بریده‌هایی از کتاب درمان شوپنهاور

«هرکس، عاشق آنچه می‌شود که خود فاقد آن است. »

نیازی به کسی نداشتن، یعنی هرگز تنها نبودن.

رنج، تحمل دلبستگیهای متعدد به اجسام، عقاید، افراد، و زنده ماندن است.

«باید در درون انسان، آشوبی پدید آید، تا ستاره‌ای رقصان از او زاییده شود! »

فیلیپ پاسخ داد: ــ معادله‌ای درست و از پیش آزمایش‌شده، نشان می‌دهد که هرچه کمتر با مردم ایجاد ارتباط کنم، بیشتر خوشحال خواهم بود.

فلسفه، جاده‌ای در ارتفاعات کوهستان و دورافتاده است که هرچه انسان در آن بالاتر می‌رود، جاده را متروکتر می‌یابد. هرکس در این جاده گام می‌گذارد، هرگز نباید هراسی به دل راه دهد، بلکه باید همه احساسات را پشت سر نهد و با شجاعت در برف زمستان، راه بگشاید. در آن صورت، خیلی زود، دنیا را زیر پای خویش می‌بیند. لکه‌های ناهموار جهان، همتراز می‌شود و دیگر هیچ صدای گوشخراشی شنیده نمی‌شود. از آنجا گردی دنیا را آشکارا خواهد دید. همواره در هوای پاک و سرد کوهستان می‌ماند و هنگامی که همگان در شب مرده گرفتار مانده‌اند، او به خورشید می‌نگرد

پزشکانی که بیماران محتضر فراوانی می‌بینند، دریافته‌اند که میزان اضطراب ناشی از مواجهه با مرگ، در افرادی که احساس می‌کنند زندگی ناکامی داشته‌اند، بیشتر است.

هرکس به دنبال آرامش می‌گردد، باید از زنان، منشاء قدیمی مزاحمت و مجادله، دوری گزیند. «پترارک»

تنها راه حفظ برتری در روابط انسانی، حفظ استقلال فردی است

«فهمیده‌ام که مشاهده منظره‌ای دوردست از فراز کوهی بلند، موجب گستردگی اندیشه می‌شود. همه مناظر کوچک، از بین می‌روند و تنها آنچه بزرگ است، شکل واقعی خود را حفظ می‌کند.

جستار دوم با عنوان «انسان چه دارد؟ » یکی از شیوه‌های حیاتی جبران فقر درونی را مورد بررسی قرار می‌دهد که مفهوم آن، گردآوری ثروت، به اندازه‌ای است که پول را مالک انسان می‌کند.

اصرار شوپنهاور بر تجربه زندگی در زمان حال است، و نه زندگی کردن به امید داشتن شرایط بهتر. دو نسل بعد، نیچه همین انگاره را پذیرفت، امید را بزرگترین آفت زندگی به حساب آورد، و افلاطون، سقراط، و مسیحیت را مورد انتقاد قرار داد که چرا توجه انسان را از زندگی تحت مالکیت خود، منحرف و به دنیایی موهوم در آینده معطوف می‌کنند.

دیو تنهایی، بیشتر از هر پدیده دیگری، شوپنهاور را می‌آزرد، ولی از روشها و ترفندهای ماهرانه برای مهار و مبارزه با آن استفاده می‌کرد. باور تزلزل‌ناپذیر به این واقعیت که انسان، ارباب سرنوشت خویش است و خودش تنهایی و انزوا را برمی‌گزیند، نه اینکه توسط تنهایی برگزیده شود، باارزشترین ترفند در این میان به حساب می‌آمد. هنگامی که سن و سال کمتری داشت، می‌گفت علاقه به معاشرت با مردم دارد، ولی مدتی بعد، اذعان کرد: «علاقه به تنهایی و انزوا به تدریج در من ایجاد شد. به عمد از مردم گریختم و تصمیم گرفتم بقیه مدت عمر زودگذر را وقف خویشتن سازم. » بارها به خود یادآوری کرده است: «من در زادگاه اصلی خویش نیستم و با موجوداتی همتراز خود زندگی نمی‌کنم. »

والاترین هدف دانستن لذت بردن از زمان حال، یعنی تنها واقعیت موجود، برترین فرزانگی است

«هیچ انسانی، طعم واقعی زندگی را احساس نخواهد کرد، مگر زمانی که برای ترک کردن آن، آمادگی داشته باشد».

زندگی شاد، غیرممکن است؛ بهترین کار، این است که انسان بتواند زندگی قهرمانانه داشته باشد.

مستعد، همانند تیراندازی است که تیر را به هدفی می‌زند که سایر افراد قادر نیستند این کار را انجام دهند. نابغه، همانند تیراندازی است که هدفی را با تیر می‌زند که سایر افراد، قادر نیستند آن را ببینند.

زیستن در ناامیدی به بهانه فانی بودن زندگی، یا به بهانه اینکه هدف درونی والاتری وجود ندارد، ناسپاسی ناشی از بی‌خردی است. چرا باید آن همه عشق را صرف یک تصور واهی کرد، در حالی که عشق اندکی در زمین وجود دارد؟ بهتر است از راهکار اسپینوزا و اینشتین پیروی شود: سرها را خم کنیم، در برابر قوانین و رمز و رازهای ظریف طبیعت، کلاه از سر برداریم، و سپس به دنبال زندگی کردن برویم.

دلبستگیها و تعداد آنها، اجزای ضروری زندگی کامل به حساب می‌آیند و جدا شدن از دلبستگیها، به دلیل رنجی که همراه می‌آورند، رهنمودی قطعی برای زندگی کردن است.

روزی یکی از مربیان من گفت که هیچکس نمی‌تواند فرد دیگری را ناراحت کند، بلکه خود فرد، آرامش خود را برهم می‌زند...