کتاب چهار میثاق

بچه‌های کوچک از بیان احساسات واقعی خود نمی‌ترسند.

آن‌طور که ما خودمان را قضاوت می‌کنیم، بدترین قاضی‌ها هم نمی‌کند.

سرانجام ما به کسی تبدیل شدیم که در حقیقت نیستیم. تبدیل به رونوشتی شدیم از باورهای مادر، پدر، جامعه و مذهب. همه تمایلات طبیعی ما در فرایند اهلی‌شدن از دست رفته است.

بهترین راه برای گفتنِ «خدایا شکرت» این است که گذشته را رها کنیم و در زمانِ حال زندگی کنیم، همین حالا و همین‌جا.

کلام قدرتمندترین ابزاری است که به عنوان موجودی بشری در اختیار دارید، و این ابزاری جادویی است. اما مانند شمشیری دو لبه، کلام شما می‌تواند زیباترین رویاها را بیافریند و یا همه چیز را در اطراف شما نابود سازد. یک لبه آن استفاده نادرست از کلام است، که دوزخی واقعی می‌سازد. لبه دیگر آن بی‌عیب و نقص بودن کلام است، معصوم بودن آن است، که فقط زیبایی، عشق و بهشت زمینی را می‌آفریند.

می‌توانید به ملکوت فردوس درآیید، تنها با همین یک میثاق: با کلام خود گناه نکنید.

از دیدگاه «قربانی»، می‌توانیم بگوییم که اتفاق غم‌انگیزی برایمان افتاده است، و از دیدگاه جنگجو، می‌توانیم بگوییم که آنچه برایمان پیش آمده طبیعی است

گناه با طردِ خویشتن آغاز می‌شود. طردِ خویشتن بزرگ‌ترین گناهی است که مرتکب می‌شوید. در زبانِ مذهب، طردِ خویشتن گناهی کبیره است و موجب مرگ می‌شود.

در جستجوی عدالت هستیم، چون در نظام اعتقادی‌ای که داریم، جایی برای عدالت وجود ندارد.

ما در کودکی از این طریق می‌آموزیم. کودکان هرچه را بزرگ‌ترها بگویند، باور می‌کنند. ما با آنها موافقت می‌کنیم، و ایمانمان به قدری قوی است که نظام اعتقادیمان کل رویای ما از حیات را در اختیار می‌گیرد. ما این باورها را انتخاب نکرده‌ایم، و امکان داشت که علیه آنها عصیان کنیم، ولی به اندازه کافی قوی نیستیم تا پیروز شویم. نتیجه این است که با توافق خودمان به این باورها تسلیم می‌شویم. من این روند را اهلی‌شدن انسان‌ها می‌نامم