بریده‌هایی از کتاب دزد مو وزوزی و انسان فرهیخته

توی شهرِ کوچکِ ما، رفتن پیش مشاور و روان‌شناس مرسوم نبود و ارزش هم نداشت آن‌همه پول بی‌زبان را بدهی که آخرش همهٔ تقصیرها را بیندازند گردن پدر و مادر. خانواده‌ها بیش‌تر از تکنیکِ تصویرسازیِ آیندهٔ مخدوش استفاده می‌کردند. «اگه همین‌طوری ناخن بخوری توی شیکمت مار درمی‌آری!»

گفتم انسان باشند و به درد مردم نخندند، بیش‌تر خندیدند. انسانیت مُرده بود.

سیگار می‌کشی؟» «تفننی.» ادایم را درآورد. «تفننی… همهٔ معتادها همین رو می‌گن. مگه کسی مجبوری هم می‌کِشه که تو تفننی می‌کشی

گروه تا وقتی که کلمهٔ The End را نبینند و خیال‌شان راحت نشود که همه‌چیز تمام شده، ول‌کنِ ماجرا نیستند.

«جهان به این‌همه سِفتی نیاز نداره، شُل کن.»

جایی خوانده بودم آدم می‌تواند به چندش‌آورترین چیزها هم عادت کند، پس لازم است عادت‌هایش را مرور کند.

انگار وقتی شبیه همه می‌شوی، دیده نمی‌شوی و دیگر مهم نیست برای این شبیه شدن چه‌قدر تلاش کرده‌ای.

بعد از چند روز از پیدا کردن کار ناامید شدم. نشستم خانه و به راه‌های خودکشی ارزان فکر کردم. راهی که درد هم نداشته باشد. توی زندگی به اندازهٔ کافی درد کشیده بودم و لیاقت یک مرگِ بدون درد را داشتم

انگشت‌هایم را باز می‌کردم و سعی می‌کردم طوری نگه‌شان دارم که ناخن‌هایم دیده شوند. اما هیچ‌کس به خاطر ناخن‌ها به‌ام تبریک نگفت، حتی هم‌اتاقی‌هایم متوجه این تغییر نشدند. انگار وقتی شبیه همه می‌شوی، دیده نمی‌شوی و دیگر مهم نیست برای این شبیه شدن چه‌قدر تلاش کرده‌ای.

«امشب شام مهمون منی. می‌خوام یه غذای ایتالیایی برات بپزم. تخم‌مرغِ تفت‌داده‌شده در روغنِ آفتاب‌گردان با نانِ تافتوناندو.»

توی شهرِ کوچکِ ما، رفتن پیش مشاور و روان‌شناس مرسوم نبود و ارزش هم نداشت آن‌همه پول بی‌زبان را بدهی که آخرش همهٔ تقصیرها را بیندازند گردن پدر و مادر.

به‌وضوح مشکلِ فقرِ گفت‌وگو داشتند. خانواده فقط به‌شان آب و کود داده بود که قد بکشند، مدرسه هم مغزشان را با کاه و یونجهٔ تِست و فرمول پُر کرده بود.

برای مادرم کنکور چیزی بود شبیه جذام

عادلانه‌تر این بود که دکترها هم لباس‌های‌شان را دربیاورند تا بیمار احساس تنهایی نکند.

مامان آرام گفت «تو هم شدی مثلِ بابات.»

«همه‌چیز رو می‌شه عوض کرد. همه‌چیز رو.»

همیشه دوست داشتم اسم زنم شادی باشد. دوست داشتم یک جایی در صحنه‌ای عاطفی و دراماتیک وقتی زنم می‌خواهد بعد از ده سال زندگیِ مشترک ترکم کند. درست وقتی چشم‌هایم خیسِ اشک است، به‌اش بگویم «گُه خوردم. دیگه خیانت نمی‌کنم.» او هم چمدانش را بردارد برود و وقتی به دم‌در می‌رسد، برای آخرین‌بار نگاهم کند و با صدای بغض‌کرده بگوید «من چی بودم واسه تو؟» من هم مُفِ دماغم را بالا بکشم و با آستین اشک‌هایم را پاک کنم و با صدای خش‌دار بگویم «تو شادیِ زندگیِ من بودی.»

نویسنده‌های داستانِ کوتاه، مثل میوه‌فروشی که سیب‌های سالمش را رو می‌چیند، بهترین داستان‌شان را می‌گذارند اول از همه.

هر وقت داستان یا رمانی خواندی که مقدمه دارد، بدان نویسنده نتوانسته داستانِ خوبی بنویسد و تلاش می‌کند با آوردنِ توضیحاتی در مقدمه، اثر معمولی‌اش را شاهکار جا بزند. این کتاب نیز از این قاعده مستثنی نیست.

گفتم «وقتی جهان به من نیازی نداره، برای چی باید به زندگی ادامه بدم؟» لیوانِ کمپوت را داد دستم و گفت «چون من به‌ت نیاز دارم.»