کردن را بیاموزی، باید خوب مردن را یاد بگیری». از سنه‌کا هم چنین نقل می‌شود: «هیچ انسانی، طعم واقعی زندگی را احساس نخواهد کرد، مگر زمانی که برای ترک کردن آن، آمادگی داشته باشد».

زندگی نمایشی گذرا به حساب می‌آید. هرگاه دچار آشوبی درونی شوم، بر این نوشته مراقبه می‌کنم.

اگر زندگی به تکه پارچه‌ای گلدوزی‌شده تشبیه شود، در نیمه نخست، رویه پارچه، و در نیمه دوم، پشت آن مورد توجه قرار می‌گیرد. پشت پارچه، شاید زیباتر نباشد، ولی آموزندگی بیشتری دارد، زیرا به هم پیوستگی رشته‌های نخ به خوبی ملاحظه می‌شود.

باب می‌تواند لکه‌های نامناسب را با قطره‌ای نیتروژن مایع بسوزاند. همین ماه پیش، چند لکه هم از صورت من برداشت. زیاد سخت نیست. بین پنج تا ده دقیقه زمان می‌برد. بسیاری از پزشکان داخلی، این کار را انجام می‌دهند.

برای آرزوها باید مرز قائل شد، اشتیاق را مهار کرد، بر خشم چیره شد و همواره این واقعیت را به ذهن سپرد که هرکس، تنها می‌تواند به بخش بسیار اندکی از آنچه داشتنش ارزشمند است، دست یابد.

به قول شوپنهاور، هرگز نباید اجازه بدهیم تجربه ذهنی، رویدادهای عینی را آلوده کند.

از روشهای معدودی که می‌تواند مردم را خوشحال کند، حرف زدن راجع به مشکلات تازه، یا آشکار ساختن بعضی از نقایص خودتان است

عدم پذیرش احساساتی همچون عشق و نفرت، نیمی از خرد جهان به حساب می‌آید. نیم دیگر خرد، حرف نزدن و باور نکردن است.

بی‌اعتنایی موجب کسب احترام است. اگر واقعا کسی را والامرتبه به حساب می‌آوریم، باید این ویژگی را همچون اتهام جنایت، از او پنهان داریم.

مادر سلامت و امنیت، بی‌اعتمادی است.

آنچه را دشمن نباید بداند، به دوست نگویید.

«تماس با مردم، همواره پیآمدی سرشار از آلودگی دارد. ما به دنیایی هبوط کرده‌ایم که افرادی بیچاره و قابل ترحم در آن سکونت دارند و در واقع متعلق به ما نیستند. باید تعداد اندک افراد بهتر را گرامی داشت. به دنیا آمده‌ایم تا سایر افراد را راهنمایی کنیم، نه اینکه همنشین آنها باشیم. »