بریده‌هایی از کتاب چهار میثاق

ما در کودکی از این طریق می‌آموزیم. کودکان هرچه را بزرگ‌ترها بگویند، باور می‌کنند. ما با آنها موافقت می‌کنیم، و ایمانمان به قدری قوی است که نظام اعتقادیمان کل رویای ما از حیات را در اختیار می‌گیرد. ما این باورها را انتخاب نکرده‌ایم، و امکان داشت که علیه آنها عصیان کنیم، ولی به اندازه کافی قوی نیستیم تا پیروز شویم. نتیجه این است که با توافق خودمان به این باورها تسلیم می‌شویم. من این روند را اهلی‌شدن انسان‌ها می‌نامم

گناه کاری است که شما به زیان خویشتنِ خویش انجام می‌دهید.

اولین میثاق: با کلام خود گناه نکنید اولین میثاق مهم‌ترینِ آنها، و همچنین دشوارترین آنهاست. این میثاق به قدری مهم است که تنها به کمک آن شما قادر خواهید بود به مرحله‌ای از وجود ارتقا یابید که من آن را بهشت زمینی می‌خوانم. اولین میثاق این است: با کلام خود گناه نکنید. خیلی ساده به نظر می‌آید، اما خیلی خیلی قدرتمند است. چرا کلام؟ کلام شما قدرتی است که برای آفرینش در دست دارید. کلام موهبتی است که مستقیمآ از سوی خداوند به شما داده شده است.

چند بار همسرمان، فرزندانمان و والدینمان را به خاطر یک خطا مجازات می‌کنیم؟ هر بار که آن خطا را به یاد می‌آوریم، آنها را دوباره سرزنش می‌کنیم، و همه سمّ عاطفی‌ای را که به هنگام بی‌عدالتی احساس می‌کنیم، برای آنها می‌فرستیم و آنها را وامی‌داریم که بابت همان خطا تاوانی مجدد بپردازند. آیا این عدالت است؟

همه تمایلات طبیعی ما در فرایند اهلی‌شدن از دست رفته است.

ارزش‌های اخلاقی خویش را انتخاب نکرده‌اید ــ آنها قبل از تولد شما وجود داشته‌اند. ما هرگز مجال این را نداشته‌ایم که انتخاب کنیم به چه چیز باور داشته باشیم و به چه چیز نه. ما هرگز حتی کوچک‌ترینِ این میثاق‌ها را برنگزیده‌ایم. ما حتی نام خود را نیز انتخاب نکرده‌ایم

گناه کاری است که شما به زیان خویشتنِ خویش انجام می‌دهید. هر احساس، باور یا کلامی که به زیان شماست گناه است. شما وقتی برای هر چیزی خود را مورد قضاوت قرار می‌دهید یا سرزنش می‌کنید، به زیان خویش عمل می‌کنید.

باید زن یا مردی را که هستید گرامی بدارید. به بدنتان احترام بگذارید، از بدنتان لذت ببرید، بدنتان را دوست داشته باشید، آن را تغذیه کنید، تمیز نگهش دارید و آن را شفا دهید. ورزش کنید و آنچه را احساس خوبی به بدنتان می‌دهد انجام دهید.

باید کسانی را که احساس می‌کنیم در حق ما ظلم روا داشته‌اند ببخشاییم، نه به این دلیل که آنها لایق بخشایش هستند، بلکه به این دلیل که ما خودمان را بیش از آن دوست داریم که حاضر باشیم بهای این ظلم را بپردازیم.

شرافت خود را زیر پا می‌گذاریم تا خوشایند دیگران باشیم. حتی به جسم خود صدمه می‌زنیم فقط برای این که مورد پذیرش دیگران قرار بگیریم