بریده‌هایی از کتاب چهار میثاق

شرافت خود را زیر پا می‌گذاریم تا خوشایند دیگران باشیم. حتی به جسم خود صدمه می‌زنیم فقط برای این که مورد پذیرش دیگران قرار بگیریم

اگر افراد چیزی می‌گویند ولی کار دیگری می‌کنند، شما به خودتان دروغ گفته‌اید اگر به اعمال آنها گوش فرا ندهید.

گر کسی رفتارش با شما برمبنای عشق و احترام نباشد، موهبتی است که چنین کسی از شما فاصله بگیرد. اگر این شخص فاصله نگرفت، شما مسلمآ چندین سال دیگر هم در کنار او رنج خواهید برد.

طردِ خویشتن بزرگ‌ترین گناهی است که مرتکب می‌شوید.

اگر انسان‌های دو ساله را در نظر بگیریم، متوجه می‌شویم که اغلب اوقات این انسان‌ها لبخند دلپذیری بر لب دارند و دارند تفریح می‌کنند. آنها دارند جهان را کشف می‌کنند. از بازی‌کردن نمی‌ترسند. آنها وقتی صدمه می‌بینند، وقتی گرسنه هستند، وقتی برخی از نیازهایشان برآورده نشده باشد، می‌ترسند. اما غصه گذشته را نمی‌خورند، مضطربِ آینده نیستند، و تنها در زمان حال زندگی می‌کنند.

گناه کاری است که شما به زیان خویشتنِ خویش انجام می‌دهید. هر احساس، باور یا کلامی که به زیان شماست گناه است. شما وقتی برای هر چیزی خود را مورد قضاوت قرار می‌دهید یا سرزنش می‌کنید، به زیان خویش عمل می‌کنید.

بهترین راه برای گفتنِ «خدایا، دوستت دارم» این است که زندگی کنیم و بیشترین تلاشمان را بکنیم. بهترین راه برای گفتنِ «خدایا شکرت» این است که گذشته را رها کنیم و در زمانِ حال زندگی کنیم، همین حالا و همین‌جا.

ما از ترس طرد شدن مدعی شدیم کسی هستیم که نبودیم. ترس از طرد شدن تبدیل به ترس از مطلوب نبودن شد. سرانجام ما به کسی تبدیل شدیم که در حقیقت نیستیم. تبدیل به رونوشتی شدیم از باورهای مادر، پدر، جامعه و مذهب.

فرشته مرگ به ما می‌آموزد که هر روز طوری زندگی کنیم که انگار آخرین روز زندگی ماست، انگار که فردایی نخواهد بود. ما می‌توانیم هر روز را با این جمله آغاز کنیم: «من بیدار شده‌ام و خورشید را می‌بینم. سپاس خود را به خورشید، و به همه کس و همه چیز عرضه می‌کنم، چون هنوز زنده هستم. یک روز دیگر برای این که خودم باشم.

ما حقیقت را نمی‌بینیم، چون کور هستیم. آنچه ما را کور می‌کند، همه باورهای کاذبی است که در ذهن داریم. ما نیاز داریم که حق با ما باشد و دیگران اشتباه کنند. ما به آنچه باور داریم اعتماد می‌کنیم و باورهای ما موجب رنجمان می‌شود.