بریده‌هایی از کتاب چهار میثاق

ملاحظه کنید که چقدر وقت صرف غیبت‌کردن درباره کسی کرده‌اید که بیش از همه دوست می‌دارید، تا دیگران را قانع کنید که از نقطه‌نظر شما حمایت کنند. چند بار توجه دیگران را جلب کرده‌اید و علیه محبوب خود سم‌پاشی کرده‌اید تا دیگران به شما حق بدهند؟ عقیده شما فقط نقطه نظر شماست، و الزامآ صحیح نیست. عقیده شما ناشی از باورهای شماست، ناشی از منیت شما و رویاهای شما. ما همه این زهر را می‌آفرینیم و آن را انتشار می‌دهیم، فقط به این قصد که احساس کنیم حق با ماست.

کلام قدرتمندترین ابزاری است که به عنوان موجودی بشری در اختیار دارید، و این ابزاری جادویی است. اما مانند شمشیری دو لبه، کلام شما می‌تواند زیباترین رویاها را بیافریند و یا همه چیز را در اطراف شما نابود سازد.

اگر می‌خواهید حیاتی شاد و سرشار داشته باشید، باید شجاعت این را پیدا کنید که میثاق‌های مبتنی بر ترس را درهم بشکنید و اقتدار شخصی خود را مطالبه کنید. میثاق‌های مبتنی بر ترس موجب صرف انرژی بسیاری می‌شوند، اما میثاق‌های مبتنی بر عشق به ما کمک می‌کنند تا انرژی خود را حفظ کنیم و حتی انرژی بیشتری کسب کنیم.

آنچه دون میگوئل روئیز می‌خواهد بگوید این است که هریک از ما در قلمرو زندگی شخصی خویش قادریم باورهای منفی موروثی را به تدریج تغییر دهیم و سهمی در تبدیل این «رویای دوزخی» به «رویایی بهشتی» ایفا کنیم. این کار نه آسان است و نه به سرعت اتفاق می‌افتد، اما می‌تواند جهتی نو و سالم به حرکت انسان‌های پویا و معتقد به تغییر بدهد.

میثاق‌های مبتنی بر ترس موجب صرف انرژی بسیاری می‌شوند، اما میثاق‌های مبتنی بر عشق به ما کمک می‌کنند تا انرژی خود را حفظ کنیم و حتی انرژی بیشتری کسب کنیم.

آثار کوئیلو به خواننده این باور را می‌دهند که برای تحقق رویا یا رویاهای ویژه‌ای در این جهان حضور پیدا کرده، و خداوند از طریق نشانه‌ها و کمک‌های فراوان دیگری او را در جهت تحقق رویاهایش یاری می‌کند و هر زمان که قصد دست‌کشیدن از تعقیب افسانه شخصی خویش را داشته باشد، گرفتاری‌ها و صدمات مختلف وی را دوباره به سوی آن سوق می‌دهند.

امروز با کلامم گناه نمی‌کنم، چیزی را به خودم نمی‌گیرم، تصورات بیهوده نمی‌کنم و بیشترین تلاشم را می‌کنم.»

معصومیت در کلام همچنین موجب می‌شود از طلسم‌های منفی دیگران در امان باشیم. چون ما هنگامی باوری منفی را می‌پذیریم که ذهنمان برای آن خاک حاصلخیزی باشد. اگر شما با کلامتان مرتکب گناه نشوید، آن‌وقت ذهنتان دیگر برای کلماتی که ناشی از جادوی سیاه هستند، خاک حاصلخیزی نخواهد بود. برعکس، برای دریافت کلماتی که ناشی از عشق هستند، حاصلخیز خواهد بود.

حقیقت مهم‌ترین بخش بی‌گناهی در کلام است. در یک لبه شمشیر دروغ‌هایی است که جادوی سیاه را می‌آفریند، و در لبه دیگر حقیقت است که قدرت باطل‌کردن و درهم شکستن طلسم جادوی سیاه را دارد. تنها حقیقت ما را آزاد خواهد ساخت.

گناه با طردِ خویشتن آغاز می‌شود. طردِ خویشتن بزرگ‌ترین گناهی است که مرتکب می‌شوید. در زبانِ مذهب، طردِ خویشتن گناهی کبیره است و موجب مرگ می‌شود.

ذهن آدمی به خاکی بارور می‌ماند که دائمآ بذرهایی در آن کاشته می‌شود. بذرها عقاید، آرمان‌ها و مفاهیم هستند. شما بذری را می‌کارید، اندیشه‌ای را می‌کارید که آن رشد می‌کند. کلام مانند بذر است، و ذهن بشر بسیار حاصلخیز!

در سِفر آفرینش عهد قدیم، هنگامی که از آفرینش جهان سخن می‌رود، گفته شده: «در آغاز کلمه بود، و کلمه نزد خدا بود، و خدا کلمه بود.»

در طول زندگی‌تان هیچ کس به اندازه خودتان با شما بدرفتاری نکرده و از شما سوءاستفاده نکرده است. و حد این سوء رفتار با خویش دقیقآ همان حد و مرزی است که شما از جانب شخصی دیگر تحمل می‌کنید.

ذهن شما رویایی است که در آن هزاران نفر همزمان سخن می‌گویند، و هیچ کدام حرف دیگری را نمی‌فهمد.

«من آینه دودی هستم، چون در همه شما به خویشتن نگریسته‌ام، اما اگر ما نمی‌توانیم خود را در دیگران بازشناسیم، به دلیل وجود دود بین آینه‌هاست. این دود رویاست، و آینه شما هستید، کسی که رویا می‌بیند.» زندگی آسان است با چشمان بسته، و عدم ادراک هر آنچه می‌بینید...

به خودم گفتم: «اگر شکست خوردم، مهم نیست، من به اندازه کافی قوی هستم، به اندازه کافی باهوش هستم، پس می‌توانم موفق شوم!» دوباره برخاستم و به راهم ادامه دادم.

عشق واقعی پذیرش دیگران است همان‌طور که هستند، بدون تلاش برای تغییردادنشان.

اگر افراد چیزی می‌گویند ولی کار دیگری می‌کنند، شما به خودتان دروغ گفته‌اید اگر به اعمال آنها گوش فرا ندهید.

هیچ چیز را به خود نگیرید، چون وقتی چیزی را به خود می‌گیرید، خود را به رنج می‌اندازید، آن هم برای هیچ. انسان‌ها به رنج‌کشیدن در سطوح مختلف و به درجات متفاوت اعتیاد پیدا کرده‌اند، و به یکدیگر در تداوم این اعتیاد کمک می‌کنند.

آزادی حقیقی مربوط به روان و جان بشر است،