بریده‌هایی از کتاب چهار میثاق

سرانجام ما به کسی تبدیل شدیم که در حقیقت نیستیم. تبدیل به رونوشتی شدیم از باورهای مادر، پدر، جامعه و مذهب.

ما از ترس طرد شدن مدعی شدیم کسی هستیم که نبودیم.

دریافت پاداش احساس خوبی به انسان می‌دهد، پس کوشیدیم آنچه را دیگران از ما انتظار دارند انجام دهیم تا بتوانیم پاداش بگیریم. با توجه به ترس از تنبیه و نیاز به پاداش، ما کم‌کم ادعا کردیم کسی هستیم که نبودیم ــ فقط به خاطر خوشایند دیگران، تنها به خاطر این که به نظر دیگران به اندازه کافی خوب باشیم.

ایمان داشتن یعنی باور داشتن بدون قید و شرط.

شما زبان خود را انتخاب نکرده‌اید. شما مذهب یا ارزش‌های اخلاقی خویش را انتخاب نکرده‌اید ــ آنها قبل از تولد شما وجود داشته‌اند. ما هرگز مجال این را نداشته‌ایم که انتخاب کنیم به چه چیز باور داشته باشیم و به چه چیز نه. ما هرگز حتی کوچک‌ترینِ این میثاق‌ها را برنگزیده‌ایم. ما حتی نام خود را نیز انتخاب نکرده‌ایم.

توجه قابلیتی است که موجب می‌شود ما بر آنچه مایلیم دریافت کنیم متمرکز شویم و آن را تشخیص بدهیم. ما می‌توانیم همزمان میلیون‌ها چیز را دریافت کنیم، اما با استفاده از توجه می‌توانیم آنچه را می‌خواهیم در پیش‌زمینه ذهن نگه داریم.

هر کسی بَهرِ کاری آمده است و تأخیر در پرداختن به آن موجب ایجاد عوارض جسمانی و روانی کم‌وبیش شدید و عمیقی در او می‌شود.

هریک از ما در قلمرو زندگی شخصی خویش قادریم باورهای منفی موروثی را به تدریج تغییر دهیم و سهمی در تبدیل این «رویای دوزخی» به «رویایی بهشتی» ایفا کنیم.

بگذارید معنای حقیقی گناه را درک کنیم. گناه کاری است که شما به زیان خویشتنِ خویش انجام می‌دهید. هر احساس، باور یا کلامی که به زیان شماست گناه است. شما وقتی برای هر چیزی خود را مورد قضاوت قرار می‌دهید یا سرزنش می‌کنید، به زیان خویش عمل می‌کنید. بی‌گناه بودن یعنی درست برخلاف این. بی عیب و نقص بودن یعنی به زیان خود نبودن. شما وقتی معصومانه عمل می‌کنید، وقتی بی‌گناه هستید، مسئولیت اعمال خود را می‌پذیرید، اما خود را مورد قضاوت قرار نمی‌دهید و سرزنش نمی‌کنید. از این دیدگاه، کل مفهوم گناه تغییر می‌کند و از مبحثی مذهبی یا اخلاقی به امری در حیطه عقل سلیم تبدیل می‌شود. گناه با طردِ خویشتن آغاز می‌شود. طردِ خویشتن بزرگ‌ترین گناهی است که مرتکب می‌شوید. در زبانِ مذهب، طردِ خویشتن گناهی کبیره است و موجب مرگ می‌شود. از سوی دیگر، بی‌گناهی به حیات منجر می‌شود.

ذهن آدمی به خاکی بارور می‌ماند که دائمآ بذرهایی در آن کاشته می‌شود. بذرها عقاید، آرمان‌ها و مفاهیم هستند. شما بذری را می‌کارید، اندیشه‌ای را می‌کارید که آن رشد می‌کند. کلام مانند بذر است، و ذهن بشر بسیار حاصلخیز!