بریده‌هایی از کتاب چهار میثاق

شرافت خود را زیر پا می‌گذاریم تا خوشایند دیگران باشیم. حتی به جسم خود صدمه می‌زنیم فقط برای این که مورد پذیرش دیگران قرار بگیریم

می‌توانید به ملکوت فردوس درآیید، تنها با همین یک میثاق: با کلام خود گناه نکنید.

کسی از شما هیچ راضی بشُد خورَد گوشتِ مرده اخوان خود؟ شماراست نفرت خود از این عمل بُوَد حکم غیبت همین در مثل بترسید و باشید پرهیزگار رحیم است و توّاب پروردگار

«حقیقت دارد. من خدا هستم. اما شما هم خدا هستید. ما مثل هم هستیم، من و شما. ما تجلی نور هستیم. ما خدا هستیم.»

عشق واقعی پذیرش دیگران است همان‌طور که هستند، بدون تلاش برای تغییردادنشان. اگر بکوشیم آنها را تغییر دهیم، یعنی واقعآ دوستشان نداریم.

عشق شما هیچ کس را عوض نمی‌کند. دیگران اگر تغییر می‌کنند، به این دلیل است که می‌خواهند تغییر کنند، نه به این دلیل که شما می‌توانید آنها را عوض کنید

ما تصور می‌کنیم که همه زندگی را مثل ما می‌بینند. تصور می‌کنیم که دیگران مثل ما می‌اندیشند، مثل ما احساس می‌کنند، مثل ما قضاوت می‌کنند و مثل ما سوءاستفاده می‌کنند. این بزرگ‌ترین تصوری است که انسان‌ها دارند.

نحوه فعالیت ذهن انسان بسیار جالب است. ما نیاز داریم که همه چیز را توجیه کنیم، همه چیز را توضیح بدهیم و همه چیز را بفهمیم تا احساس امنیت کنیم. ما میلیون‌ها سؤال داریم که به پاسخ نیاز دارند، چون چیزهای بسیاری هست که ذهن منطقی نمی‌تواند توضیحشان دهد. مهم نیست که پاسخ صحیح باشد یا نه؛ صِرفِ پاسخ گرفتن موجب احساس امنیت می‌شود. به همین دلیل است که تصورات به سر راه می‌دهیم.

. ما عملا در ذهن خود خیالاتی می‌پرورانیم. چون چیزی را نمی‌فهمیم، درباره معنای آن به تصوراتمان متوسل می‌شویم، و هنگامی که حقیقت روشن می‌شود، حباب خیالات ما درهم می‌شکند و درمی‌یابیم که واقعیت اصلا با آنچه ما می‌پنداشتیم مطابقت ندارد.

هیچ چیز را به خود نگیرید، چون وقتی چیزی را به خود می‌گیرید، خود را به رنج می‌اندازید، آن هم برای هیچ. انسان‌ها به رنج‌کشیدن در سطوح مختلف و به درجات متفاوت اعتیاد پیدا کرده‌اند، و به یکدیگر در تداوم این اعتیاد کمک می‌کنند.

«بدبختی شراکت را دوست دارد.» کسانی که در جهنم رنج می‌برند، نمی‌خواهند تنها باشند. ترس و رنج بخش مهمی از رویای این سیاره هستند، و از این راه است که رویای سیاره، ما را مغموم می‌کند.

سه نوع استادی هست که به انسان‌ها کمک می‌کند تولتک شوند. اولین آنها «استادی در آگاهی» است؛ یعنی شما آگاه شوید که واقعآ چه کسی هستید و چه امکاناتی دارید. دومین آنها «استادی در دگرگونی» است: چگونه تغییر کنید، چگونه از اهلی شدن گذشته رها شوید. سومین آنها «استادی در نیت» است. نیت از دیدگاه تولتک‌ها آن بخش از زندگی است که دگرگونی انرژی را ممکن می‌سازد؛ یگانه موجودی که به طور ناپیدا همه انرژی‌ها را احاطه کرده است، و ما آن را «خدا» می‌نامیم. نیت همان زندگی است

بچه‌های کوچک از بیان احساسات واقعی خود نمی‌ترسند. آنها به قدری مهربان هستند که اگر عشق ببینند، در آن ذوب می‌شوند. آنها اصلا از دوست داشتن نمی‌ترسند. این توصیف یک انسان طبیعی است. ما در کودکی از آینده نمی‌ترسیم و از گذشته شرم نداریم. تمایل انسانی و طبیعی ما این است که از زندگی لذت ببریم، بازی کنیم، کشف کنیم، شاد باشیم، و دوست بداریم. اما چه بر سر انسان بزرگسال آمده است؟

از سوی دیگر، اگر شما اقدام به عملی کنید فقط به خاطر نفس آن عمل و بدون انتظار پاداش، متوجه می‌شوید که از هر کاری می‌کنید لذت می‌برید. پاداش خواهد آمد، اما شما وابسته به آن نیستید. حتی ممکن است خیلی بیش از آنچه تصور می‌کردید پاداش بگیرید، بی‌آن‌که به انتظار آن بوده باشید. اگر آنچه را انجام می‌دهیم دوست داشته باشیم، و اگر همیشه بیشترین تلاشمان را بکنیم، آن‌وقت واقعآ از زندگی لذت می‌بریم. تفریح می‌کنیم، حوصله‌مان سر نمی‌رود و دچار حرمان نمی‌شویم.

وقتی بیشترین تلاشتان را بکنید، زندگی پرشوری خواهید داشت. فعال و خلاق خواهید بود، با خودتان خوب خواهید بود، و از خود برای خانواده، جامعه و همه‌چیز مایه خواهید گذاشت. اما عمل‌کردن است که موجب می‌شود شما شدیدآ احساس رضایت و شادمانی کنید. وقتی همیشه بیشترین تلاشتان را بکنید، با رضایت اقدام به‌عمل می‌کنید. هنگامی که بیشترین تلاشتان را بکنید، با عشق اقدام به عمل می‌کنید، نه به این دلیل که انتظار پاداش دارید.

عشق واقعی پذیرش دیگران است همان‌طور که هستند، بدون تلاش برای تغییردادنشان. اگر بکوشیم آنها را تغییر دهیم، یعنی واقعآ دوستشان نداریم. مسلمآ اگر شما تصمیم دارید با کسی زندگی کنید، اگر این توافق را می‌کنید، همیشه بهتر است با کسی توافق کنید که دقیقآ همان طوری است که شما می‌خواهید. کسی را پیدا کنید که اصلا نیازی به تغییر نداشته باشد. خیلی آسان‌تر است که کسی را پیدا کنید که هم‌اکنون همان‌طور است که شما می‌خواهید، تا این که سعی کنید او را عوض کنید

اگر کسی رفتارش با شما برمبنای عشق و احترام نباشد، موهبتی است که چنین کسی از شما فاصله بگیرد. اگر این شخص فاصله نگرفت، شما مسلمآ چندین سال دیگر هم در کنار او رنج خواهید برد. جدا شدن ممکن است برای مدت کوتاهی آزاردهنده باشد، اما سرانجام قلب شما شفا می‌یابد. پس می‌توانید آنچه را واقعآ می‌خواهید انتخاب کنید. شما در خواهید یافت که برای انتخاب‌های درست بیش از آن که نیاز به اعتماد کردن به دیگران داشته باشید، نیاز دارید که به خودتان اعتماد کنید.

وقتی ما آدم‌ها را همان‌طور که هستند ببینیم بدون این که رفتار و گفتار آنها را به خود بگیریم، هرگز از آنها آزار نمی‌بینیم. حتی اگر دیگران به شما دروغ بگویند، ایرادی ندارد. آنها به شما دروغ می‌گویند چون می‌ترسند. می‌ترسند که شما متوجه شوید آنها کامل نیستند. از چهره برداشتن این نقاب اجتماعی دشوار است.

اگر کسی درباره شما اظهار عقیده کند و بگوید: «هِی، تو چقدر چاقی»، آن را به خود نگیرید، چون حقیقت این است که شخص مورد نظر با احساسات، باورها و عقاید خود درگیر است. این شخص می‌کوشد زهرش را به سوی شما سرازیر کند، و شما هم آن را می‌پذیرید، آن‌وقت این زهر از آنِ شما می‌شود. اگر همه‌چیز را به خود بگیرید، به آسانی به دام این درندگان و جادوگران سیاه می‌افتید. آنان می‌توانند شما را به آسانی با عقیده‌ای کوچک گیر بیندازند و هر قدر که خواستند، زهر به خورد شما بدهند، و چون شما همه حرف‌ها را به خودتان می‌گیرید، به دامشان می‌افتید

همه مردم در رویا و در ذهن خود زندگی می‌کنند. آنان در دنیایی کاملا متفاوت با دنیای ما زندگی می‌کنند. ما وقتی چیزی را به خود می‌گیریم، فرض می‌کنیم که آنها می‌دانند در دنیای ما چه می‌گذرد، و می‌کوشیم دنیای خود را به دنیای آنها تحمیل کنیم.