بریده‌هایی از کتاب نیروی حال

هیاهوی بی‌وَقفهٔ ذهن، مانعِ پیدا کردنِ قلمروِ ساکتِ درون می‌شود؛

می‌دانم که کلمات گنجایشِ همه چیز را ندارند.

من تعریفِ سادهٔ بودا از روشن‌شدگی را دوست دارم: «پایانِ رنج»

به محضِ آنکه درمی‌یابی که حاضر نیستی، ناگهان احساس می‌کنی که حاضر هستی.

«در برابرِ نیروی رقیب خشک نباش. نرم و انعطاف‌پذیر باش تا غلبه کنی.»

آلودگی کرهٔ زمین، انعکاسِ بیرونی آلودگی درونِ توست: انعکاسِ درونِ آلودهٔ میلیون‌ها فردِ ناآگاه که مسئولیتِ دنیای درونِ خود را به عهده نمی‌گیرند.

مطالعهٔ پیچیدگی‌های ذهن، شاید از تو یک روانشناس بسازد، اما این کار، تو را به آن‌سوی ذهن نمی‌برد. همان طور که مطالعهٔ دیوانگی، لزوماً تو را عاقل نمی‌کند.

در لحظه‌هایی که زبانِ ذهن بند می‌آید. برای مثال، هنگامی که تو در برابرِ شُکوهِ زیبایی چیزی یا کسی درمی‌مانی، یا هنگامی که مشغولِ تلاش و تقلای سختِ بدنی هستی، یا حتی زمانی که با خطری بزرگ روبرو می‌شوی. در این لحظه‌ها، ناگهان سکونی ژرف تمامِ درونِ تو را پُر می‌کند. در این سکونِ ژرف، شادمانی هست، عشق هست، آرامش هست. این لحظه‌ها، معمولاً کوتاه‌اَند. زیرا ذهن به‌سرعت پادرمیانی می‌کند و سر و صدا راه می‌اندازد

اما خود را گرفتارِ کلمات نکن و سعی نکن این نکته را با ذهنِ خویش بفهمی.

یکی دانستنِ خود و ذهن، حجابی‌ست که تو را از تو دور می‌کند، تو را از آدم‌های دیگر دور می‌کند، تو را از طبیعت دور می‌کند، تو را از خدا دور می‌کند. همین حجابِ تیرهٔ فکر است که توهمِ جدایی می‌آفریند، توهمِ این که «تو» هستی و یک «دیگری» کاملاً جدا از تو.

من با استادانِ ذِنِ بسیاری زندگی کرده‌ام – گربه‌ها.

بسیاری از حرف‌هایی که آدم‌ها می‌زنند و یا کارهایی که می‌کنند، برخاسته از ترس است؛ ترسی که ریشه در آینده و گریز از لحظهٔ حال دارد.

عدمِ مقاومت، به معنای بی‌عملی نیست. عدمِ مقاومت، به معنای آن است که عملِ تو واکنشی نباشد، بلکه برخاسته از سرِ بصیرت باشد.

طالبِ حالتی غیر از حالتِ کنونی خود نباش؛ در غیر این صورت، در درونِ خود نزاعی می‌آفرینی و ناآگاهانه مقاومتی ایجاد می‌کنی. بی‌قرار بودنِ خود را ببخش. به محضِ آنکه بی‌قراری خود را کاملاً می‌پذیری، بی‌قراری تو تبدیل به قرار و آرامش می‌شود

وقتی دردمندی بدن بر تو چیره می‌شود، تو خواهانِ درد و رنجِ بیش‌تری می‌شوی. تو به یک قربانی و یا یک مقصّر یا مجرم تبدیل می‌شوی. خواهانِ آن می‌شوی که کسی را دچارِ رنج کنی و یا خود دچارِ رنج شوی، و یا هر دو.

دکارتِ فیلسوف عقیده داشت که بنیادی‌ترین حقیقت را یافته است: «من می‌اندیشم، پس هستم.» او، در واقع، اساسی‌ترین خطا را به زبان آورده بود: مساوی پنداشتنِ فکر و هستی و یکی پنداشتنِ خود با فکر.

نخستین پرتوهای خورشیدِ صبحگاهی از لای پرده‌های اتاق به درون می‌تابید. بدونِ هیچ فکری، احساس کردم نور باید چیزی بیشتر از آنی باشد که ما احساس می‌کنیم. آن نورِ ملایمی که از لای پرده‌ها به درونِ اتاق می‌تابید، خودِ عشق بود. چشم‌هایم پُرِ اشک شدند. بلند شدم و دورِ اتاق قدم زدم. اتاق را می‌دیدم و می‌دانستم که تا آن زمان اتاقم را واقعاً ندیده بودم. همه چیز تازه و باطَراوت به نظر می‌رسید. گویی همهٔ چیزها تازه به وجود آمده بودند. اشیا را برمی‌داشتم؛ یک قلم، یک لیوان، و از زیبایی و حیاتی که داشتند به شگفت می‌آمدم.

هستی تو، حضورِ توست. من هستم، مقدم است بر من این یا آن، یا چنین و چنان هستم.

عدمِ مقاومت، به معنای بی‌عملی نیست. عدمِ مقاومت، به معنای آن است که عملِ تو واکنشی نباشد، بلکه برخاسته از سرِ بصیرت باشد.

وقتی به کسی و یا وضعیتی «نه» می‌گویی، این «نهٔ تو نباید زادهٔ واکنش باشد، بلکه باید زادهٔ بصیرتِ تو باشد؛ بصیرتی که به تو می‌گوید در آن لحظه چه چیزی درست و چه چیزی نادرست است. بگذار «نهٔ تو، «نه» ای آزاد و رها از همهٔ ذهنیت‌ها و احساساتِ منفی باشد تا موجبِ درد و رنجِ بیش‌تر نشود.