بریده‌هایی از کتاب چهار میثاق

«رویا» ی فرد یا «افسانه شخصی» او الزامآ آن کاری نیست که دوست دارد انجام دهد، و او نه برای خوشایند دیگران و نه حتی برای خوشایند نفس خویش در این راه قرار گرفته است.

میثاق‌های مبتنی بر ترس موجب صرف انرژی بسیاری می‌شوند، اما میثاق‌های مبتنی بر عشق به ما کمک می‌کنند تا انرژی خود را حفظ کنیم و حتی انرژی بیشتری کسب کنیم.

اگر چیزی را نمی‌فهمید، بهتر است بپرسید تا متوجه شوید، به جای این که به تصورات متوسل شوید. روزی که دست از تصورکردن بردارید، ارتباطاتی تمیز و شفاف و آزاد از سموم عاطفی خواهید داشت.

اگر کسی بخواهد به عنوان یک تکلیف ذهنی یا شرعی یا معنوی یا روانشناسانه یک بار در طی روز یا شب پیش از خواب به «محاسبه» بپردازد و کارهای درست و نادرست، گفته‌های درست و نادرست و اندیشه‌های درست و نادرست خویش را بررسی و ارزیابی کند و از آنها درس بگیرد، این کار بسیار نیکو و مفید است.

به راهی گام نهیم یا راهی را تداوم بخشیم که هدف بنیادین آن آزادی درونی و شخصی انسان است؛ آزادی‌ای که اگر به دست نیاید، هیچ آزادی اجتماعی و بیرونی‌ای نمی‌تواند جایگزین آن شود ــ یا شاید این آزادی درونی وسیله تحقق و سپس تضمین تداوم آزادی بیرونی باشد.

وقتی در رویای سیاره زندگی می‌کنیم، مثل این است که مرده باشیم. هرکس از تشرف به مرگ زنده بیرون بیاید، هدیه شگفت‌انگیزی دریافت می‌کند، و آن رستاخیز است. رستاخیز یعنی برخاستن از میان مردگان، زنده بودن، دوباره خود بودن. رستاخیز مثل کودک بودن است ــ وحشی و آزاد بودن، اما با یک تفاوت. تفاوت در این است که آزادی ما با خرد همراه است، نه با معصومیت. ما قادریم اهلی‌شدن‌های خویش را درهم شکنیم، دوباره آزاد باشیم، و ذهن خویش را شفا بخشیم.

وقتی ما تسلطمان را از دست می‌دهیم است که عواطف خود را سرکوب می‌کنیم، نه وقتی که تسلط داریم. تفاوت عمده بین جنگجو و قربانی در این است که قربانی سرکوب می‌کند، اما جنگجو مهار می‌کند، خویشتنداری می‌کند. قربانی سرکوب می‌کند چون می‌ترسد عواطف خود را نشان دهد و می‌ترسد آنچه را می‌خواهد بگوید. مهارکردن و خویشتنداری همان سرکوب کردن نیست. مهارکردن یعنی تسلط بر عواطف و بیان آنها در موقع مناسب، نه زودتر و نه دیرتر. برای همین است که جنگجوها بی‌عیب و نقص عمل می‌کنند. آنان تسلط کامل بر عواطف خویش و در نتیجه بر رفتار خویش دارند.

گناه کاری است که شما به زیان خویشتنِ خویش انجام می‌دهید. هر احساس، باور یا کلامی که به زیان شماست گناه است. شما وقتی برای هر چیزی خود را مورد قضاوت قرار می‌دهید یا سرزنش می‌کنید، به زیان خویش عمل می‌کنید

کلام می‌تواند با جلب توجه ما وارد ذهنمان شود و کلّ باور ما را در جهت مثبت یا منفی تغییر دهد

همان طور که دولت، کتاب قانونی دارد که بر رویای جامعه حکومت می‌کند، نظام باورهای ما نیز کتاب قانونی است که بر رویاهای ما حکم می‌راند. همه این قوانین در ذهن و مغز ما حک شده‌اند. ما آنها را باور داریم و در درون، بر پایه این قوانین قضاوت می‌کنیم. قاضی حکم صادر می‌کند و قربانی از مقصربودن و تنبیه رنج می‌کشد.

هرکس از تشرف به مرگ زنده بیرون بیاید، هدیه شگفت‌انگیزی دریافت می‌کند، و آن رستاخیز است. رستاخیز یعنی برخاستن از میان مردگان، زنده بودن، دوباره خود بودن. رستاخیز مثل کودک بودن است ــ وحشی و آزاد بودن، اما با یک تفاوت. تفاوت در این است که آزادی ما با خرد همراه است، نه با معصومیت.

سه نوع استادی هست که به انسان‌ها کمک می‌کند تولتک شوند. اولین آنها «استادی در آگاهی» است؛ یعنی شما آگاه شوید که واقعآ چه کسی هستید و چه امکاناتی دارید. دومین آنها «استادی در دگرگونی» است: چگونه تغییر کنید، چگونه از اهلی شدن گذشته رها شوید. سومین آنها «استادی در نیت» است. نیت از دیدگاه تولتک‌ها آن بخش از زندگی است که دگرگونی انرژی را ممکن می‌سازد؛ یگانه موجودی که به طور ناپیدا همه انرژی‌ها را احاطه کرده است، و ما آن را «خدا» می‌نامیم. نیت همان زندگی است؛ همان عشق بی‌قید و شرط است. «استادی در نیت» همان «استادی در عشق» است.

حقیقت مهم‌ترین بخش بی‌گناهی در کلام است. در یک لبه شمشیر دروغ‌هایی است که جادوی سیاه را می‌آفریند، و در لبه دیگر حقیقت است که قدرت باطل‌کردن و درهم شکستن طلسم جادوی سیاه را دارد. تنها حقیقت ما را آزاد خواهد ساخت.

آموختن از اشتباه به این معنی است که تمرین کنید، به نتیجه کارتان منصفانه نگاه کنید و به تمرین ادامه دهید.

اگر کسی کمی بیش از حدی که شما خود را می‌آزارید، شما را بیازارد، به احتمال قوی به او اعتراض می‌کنید یا از او فاصله می‌گیرید. اما اگر کسی فقط کمی کمتر از خودتان شما را بیازارد، احتمالا رابطه‌تان را با او حفظ می‌کنید و شکیبایی زیادی نسبت به وی نشان می‌دهید.

حتی اگر عقایدی که درباره خودتان دارید الزامآ حقیقی نباشند، نیازی نیست آنچه را در مغزتان می‌گذرد یا به خود می‌گویید جدی بگیرید. بهتر است آن را هم به خود نگیرید. ذهن این قدرت را دارد که با خودش حرف بزند، اما قدرت این را هم دارد که اطلاعاتی را از دیگر قلمروهای وجود بشنود. گاهی در ذهنتان صدایی می‌شنوید، و ممکن است شگفتزده شوید که این صدا از کجا می‌آید.

عشق واقعی پذیرش دیگران است همان‌طور که هستند، بدون تلاش برای تغییردادنشان. اگر بکوشیم آنها را تغییر دهیم، یعنی واقعآ دوستشان نداریم.

به بدنتان احترام بگذارید، از بدنتان لذت ببرید، بدنتان را دوست داشته باشید، آن را تغذیه کنید، تمیز نگهش دارید و آن را شفا دهید. ورزش کنید و آنچه را احساس خوبی به بدنتان می‌دهد انجام دهید.

باید زن یا مردی را که هستید گرامی بدارید

هرآنچه در زندگی آموخته‌اید، از طریق تکرار آموخته‌اید. شما نوشتن، رانندگی‌کردن و حتی راه‌رفتن را با تکرار آموخته‌اید. شما استاد سخن‌گفتن به زبان خود هستید چون تمرین کرده‌اید. عمل است که ایجاد تفاوت می‌کند. اگر بیشترین تلاشتان را بکنید تا به آزادی شخصی دست یابید، تا به خود عشق بورزید، درمی‌یابید که فقط مسئله زمان مطرح است تا آنچه را در جستجویش هستید به دست آورید.