بریده‌هایی از کتاب نیروی حال

مدام از خود بپرس: «در این لحظه، در ذهنِ من چه می‌گذرد؟» این پرسش، تو را در مسیری درست قرار می‌دهد. اما تحلیل و تجزیه نکن، فقط تماشا کن. توجهٔ خود را به درون معطوف کن. انرژی عواطفِ خود را احساس کن. اگر عاطفه‌ای وجود ندارد، توجهٔ خود را به اعماقِ میدانِ انرژی بدنِ خود ببر. آن‌جا دری را خواهی یافت که رو به هستی باز می‌شود

اژه‌ها نردبان‌اَند؛ وقتی به بام برآمدی، نردبان را رها کن.

دربارهٔ این احساس، فکر نکن – اجازه نده احساس به فکر تبدیل شود. قضاوت و تحلیل هم نکن. از این احساس، برای خود هویتی درست نکن. به حضورِ خویش ادامه بده و همچنان شاهدِ چیزی باش که در درونِ تو رُخ می‌دهد. نه تنها نسبت به دردِ عاطفی خویش آگاه باش، بلکه نسبت به «کسی که مشاهده می‌کند» نیز آگاه باش. مشاهده‌گرِ خاموش. این است نیروی لحظهٔ حال؛ نیروی حضورِ آگاهانهٔ خودِ تو. آنگاه، بنگر چه رُخ می‌دهد.

رازِ زندگی این است: «بمیر، پیش از آنکه بمیری!

شایع‌ترین شکلِ هم‌ذات‌پنداری نَفْس، جایی‌ست که نَفْس خود را با داشته‌ها، مقام، شهرت، مدرک، دانش و اطلاعات، خوشگلی و خوش‌تیپی، رابطه‌ها، اعتبار و شهرتِ خانواده، باورها و نژاد یکی می‌پندارد. هیچ‌کدام از این‌ها، تو نیستی.

زمانی گمان می‌کردی که شخصی را خوب می‌شناسی، اما ناگهان، برای نخستین‌بار، مواجه شده‌ای با یک آدمِ کاملاً بیگانه و تنفرانگیز و نمی‌دانی چه کنی. با وجودِ این، بسیار اهمیت دارد که تو این حالت را در خویشتن مشاهده کنی، نه در دیگری. علایمِ ناخشنودی را در خود مشاهده کن؛ در هر شکل و صورتی که هستند – این علایم ممکن است بیداری دردمندی بدن در تو باشد.

وقتی دردمندی بدن بر تو چیره می‌شود، تو خواهانِ درد و رنجِ بیش‌تری می‌شوی. تو به یک قربانی و یا یک مقصّر یا مجرم تبدیل می‌شوی. خواهانِ آن می‌شوی که کسی را دچارِ رنج کنی و یا خود دچارِ رنج شوی، و یا هر دو.

نَفْس می‌گوید: «بالاخره، یک روز، هنگامی که این اتفاق و آن اتفاق بیفتد، وضعم درست خواهد شد، خوشبخت خواهم شد، آرامش خواهم یافت.»

باید بگویم ۸۰ تا ۹۰ درصدِ فکرهای مردم نه‌تنها ملال‌آور و بیهوده است، بلکه آسیب هم می‌رساند

وقتی که سوارِ ماشینِ خود می‌شوی، بعد از آنکه درِ ماشین را می‌بندی، چند لحظه مکث کن و جریانِ نفس‌های خود را احساس کن. نسبت به سکوت و احساسِ قدرتمندِ حضورِ خود آگاه باش

در هر آنچه که هست و اتفاق می‌افتد، خیر و خوبی نهفته است.

یکی‌انگاری خود با ذهن، افتادن به دامِ زمان است: وسواسِ زندگی کردن در خاطراتِ گذشته و امیدهای آینده. این وسواس، حسرتِ گذشته‌ها و دغدغهٔ آینده را می‌آفریند و تو را نسبت به زیستن در لحظهٔ مُغتنمِ حال بی‌رغبت می‌کند. این وسواس، به آن دلیل زاده می‌شود که گذشته به تو هویت می‌بخشد و آینده به تو وعدهٔ کامیابی و رستگاری می‌دهد. هر دوی این‌ها پندارِ باطل‌اَند.

ذهن، فی‌نَفسه، خطاکار نیست. وسیله‌ای‌ست شگفت و لازم. خطا آن‌جاست که تو آن را «خود» تلقی می‌کنی. این‌جاست که ذهن به نَفْس تبدیل می‌شود؛ نفسانی می‌شود. و آنگاه، اربابِ وجودِ تو می‌شود.

من تعریفِ سادهٔ بودا از روشن‌شدگی را دوست دارم: «پایانِ رنج».

همه چیز چنان بیگانه با من، دشمنِ من و بی‌معنا به نظر می‌رسید که از دنیا بیزار شدم. بیش از هر چیز، از وجودِ خودم بیزار بودم. به خودم گفتم: چرا باید این زندگی پُر از نِکبت را تحمل کنم؟ چرا به این تلاش و تقلای بیهوده ادامه دهم؟ احساس می‌کردم دوست دارم فنا شوم، معدوم شوم، نباشم. این احساس، قوی‌تر از احساسِ غریزی من برای ادامهٔ حیاتم بود. این جمله مدام در ذهنم طنین می‌انداخت که: «دیگر حالم از خودم به هم می‌خورد.» ناگهان فهمیدم که این جمله، فکری‌ست در سرِ من. «آیا من تنها هستم، یا دو نفر هستم؟

مسیح از یکی از حواریونِ خود پرسید: «آیا دغدغه‌های تو می‌تواند یک روز به عمرِ تو اضافه کند؟» بودا گفته است: «خاستگاهِ درد و رنجِ آدمی، خواست و آرزوست.»

ما حتی زیباترین تجربه‌ها نیز می‌آیند و می‌روند. بنیادی‌ترین تجربهٔ من، همان تجربهٔ آرامشِ ژرف بود که از آن زمان تا کنون هرگز مرا ترک نکرده است. تجربه‌ای که گاهی چنان قوی و آشکار است که دیگران نیز می‌توانند احساسش کنند. گاهی نیز این تجربه جایی در پس‌زمینهٔ وجودِ من است و همچون نغمه‌ای از دوردست‌ها به گوش می‌رسد.

زیرا تو دیگر ذهن را، با تَوَهمِ یگانگی با آن، تغذیه نمی‌کنی. این، آغازِ پایان یافتنِ فکرِ ناخواسته و اجباری‌ست.

درک این من هستم، این احساسِ حضورِ خود، دیگر فکر نیست. چیزی‌ست که از ورای ذهنِ تو برخاسته است.

درک این من هستم، این احساسِ حضورِ خود، دیگر فکر نیست. چیزی‌ست که از ورای ذهنِ تو برخاسته است.