بریده‌هایی از کتاب چهار میثاق

باید کسانی را که احساس می‌کنیم در حق ما ظلم روا داشته‌اند ببخشاییم، نه به این دلیل که آنها لایق بخشایش هستند، بلکه به این دلیل که ما خودمان را بیش از آن دوست داریم که حاضر باشیم بهای این ظلم را بپردازیم.

شرافت خود را زیر پا می‌گذاریم تا خوشایند دیگران باشیم. حتی به جسم خود صدمه می‌زنیم فقط برای این که مورد پذیرش دیگران قرار بگیریم

گر کسی رفتارش با شما برمبنای عشق و احترام نباشد، موهبتی است که چنین کسی از شما فاصله بگیرد. اگر این شخص فاصله نگرفت، شما مسلمآ چندین سال دیگر هم در کنار او رنج خواهید برد.

اگر افراد چیزی می‌گویند ولی کار دیگری می‌کنند، شما به خودتان دروغ گفته‌اید اگر به اعمال آنها گوش فرا ندهید.

طردِ خویشتن بزرگ‌ترین گناهی است که مرتکب می‌شوید.

گناه کاری است که شما به زیان خویشتنِ خویش انجام می‌دهید. هر احساس، باور یا کلامی که به زیان شماست گناه است. شما وقتی برای هر چیزی خود را مورد قضاوت قرار می‌دهید یا سرزنش می‌کنید، به زیان خویش عمل می‌کنید.

فرشته مرگ به ما می‌آموزد که هر روز طوری زندگی کنیم که انگار آخرین روز زندگی ماست، انگار که فردایی نخواهد بود. ما می‌توانیم هر روز را با این جمله آغاز کنیم: «من بیدار شده‌ام و خورشید را می‌بینم. سپاس خود را به خورشید، و به همه کس و همه چیز عرضه می‌کنم، چون هنوز زنده هستم. یک روز دیگر برای این که خودم باشم.

بهترین راه برای گفتنِ «خدایا، دوستت دارم» این است که زندگی کنیم و بیشترین تلاشمان را بکنیم. بهترین راه برای گفتنِ «خدایا شکرت» این است که گذشته را رها کنیم و در زمانِ حال زندگی کنیم، همین حالا و همین‌جا.

ما حقیقت را نمی‌بینیم، چون کور هستیم. آنچه ما را کور می‌کند، همه باورهای کاذبی است که در ذهن داریم. ما نیاز داریم که حق با ما باشد و دیگران اشتباه کنند. ما به آنچه باور داریم اعتماد می‌کنیم و باورهای ما موجب رنجمان می‌شود.

هر احساس، باور یا کلامی که به زیان شماست گناه است.

هیچ دلیلی برای رنج‌کشیدن وجود ندارد. با آگاهی، شما می‌توانید عصیان کنید و بگویید: «دیگر کافی است!» می‌توانید به دنبال راهی برای شفا یافتن و تغییر دادن رویای شخصی خویش باشید.

ما از ترس طرد شدن مدعی شدیم کسی هستیم که نبودیم. ترس از طرد شدن تبدیل به ترس از مطلوب نبودن شد. سرانجام ما به کسی تبدیل شدیم که در حقیقت نیستیم. تبدیل به رونوشتی شدیم از باورهای مادر، پدر، جامعه و مذهب.

نیازی نیست به آنچه دیگران می‌گویند یا انجام می‌دهند، اعتماد کنید. فقط نیاز دارید که به خود اعتماد کنید و انتخاب‌های مسئولانه‌ای انجام دهید. شما هرگز مسئول اعمال دیگران نیستید؛ فقط مسئول خودتان هستید. وقتی که واقعآ این مطلب را درک کردید و از به‌خود گرفتن همه چیز دست برداشتید، آن وقت به سختی امکان دارد که سخنان یا اعمال دیگران موجب آزارتان شود.

هنگامی که آنچه را گفته می‌شود به خود می‌گیرید، احساس تقصیر می‌کنید، و واکنش شما دفاع از باورهایتان است، و اینجا است که برخورد به وجود می‌آید. شما از مسئله‌ای کوچک ماجرایی بزرگ می‌سازید، چون نیاز دارید که حق به جانب شما باشد و طرف مقابلتان خطاکار جلوه کند. شدیدآ می‌کوشید که محق قلمداد شوید، و به همین دلیل عقایدتان را ابراز می‌کنید. به همین صورت هرچه احساس می‌کنید، بازتاب رویای شخصی و انعکاس میثاق شماست. آ

هیچ چیز را به خود نگیرید.

اگر کسی درباره شما اظهار عقیده کند و بگوید: «هِی، تو چقدر چاقی»، آن را به خود نگیرید، چون حقیقت این است که شخص مورد نظر با احساسات، باورها و عقاید خود درگیر است. این شخص می‌کوشد زهرش را به سوی شما سرازیر کند، و شما هم آن را می‌پذیرید، آن‌وقت این زهر از آنِ شما می‌شود.

اگر کسی رفتارش با شما برمبنای عشق و احترام نباشد، موهبتی است که چنین کسی از شما فاصله بگیرد. اگر این شخص فاصله نگرفت، شما مسلمآ چندین سال دیگر هم در کنار او رنج خواهید برد. جدا شدن ممکن است برای مدت کوتاهی آزاردهنده باشد، اما سرانجام قلب شما شفا می‌یابد. پس می‌توانید آنچه را واقعآ می‌خواهید انتخاب کنید. شما در خواهید یافت که برای انتخاب‌های درست بیش از آن که نیاز به اعتماد کردن به دیگران داشته باشید، نیاز دارید که به خودتان اعتماد کنید.

غیبت بدترین نوع جادوی سیاه است، چون زهر خالص است.

فرشته مرگ به ما می‌آموزد که هر روز طوری زندگی کنیم که انگار آخرین روز زندگی ماست، انگار که فردایی نخواهد بود.

اگر شما مرا همان‌طور که هستم دوست دارید، مرا برگزینید. و اگر مرا آن‌طور که هستم دوست ندارید، «خداحافظ.