بریده‌هایی از کتاب چهار میثاق

باید کسانی را که احساس می‌کنیم در حق ما ظلم روا داشته‌اند ببخشاییم، نه به این دلیل که آنها لایق بخشایش هستند، بلکه به این دلیل که ما خودمان را بیش از آن دوست داریم که حاضر باشیم بهای این ظلم را بپردازیم.

ما وقتی چیزی را به خود می‌گیریم، فرض می‌کنیم که آنها می‌دانند در دنیای ما چه می‌گذرد، و می‌کوشیم دنیای خود را به دنیای آنها تحمیل کنیم.

باورهایی که براساس ترس استوار شده‌اند، شما را ناخرسند و محدود می‌کنند.

آزادی‌ای که ما در جستجویش هستیم، استفاده‌کردن از ذهن و جسم خودمان و زیستن زندگی خویشتن است، به‌جای این‌که براساس نظام باورهایمان زندگی کنیم، یا در واقع نظام باورها به جای ما زندگی کند.

بیشتر وقتمان صرف کارهایی می‌شود که برای خوشایند دیگران انجام می‌دهیم؛ برای پذیرفته شدن از سوی دیگران به جای زندگی کردن برای خود. این اتفاقی است که برای آزادی ما افتاده است. و ما در جامعه خود و در همه جوامع بشری، می‌بینیم که از هر هزار نفر، نهصد و نود و نُه نفر اهلی شده‌اند.

وقتی که از کاری لذت می‌برید یا آن را طوری انجام می‌دهید که تأثیر منفی بر رویتان نداشته باشد، می‌دانید که دارید نهایت تلاشتان را می‌کنید. دارید بیشترین تلاشتان را می‌کنید چون دلتان می‌خواهد که آن کار را انجام دهید، نه به این خاطر که مجبورید انجامش دهید، نه به این خاطر که می‌خواهید «قاضی» درونتان را خشنود کنید، و نه به این خاطر که می‌خواهید دیگران را خشنود کنید.

گناه کاری است که شما به زیان خویشتنِ خویش انجام می‌دهید. هر احساس، باور یا کلامی که به زیان شماست گناه است. شما وقتی برای هر چیزی خود را مورد قضاوت قرار می‌دهید یا سرزنش می‌کنید، به زیان خویش عمل می‌کنید. بی‌گناه بودن یعنی درست برخلاف این. بی عیب و نقص بودن یعنی به زیان خود نبودن. شما وقتی معصومانه عمل می‌کنید، وقتی بی‌گناه هستید، مسئولیت اعمال خود را می‌پذیرید، اما خود را مورد قضاوت قرار نمی‌دهید و سرزنش نمی‌کنید.

با توجه به ترس از تنبیه و نیاز به پاداش، ما کم‌کم ادعا کردیم کسی هستیم که نبودیم ــ فقط به خاطر خوشایند دیگران، تنها به خاطر این که به نظر دیگران به اندازه کافی خوب باشیم. در آغاز خشنود کردن پدر و مادر مدّ نظرمان بود و بعد خشنودکردن آموزگاران در مدرسه، و سپس کلیسا. تا این که به نقش بازی‌کردن عادت کردیم. ما از ترس طرد شدن مدعی شدیم کسی هستیم که نبودیم. ترس از طرد شدن تبدیل به ترس از مطلوب نبودن شد. سرانجام ما به کسی تبدیل شدیم که در حقیقت نیستیم. تبدیل به رونوشتی شدیم از باورهای مادر، پدر، جامعه و مذهب.

کلام شما افسون خالص است، و استفاده غلط از آن جادوی سیاه.

از دیگران انتظار نداشته باشید که به شما راست بگویند، زیرا آنها به خود نیز دروغ می‌گویند.

اگر می‌خواهید حیاتی شاد و سرشار داشته باشید، باید شجاعت این را پیدا کنید که میثاق‌های مبتنی بر ترس را درهم بشکنید و اقتدار شخصی خود را مطالبه کنید. میثاق‌های مبتنی بر ترس موجب صرف انرژی بسیاری می‌شوند

هرچه عشق به خود در ما بیشتر باشد، کمتر خودآزاری را تجربه می‌کنیم. خودآزاری نتیجه طردکردن خویشتن است، و طردکردن خویشتن نتیجه داشتن تصویری از کمال است که هرگز نمی‌توانیم به آن دست یابیم. تصویر ما از کمال دلیل طردشدن ما از جانب خودمان است؛ به دلیل وجود آن است که نمی‌توانیم خود را همان‌گونه که هستیم بپذیریم، و به همین دلیل هم دیگران را آن طور که هستند نمی‌پذیریم.

چون فکر می‌کنیم که دیگران ما را مورد قضاوت قرار می‌دهند، ما را قربانی می‌کنند، از ما سوءاستفاده می‌کنند، و ما را سرزنش می‌کنند، همان‌طور که ما خودمان با خودمان رفتار می‌کنیم. به همین دلیل است که پیش از آن‌که دیگران ما را طرد کنند، خودمان خود را طرد می‌کنیم. این نحوه کارکرد ذهن انسان است.

اگر با کلام خویش گناه نکنید، اگر هیچ چیز را به خود نگیرید، اگر تصورات باطل نداشته باشید و اگر همواره بیشترین تلاش خود را بکنید، زندگی قشنگی خواهید داشت. خواهید توانست زندگی‌تان را صددرصد تحت اختیار بگیرید.

عشق واقعی پذیرش دیگران است همان‌طور که هستند، بدون تلاش برای تغییردادنشان.

ما چگونه می‌توانیم تبدیل به جنگجو شویم؟ برخی خصوصیات جنگجو در همه‌جای دنیا یکسان است. جنگجو آگاه است. این بسیار مهم است. ما آگاهیم که در جنگ هستیم، و جنگِ درون ذهن ما نیاز به انضباط دارد ــ نه انضباط یک سرباز، بلکه انضباط یک جنگجو؛ نه انضباط تحمیل‌شده از بیرون که به ما می‌گوید چه بکنیم و چه نکنیم، بلکه انضباط برای این که در هر شرایطی خودمان باشیم. جنگجو تسلط دارد ــ نه بر دیگران، بلکه بر عواطف خویشتن، بر نفس خویشتن.

ذهن شما رویایی است که در آن هزاران نفر همزمان سخن می‌گویند، و هیچ کدام حرف دیگری را نمی‌فهمد. این وضعیتِ ذهنِ موجود بشری است: یک میه ـ تو ـ تِی بزرگ. با این میه ـتوتِی بزرگ شما نمی‌توانید آنچه را واقعآ هستید، ببینید. در هند آن را مایا می‌نامند، که به معنای توهّم است.

راه احتراز از تصورکردن پرسش کردن است. مطمئن شوید که ارتباط شما شفاف است. اگر نمی‌فهمید، بپرسید. شهامت این را داشته باشید که تا دست‌یافتن به شفافیت کامل، به پرسیدن ادامه دهید، و تازه آن‌وقت هم تصور نکنید که همه چیز را درباره موقعیت مورد نظر می‌دانید.

باید شجاعت این را پیدا کنید که میثاق‌های مبتنی بر ترس را درهم بشکنید و اقتدار شخصی خود را مطالبه کنید. میثاق‌های مبتنی بر ترس موجب صرف انرژی بسیاری می‌شوند، اما میثاق‌های مبتنی بر عشق به ما کمک می‌کنند تا انرژی خود را حفظ کنیم و حتی انرژی بیشتری کسب کنیم.

ستاره‌ها نیستند که نور می‌آفرینند، بلکه نور است که ستاره‌ها را می‌آفریند.