بریده‌هایی از کتاب چهار میثاق

در آغاز کلمه بود، و کلمه نزد خدا بود، و خدا کلمه بود.» شما از طریقِ کلام توانِ آفرینندگی خویش را بیان می‌کنید. از طریق کلام است که همه چیز را متجلی می‌کنید. به هر زبانی که سخن بگویید، نیت شما از طریق کلام متجلّی می‌شود. آنچه آرزو می‌کنید، آنچه احساس می‌کنید، و آنچه حقیقتآ هستید، همه از طریق کلام متجلّی می‌شود.

اولین میثاق این است: با کلام خود گناه نکنید. خیلی ساده به نظر می‌آید، اما خیلی خیلی قدرتمند است. چرا کلام؟ کلام شما قدرتی است که برای آفرینش در دست دارید.

بهترین راه برای گفتنِ «خدایا، دوستت دارم» این است که زندگی کنیم و بیشترین تلاشمان را بکنیم. بهترین راه برای گفتنِ «خدایا شکرت» این است که گذشته را رها کنیم و در زمانِ حال زندگی کنیم، همین حالا و همین‌جا. زندگی هرچه از شما می‌گیرد، بگذارید بگیرد. وقتی شما از گذشته صرف‌نظر می‌کنید و از آن دست می‌کشید، به خود اجازه می‌دهید که در لحظه اکنون کاملا زندگی کنید. گذشته را رها کردن به معنای داشتن توان لذت‌بردن از رویایی است که هم‌اکنون دارد تحقق می‌یابد.

نیازی نیست که والدین خود را سرزنش کنید که به شما آموخته‌اند مثل آنها باشید. آنها جز آنچه می‌دانستند، چه چیز می‌توانستند به شما بیاموزند؟ آنها بهترین کاری را که از دستشان برمی‌آمد کردند، و اگر به شما آزار رسانده‌اند، به دلیل نحوه اهلی‌شدن خودشان، ترس‌های خودشان و باورهای خودشان بوده است. آنها بر برنامه‌ریزی‌ای که دریافت کرده بودند تسلطی نداشتند، پس نمی‌توانستند رفتاری متفاوت داشته باشند.

توقع نداشته باشید که همیشه بتوانید معصومانه از کلام استفاده کنید. عادات روزمره شما بسیار قوی هستند و در ذهنتان ریشه دارند. اما می‌توانید نهایت تلاشتان را بکنید. توقع نداشته باشید که بتوانید هیچ چیز را به خود نگیرید؛ فقط بیشترین تلاشتان را بکنید. توقع نداشته باشید که هرگز تصورات باطل نکنید، اما بی‌شک می‌توانید نهایت تلاشتان را بکنید.

. اگر دیگران احساس می‌کنند که باید شما را عوض کنند، یعنی این‌که آنها واقعآ شما را آن‌گونه که هستید دوست ندارند. چرا با کسی بمانیم که ما را آن‌طور که هستیم نمی‌خواهد؟

با نهایت تلاش خود را کردن است که عادات گناه‌کردن با کلام، همه چیز را به خود گرفتن و تصورات باطل داشتن، تضعیف می‌شوند و به دفعات کمتری اتفاق می‌افتند.

فصل ۵ گفته شده، همیشه در حد توان بکوشید ــ نه بیشتر و نه کمتر.

همه چیز در هستی، تجلی یک موجود زنده است که ما او را «خدا» می‌نامیم. و او به این نتیجه رسید که ادراک انسانی همانا نور است که نور را مشاهده می‌کند. او همچنین دانست که ماده آینه است ــ همه چیز آینه است و نور را بازمی‌تاباند و تصویرهایی از نور می‌آفریندــ و جهانِ توهم، رویا، مانند دودی است که به ما اجازه نمی‌دهد آنچه را در حقیقت هستیم مشاهده کنیم. «خود حقیقی ما عشق خالص و نور خالص است.»

بهترین راه برای گفتنِ «خدایا، دوستت دارم» این است که زندگی کنیم و بیشترین تلاشمان را بکنیم. بهترین راه برای گفتنِ «خدایا شکرت» این است که گذشته را رها کنیم و در زمانِ حال زندگی کنیم، همین حالا و همین‌جا.

در هر شرایطی، همیشه نهایت تلاشتان را بکنید، نه بیشتر و نه کمتر. اما به خاطر داشته باشید که بیشترین تلاش شما همواره یکسان نیست. همه چیز زنده است و دائمآ در حال تغییر، پس گاهی اوقات بیشترین تلاش شما از کیفیتی عالی برخوردار است و گاهی اوقات به اندازه کافی خوب نیست.

اطلاعات یا عقاید بذری است که در ذهن ما کاشته می‌شود. آنچه واقعآ تفاوت ایجاد می‌کند عمل است. عمل کردن مکرّر و مکرّر اراده شما را تقویت می‌کند، دانه را آبیاری می‌کند، و بنیانی قوی و محکم می‌گذارد تا عادات جدید رشد کنند.

دوزخ مکانی است برای مجازات، مکانی که در آن ترس، درد و رنج هست، جایی که انسان‌ها را می‌سوزانند. آتش محصول عواطفی است که از ترس ناشی می‌شوند. ما هرگاه احساساتی مثل خشم، حسادت، حسرت یا نفرت را تجربه می‌کنیم، می‌بینیم که آتشی در درونمان می‌سوزد. ما در رویای دوزخ زندگی می‌کنیم.

عدالت حقیقی این است که برای هر اشتباه فقط یک بار تنبیه شویم. بی‌عدالتی حقیقی این است که برای هر خطا بیش از یک بار تنبیه شویم. ما چند بار تاوان یک خطا را می‌پردازیم؟ هزاران بار. انسان تنها حیوانی است که برای یک خطا هزاران بار تاوان می‌پردازد. باقی حیوانات فقط یک بار بابت هر خطا مجازات می‌شوند. ما حافظه‌ای قوی داریم. اشتباه می‌کنیم، قضاوت می‌کنیم، خودمان را گناهکار می‌دانیم و خود را مجازات می‌کنیم. اگر عدالت وجود داشته باشد، این کافی است؛ ما نیازی به تجدید محاکمه نداریم. اما هر بار که به خاطر می‌آوریم، مجددآ خود را مورد قضاوت قرار می‌دهیم، دوباره خود را مقصر می‌شماریم، دوباره خود را مجازات می‌کنیم، و این کار را بارها و بارها تکرار می‌کنیم. اگر

ما هنوز بچه‌ایم، اما آزادی خود را از دست داده‌ایم. آزادی‌ای که از دست داده‌ایم، آزادی خود بودن و بیان خود است. اما اگر به زندگی خود نگاه کنیم، می‌بینیم که بیشتر وقتمان صرف کارهایی می‌شود که برای خوشایند دیگران انجام می‌دهیم؛ برای پذیرفته شدن از سوی دیگران به جای زندگی کردن برای خود. این اتفاقی است که برای آزادی ما افتاده است.

ما می‌دانیم که آنچه باور داریم باید باشیم نیستیم، و به این دلیل احساس ساختگی‌بودن، حرمان و بی‌شرافتی می‌کنیم. پس سعی می‌کنیم خودمان را پنهان کنیم و ادعای چیزی را کنیم که نیستیم. نتیجه این است که احساس عدم اصالت می‌کنیم، و برای این که دیگران به موضوع پی نبرند، از صورتک‌های اجتماعی مختلف استفاده می‌کنیم. بسیار وحشت داریم که مبادا کس دیگری متوجه شود که ما آنچه ادعا می‌کنیم، نیستیم.

ذهن شما رویایی است که در آن هزاران نفر همزمان سخن می‌گویند، و هیچ کدام حرف دیگری را نمی‌فهمد.

ما حافظه‌ای قوی داریم. اشتباه می‌کنیم، قضاوت می‌کنیم، خودمان را گناهکار می‌دانیم و خود را مجازات می‌کنیم. اگر عدالت وجود داشته باشد، این کافی است؛ ما نیازی به تجدید محاکمه نداریم. اما هر بار که به خاطر می‌آوریم، مجددآ خود را مورد قضاوت قرار می‌دهیم، دوباره خود را مقصر می‌شماریم، دوباره خود را مجازات می‌کنیم، و این کار را بارها و بارها تکرار می‌کنیم.

ما چند بار تاوان یک خطا را می‌پردازیم؟ هزاران بار. انسان تنها حیوانی است که برای یک خطا هزاران بار تاوان می‌پردازد. باقی حیوانات فقط یک بار بابت هر خطا مجازات می‌شوند.

عدالت حقیقی این است که برای هر اشتباه فقط یک بار تنبیه شویم. بی‌عدالتی حقیقی این است که برای هر خطا بیش از یک بار تنبیه شویم.