بریده‌هایی از کتاب نیروی حال

اگر در برابرِ رفتارِ ناآگاهانهٔ دیگران بایستی و یا با آن بجنگی، تو نیز به ورطهٔ ناآگاهی می‌افتی.

رازِ زندگی این است: «بمیر، پیش از آنکه بمیری!»

بازی ذهن، این است که تو خود را با ترس‌ها و غم‌های خود یکی بدانی

«خاستگاهِ درد و رنجِ آدمی، خواست و آرزوست.»

مایستر اکهارت، عارفِ بزرگِ مسیحی نیز می‌گوید: «زمان، همان حجابی‌ست که مانعِ رسیدنِ نورِ خداوند به ما می‌شود. در راهِ رسیدن به خدا، هیچ مانعی صعبُ‌العبورتر از زمان نیست.»

لحظهٔ حال، مَحلِ توجهٔ عرفانِ اسلامی نیز بوده است. مولانا می‌گوید: «صوفی، ابنُ‌الوقت باشد.» همین عارفِ بی‌همتا در مثنوی خویش می‌گوید که گذشته و آینده پرده و حجابِ خدایند. باید گذشته و آینده را آتش بزنی تا همنشینِ لب و آوازِ خداوند شوی

نَفْس همواره چیزی را می‌جوید تا بتواند خود را به آن بچسباند و از آن تغذیه کند. بدین‌سان، نَفْس، خودِ دروغین را فَربِه می‌کند. نَفْس، همیشه خود را به مسئله‌های تو می‌چسباند. به همین دلیل، بخشِ عمدهٔ احساسِ بیش‌ترِ آدم‌ها از «خود»، مستقیماً با مسائل و مشکلات‌شان ارتباط دارد. وقتی این آدم‌ها می‌خواهند از مسائل و مشکلات‌شان رها شوند، احساس می‌کنند که از «خود» شان جدا می‌شوند.

حتی نیروهای ضدِ زندگی نیز نیروهای زندگی‌اند.

احساسات در نقطهٔ تلاقی ذهن و بدن به وجود می‌آیند. احساسات، واکنشِ بدنِ تو به کنشِ ذهنِ توست – یا به تعبیری دیگر – انعکاسِ ذهنِ تو در بدنِ توست. برای مثال، یک فکرِ تهاجمی یا خصومت‌آمیز، انرژی تقویت شده‌ای را در بدن به وجود می‌آورد که ما آن را خشم می‌نامیم.

فقط به این دلیل که می‌توانی جدولِ روزنامه‌ها را حل کنی یا بمبِ اتمی بسازی، نتیجه نگیر که بر ذهنِ خود تسلط داری و تویی که آن را به کار می‌گیری. همان طور که سگ دوست دارد دندانِ خود را در استخوان فرو کند، ذهن نیز دوست دارد دندانِ خود را در مسئله‌ها فرو کند.

خوشبختی، چیزی نیست که در آینده به سراغِ کسی بیاید. خوشبختی، زمانی حاصل می‌شود که تو واقعیتِ حالِ خویش را بپذیری و آن را مغتنم بدانی – جایی را که هستی، کسی را که هستی، چیزی را که هم‌اکنون داری – زمانی که کاملاً آنچه را که داری بپذیری، با حسی از شُکر و امتنان نسبت به آنچه داری زندگی کنی، شُکر آنچه را که هست به جا بیاوری، و شاکرِ هستی بی‌مُنتها باشی. سعادتِ حقیقی، اغتنامِ فرصت‌ِ کنونی و کمالِ زندگی در لحظهٔ حال است

وقتی زندگی خود را پُر از مسئله و مشکل می‌بینی، دیگر جایی برای تازه‌ها باقی نمی‌گذاری که بیایند و در تو جای بگیرند. کلیدِ حلِ مشکلات، در دستِ تازه‌هاست. بنابراین، هر وقت که مجالی دست داد، جایی برای تازه‌ها باز کن؛ فضایی تا بتوانی زندگی خفته در زیرِ لایهٔ وضعیتِ زندگی‌اَت را پیدا کنی. از حواسِ خود به طور کامل استفاده کن. در جایی که هستی، باش. به پیرامونِ خود نگاه کن. فقط نگاه کن، تفسیر و تعبیر نکن. نور را ببین، شکل‌ها و صورت‌ها ببین، رنگ‌ها را ببین، حالت‌ها را ببین.

آگاه بودم، اما دیگر از فکرها خبری نبود. احساس کردم به گردابی عظیم از انرژی کشیده می‌شوم. این کشش، ابتدا آهسته بود، اما ناگهان شتاب پیدا کرد. هراسی به جانم چنگ انداخته بود و من می‌لرزیدم. صدایی در فضای سینه‌ام پیچید: «مقاومت نکن!» احساس می‌کردم دارم به درونِ خلأیی می‌افتم. احساس می‌کردم این خلأ در درونِ من است، نه در بیرونِ من. ناگهان احساسِ ترسم ریخت و گذاشتم تا به درونِ آن خلأ بیفتم.

آنگاه، زبانی می‌شوی که خداوند با آن سخن می‌گوید. گوشی می‌شوی که خداوند با آن می‌شنود. دستی می‌شوی که خداوند با آن می‌بخشد و نوازش می‌کند. حنجره‌ای می‌شوی که خداوند با آن زیباترین آوازهای خود را زمزمه می‌کند.

درد و رنجی که تو در لحظهٔ حال می‌کشی، شکلی از عدم پذیرشِ توست، صورتی از مقاومتِ ناآگاهانه در برابرِ آن چیزی‌ست که هست.

اگر ذهنِ تو باری را از گذشته‌ها به دوش می‌کشد، این بار، در آینده سنگین‌تر خواهد شد.

ودا می‌گوید: درد و رنج زاییدهٔ خواهش و آرزویند. بنابراین، برای رهایی از درد و رنج، باید بندهای خواهش و آرزو را بگسلیم.

«شما چیزی را از من می‌خواهید که خود دارای آن هستید. مشکل فقط این است که شما نمی‌توانید آن را در خود احساس کنید. زیرا ذهنِ شما هیاهو راه می‌اندازد و نمی‌گذارد صدای آن به شما برسد.»

فقط با تمامِ وجود متوجهٔ لحظهٔ کنونی باش. این کاری‌ست بسیار لذت‌بخش.

روشن‌شدگی، وضعی‌ست که در آن تو خود را با حقیقتی اندازه‌ناپذیر و فناناپذیر در ارتباط می‌بینی؛ حقیقتی که هم تویی و هم چیزی‌ست بزرگ‌تر و فراتر از تو. روشن‌شدگی، پیدا کردنِ حقیقتِ خودت است؛ حقیقتی که ورای نام‌ها و صورت‌هاست.