بریده‌هایی از کتاب چهار میثاق

عشق یا هست یا نیست. عشق واقعی پذیرش دیگران است همان‌طور که هستند، بدون تلاش برای تغییردادنشان. اگر بکوشیم آنها را تغییر دهیم، یعنی واقعآ دوستشان نداریم.

نود و پنج درصد باورهایی که در ذهن خود ذخیره کرده‌ایم، دروغ هستند، و ما رنج می‌کشیم چون همه این دروغ‌ها را باور کرده‌ایم.

باید کسانی را که احساس می‌کنیم در حق ما ظلم روا داشته‌اند ببخشاییم، نه به این دلیل که آنها لایق بخشایش هستند، بلکه به این دلیل که ما خودمان را بیش از آن دوست داریم که حاضر باشیم بهای این ظلم را بپردازیم. بخشایش تنها راه شفایافتن است

هزاران میثاق هست که ما با خودمان، با دیگران، با رویای زندگی‌مان، با خداوند، با جامعه، با والدینمان، با همسرمان و با بچه‌هایمان داریم. اما مهم‌ترین میثاق‌ها آنهایی است که با خودمان داریم. در این میثاق‌ها شما به خود می‌گویید که چه کسی هستید، چه احساسی دارید، به چه چیز اعتقاد دارید و چگونه رفتار می‌کنید. نتیجه این میثاق‌ها چیزی است که آن را شخصیت خود می‌نامید.

اگر به جامعه بشری نگاه کنیم، می‌بینیم که مکانی بسیار دشوار برای زیستن است، زیرا ترس بر آن حاکم است. در سرتاسر جهان ما انسان‌هایی را می‌بینیم که گرفتار رنج، خشم، انتقام، اعتیاد، خشونت‌های خیابانی و بی‌عدالتی‌های ترسناک هستند. این فجایع در سطوح مختلفی در کشورهای گوناگون جهان وجود دارند، اما در هر حال ترس است که رویای برونی انسان را در اختیار دارد.

مرگ بزرگ‌ترین ترسی نیست که ما داریم؛ بزرگ‌ترین ترس ما پذیرفتن خطرِ زنده‌بودن است ــ زندگی‌کردن و بیان‌کردن آنچه حقیقتآ هستیم.

عشق شما هیچ کس را عوض نمی‌کند

عمل است که ایجاد تفاوت می‌کند.

من در هر کاری که می‌کنم و در هر حسی که دارم بیشترین تلاشم را می‌کنم.

آنها به شما دروغ می‌گویند چون می‌ترسند. می‌ترسند که شما متوجه شوید آنها کامل نیستند.

کلام یک نیروست؛ اقتداری است که برای بیان و ارتباط برقرار کردن، اندیشیدن، و نهایتآ برای آفرینش رویدادهای زندگی خود در اختیار دارید.

ما به جستجو ادامه می‌دهیم، درحالی که همه‌چیز در درون ما جا دارد.

نیت همان زندگی است؛ همان عشق بی‌قید و شرط است. «استادی در نیت» همان «استادی در عشق» است.

ما می‌توانیم در همین زندگی به بهشت دست یابیم؛ نیازی نیست صبر کنیم تا پس از مرگ به آن‌جا برویم.

ما چون می‌ترسیم توضیح بخواهیم، تصوراتی می‌کنیم، و گمان می‌کنیم که تصورات ما صائب هستند، آن‌وقت از آنها دفاع می‌کنیم و می‌کوشیم تا دیگری را بر خطا جلوه دهیم. همیشه بهتر است توضیح بخواهیم تا این‌که تصوراتی به سر راه دهیم که موجب رنج‌کشیدن ما می‌شوند.

گر ما رویای جامعه انسانی را با توصیفاتی که ادیان مختلف جهان از دوزخ ارائه داده‌اند مقایسه کنیم، می‌بینیم که دقیقآ مثل هم هستند. مذاهب می‌گویند که دوزخ مکانی است برای مجازات، مکانی که در آن ترس، درد و رنج هست، جایی که انسان‌ها را می‌سوزانند. آتش محصول عواطفی است که از ترس ناشی می‌شوند. ما هرگاه احساساتی مثل خشم، حسادت، حسرت یا نفرت را تجربه می‌کنیم، می‌بینیم که آتشی در درونمان می‌سوزد. ما در رویای دوزخ زندگی می‌کنیم.

وقتی کسی را ببینید بی‌آن‌که دیگر واکنش عاطفی ناخوشایندی نسبت به او داشته باشید، می‌فهمید که او را بخشیده‌اید. نام آن شخص را می‌شنوید و دیگر واکنش ناخوشایندی نشان نمی‌دهید. وقتی کسی به آن زخم قدیمی دست بزند و این دیگر شما را نیازارد، می‌فهمید که واقعآ موفق به بخشیدن شده‌اید.

ما انواع تصورات را به سر راه می‌دهیم، چون شهامت پرسش‌کردن نداریم.

ما تصور می‌کنیم که همه زندگی را مثل ما می‌بینند. تصور می‌کنیم که دیگران مثل ما می‌اندیشند، مثل ما احساس می‌کنند، مثل ما قضاوت می‌کنند و مثل ما سوءاستفاده می‌کنند. این بزرگ‌ترین تصوری است که انسان‌ها دارند

زنده بودن بزرگ‌ترین ترسی است که انسان‌ها دارند. مرگ بزرگ‌ترین ترسی نیست که ما داریم؛ بزرگ‌ترین ترس ما پذیرفتن خطرِ زنده‌بودن است ــ زندگی‌کردن و بیان‌کردن آنچه حقیقتآ هستیم. ما آموخته‌ایم که زندگی‌مان را در جهت ارضای خواسته‌های دیگران بگذرانیم. آموخته‌ایم که طبق دیدگاه‌های دیگران زندگی کنیم، از ترس این که پذیرفته نشویم و از نظر دیگران به اندازه کافی خوب نباشیم.