بریده‌هایی از کتاب قانون چاقی

کربوهیدرات‌های تصفیه‌شده به‌راحتی ایجاد اعتیاد و پرخوری می‌کنند، چون بدنِ ما با دریافتِ این مواد هورمونِ سیری تولید نمی‌کند، چون کربوهیدرات‌های تصفیه‌شده غذای طبیعی نیستند، بلکه غذاهای تصفیه‌شده یا فراوری‌شده‌اند. به همین دلیل است که سمی‌اند و فاقد ارزش غذایی توصیف می‌شوند.

دکتر دیوید لودویگ از دانشگاه هاروارد نشان داد رژیم کم‌چربیْ سوخت‌وساز بدن را بیشتر از سایر رژیم‌ها کاهش می‌دهد و بهترین رژیم برای حفظ متابولیسم رژیمی است که مصرف کربوهیدرات را تا حد زیادی کاهش می‌دهد.

در شرایط استرس مزمن و غیرفیزیکی، سطح گلوکز خون بالا باقی می‌ماند، ولی کاری نمی‌کنیم که عنصرِ استرس‌زا از بین برود. قند خون ما در مواردی حتی چند ماه بالا می‌ماند و این باعث آزادشدن انسولین می‌شود. تحقیقات فراوانی تا به امروز نشان داده‌اند که افزایش بلندمدت کورتیزول به افزایش تولید انسولین منجر می‌شود.

در وضعیتی که استرسِ جسمیِ کوتاه‌مدتی به بدن وارد شود، انسولین و کورتیزول نقش متضادی ایفا می‌کنند، اما در شرایطی که فشار روانیِ بلندمدت به کسی وارد شود، تأثیر این دو هورمون مثل هم می‌شود.

ما فقط می‌دانیم وجود انسولینِ بیش‌از حد در بدن باعث چاقی می‌شود، پس باید سطح انسولین بدن را کاهش دهیم. بنابراین نباید در پیِ روش‌های تنظیم کالریِ دریافتی باشیم، بلکه باید به دنبال ایجاد مجدد تعادل هورمون‌ها باشیم.

بیماری چاقی محصول نوعی اختلال هورمونی است که نتیجهٔ آن تجمع چربی است. تغییر وضعیت کالری بدن شاید در مواردی بر لاغری یا چاقی اثر بگذارد، ولی ارتباط مشخصی با چاقی ندارد.

گری توبس در کتاب دلیل چاقی و راه‌حل آن چیست می‌گوید «پرخوری دلیلِ چاقیِ ما نیست، بلکه نتیجهٔ آن است».

گلیکوژن مثل کیف پول ماست که در آن پول می‌گذاریم و از آن پول برمی‌داریم. کیف همیشه در دسترسمان است، اما مبلغ محدودی پول در آن جا می‌گیرد. ولی چربی مثل حساب بانکیِ ماست که در آن پول می‌گذاریم؛ دسترسی به آن سخت‌تر است، اما می‌توانیم هرقدر بخواهیم در آن پول جا بدهیم.

اشتباه ما اینجاست که روی عوارض مشکل تمرکز می‌کنیم و نه روی علت آن

پرخوری دلیل افزایش وزن نیست، بلکه نتیجهٔ آن است.