بریده‌هایی از کتاب قانون چاقی

نتیجهٔ طبیعیِ افزایشِ امید به زندگی افزایشِ تعداد افرادِ مبتلا به بیماریِ عروق کرونری است. اما چون هر داستانی به شخصیتی منفی نیاز دارد، چربی این نقشِ منفی را برعهده گرفت. اکثرِ افراد تصور می‌کنند چربی کلسترول بیماران را بالا می‌برد و وجود این ماده در خون مقصرِ اصلیِ بیماری‌های قلبی است. به همین دلیل، پزشکان رژیم‌های غذاییِ کم‌چربی به بیماران می‌دهند. اهمیت فراوانِ این مسئله و نبود دانش کافی زمینه را فراهم کرد تا تمام تقصیرها را به گردنِ چربی بیندازند.

سؤالی که همیشه من را آزار می‌دهد این است که خود پزشکان چرا چاق‌اند. پزشکان داناترین متخصصان درزمینهٔ فیزیولوژیِ بدن‌اند و باید علت بروز چاقی و روشِ درمانِ آن را خیلی خوب بدانند. اکثر پزشکان انسان‌های بسیار زحمت‌کش و منظمی‌اند. چون هیچ‌کس دوست ندارد چاق باشد، پزشکان باید بیشتر از هرکسی بدانند چه باید کرد و بتوانند بدنِ خودشان را متعادل و سالم نگه دارند. پس چرا برخی پزشکان چاق‌اند؟

اغلبِ افراد معتقدند چاقی محصول عدم تعادل کالری در بدن است و این فکر اشتباه است؛ چون پنجاه سال است همهٔ ما داریم سعی می‌کنیم با کاهش میزان مصرف کالری این مشکل را حل کنیم و همیشه ناموفق بوده‌ایم و نارضایتی وجودِ ما را فراگرفته است.

میانگین درصد چربی بدنِ پسران و دختران تا قبل‌از بلوغ یکسان است، ولی بعداز بلوغ، درصد چربی بدن زنان به‌طور میانگین نزدیک به پنجاه و بیشتر از مردان است، بااینکه مردان به‌طور متوسط نسبت‌به زنان کالریِ بیشتری مصرف می‌کنند. اما دلیل این مسئله چیست؟ این مسئله دیگر به انتخاب‌های شخصی ارتباطی ندارد و نقصی شخصیتی نیست. زنان به‌طور عمومی از مردان پرخورتر یا تنبل‌تر نیستند. احتمالاً ترکیبِ هورمونیِ متمایزِ زنان و مردان باعث می‌شود کالری اضافی‌ای که مصرف نمی‌شود در بدن زنان به‌شکل چربی جمع بشود.

کاهش استفاده از نوشیدنی‌های شیرین‌شدهْ یکی از بهترین روش‌های جلوگیری از چاقیِ کودکان است.

در میان بیماران مبتلا به دیابت نوع یک، اختلالی به‌نام دیابولیمی وجود دارد که طی آن بیمارانی که از کاهش وزن همراه این بیماری راضی‌اند و مایل‌اند لاغر باشند عمداً مصرفِ انسولینِ خود را کم می‌کنند و در مدت کوتاهی وزن زیادی از دست می‌دهند. این کار بسیار خطرناک است و به‌هیچ‌عنوان توصیه نمی‌شود. بااین‌حال، همچنان این کار را می‌کنند، چون تأثیر بسیاری در کاهش وزن دارد. وقتی سطح انسولین خون پایین می‌رود، وزن بدن کاهش پیدا می‌کند.

دکتر آلفرد فرولیش از دانشگاه وین اولین بار در سال ۱۸۹۰ سعی کرد دلیلِ عصبی‌هورمونی‌ای را که باعث چاقی می‌شود کشف کند. او پسربچه‌ای را دید که به‌طور ناگهانی دچار چاقی شده و در ناحیهٔ هیپوتالاموسِ مغزش ضایعه‌ای تشخیص داد. بعداً معلوم شد آسیب‌دیدن بخش هیپوتالاموس می‌تواند تا حد زیادی باعث افزایش وزن انسان بشود و به‌این‌ترتیب منطقهٔ هیپوتالاموس یکی از کانون‌های اصلیِ تنظیمِ انرژی در بدن معرفی شد و سرنخ مهمی بود که نشان می‌داد چاقی محصولِ اختلالِ هورمون‌های ماست.

باید بپذیریم که پرخوری دلیل افزایش وزن نیست، بلکه نتیجهٔ آن است. خوردن غذای بیشتر ما را چاق نمی‌کند، بلکه زیادبودن چربی در بدن باعث می‌شود ما بیشتر غذا بخوریم. پرخوری اصلاً به‌انتخاب ما نیست. این رفتار نتیجهٔ عملکرد هورمون‌ها، ازجمله هورمون احساس گرسنگی و سیری در بدن ماست.

«ظاهراً یک حسگر فیزیولوژیکی در بدن وجود دارد که احساس می‌کند وزنِ طبیعیِ بدن دچار اختلال شده و همهٔ تلاش خود را می‌کند تا دوباره آن را به حالت اولیه‌اش بازگرداند.»

درمان بیماریِ وحشتناکِ چاقی بازیچهٔ دستِ شرکت‌های بزرگی مثل ویت واچرز و فرصت‌طلبان و شارلاتان‌های دیگری شده که همیشه مدعی‌اند آخرین «معجزهٔ کاهش وزن» را پیدا کرده‌اند. پزشکان کوچک‌ترین توجهی به مسئلهٔ تغذیه ندارند و به‌جای آن همیشه در پی تجویزِ دارویی جدیدند: دیابت نوع دو دارید؟ این قرص را مصرف کنید. فشارخون بالا دارید؟ این قرص را بخورید. کلسترولتان بالاست؟ این‌یکی قرص را بخورید. بیماری کلیوی دارید؟ آن قرص را مصرف کنید.