بریده‌هایی از کتاب درباره‌ عکاسی

تمامی عکس‌ها یادآور مرگ‌اند (memento mori). عکس گرفتن به معنای مشارکت در میرایی، آسیب‌پذیری، و بی‌ثباتیِ شخص (یا شیئی) دیگر است. تمامی عکس‌ها دقیقاً با برش زدن این لحظه و ثابت کردن آن، گواهِ تبخیرِ بی‌وقفهٔ زمان‌اند.

دوربین درعین‌حال درد و درمان است، وسیله‌ای برای از آنِ خود کردنِ واقعیت و وسیله‌ای برای کهنه و مهجور کردن آن.

درحالی‌که نقاشی‌ها و شعرها صرفاً به‌خاطر قدیمی‌تر شدن بهتر یا جذاب‌تر نمی‌شوند، تمامی عکس‌ها اگر به‌اندازهٔ کافی قدیمی باشند جالب توجه و همچنین تأثیرگذار می‌شوند.

پایدارترین موفقیت عکاسی استعداد آن برای یافتن زیبایی در امور پیش‌پاافتاده، احمقانه و فرسوده بوده است. گذشته از هر چیز، امر واقعی اندوهی در خود دارد. و آن اندوه زیبایی است (به‌عنوان مثال، زیبایی فقیران.)

فردِ عکاس نسخهٔ مسلح عابر تنهایی است که به‌نحوی نامحسوس در این جهنم شهری حضور پیدا می‌کند، همه‌جا را زیرپا می‌گذارد، و آن را شناسایی می‌کند؛ پیادهٔ چشم‌چرانی که شهر را به مثابهٔ چشم‌اندازی از دیدنی‌های شهوت‌انگیز افراطی کشف می‌کند.

«عکاسی مجوزی بود تا هر جا که می‌خواستم بروم و هر کاری که می‌خواستم بکنم.» دوربین نوعی گذرنامه است که محدوده‌های اخلاقی و منع‌های اجتماعی را از میان برمی‌دارد، و عکاس را از هر نوع مسئولیت در قبال کسانی که از آن‌ها عکس می‌گیرد رها می‌کند. مسئلهٔ اصلیِ عکس گرفتن از آدم‌ها آن است که تو در زندگی آن‌ها شرکت نمی‌کنی، فقط از آن بازدید می‌کنی.

تلویزیون از مجموعه‌ای از تصاویرِ نه‌چندان انتخاب‌شده ساخته می‌شود که هر کدام تصویر پیش از خود را ملغی می‌کنند. اما هر عکسِ ساکن لحظهٔ متمایزی را نشان می‌دهد که به هیئت یک شیئی کم‌حجم درآمده است که می‌توان آن را نزد خود نگه داشت و بعدها دوباره به آن نگریست.

. عکسی مربوط به سال ۱۹۰۰ که در آن زمان به خاطر موضوعش تأثیرگذار بود، محتمل‌تر است که امروز به خاطر اینکه عکسی است که در سال ۱۹۰۰ گرفته شده است بر ما تأثیر بگذارد. به نظر می‌رسد که ویژگی‌ها و نیات خاص پنهان در پسِ عکس‌ها در اندوهِ عمومیِ گذشت زمان تحلیل می‌رود

زمان نهایتاً تمامی عکس‌ها، حتی آماتوری‌ترین آن‌ها را، در قلمروی هنر جای می‌دهد.

شر و پورنوگرافی تابع قانون واحدی هستند. شوک ناشی از دید عکس‌های قساوت‌آمیز با دیدن مکرر از میان می‌رود، همان‌طور که حس شگفتی و سرگردانی‌ای که پس از دیدن یک فیلم پورنوگرافیک برای اولین‌بار به شخص دست می‌دهد، بر اثر تکرار از میان می‌رود.

عکاسی دقیقاً زمانی در کشورهای صنعتی‌شوندهٔ اروپا و امریکا به مناسکی برای زندگی خانوادگی تبدیل می‌شود که خودِ نهادِ خانواده دگرگونی‌های دردناکی را از سر می‌گذراند. درست زمانی که خانوادهٔ هسته‌ای، آن واحدِ برآمده از هراسِ فضاهای بسته، از مجموعهٔ بزرگ‌ترِ خانواده (های سنتیِ گسترده) کنده شد، عکاسی هم برای بزرگداشت و بازیابیِ نمادینِ تداومِ تهدیدشده و گستردگیِ در حال نابودیِ زندگی خانوادگی، پا به میدان گذارد.

اما در خانواده‌های بچه‌دار احتمال اینکه حداقل یک دوربین وجود داشته باشد دو برابر بیشتر از خانواده‌های بدون بچه است. اگر کسی از فرزندش عکس نگیرد، به‌ویژه در دوران خردسالی، این امر به‌عنوان نشانه‌ای از بی‌قیدی والدین درک می‌شود

عکاسی بیش از هر چیز نوعی مناسک اجتماعی است، واکنشی علیه اضطراب است، و همچنین ابزاری برای کسب قدرت.

عکاسی... هماغوشی‌ای قهرمانانه با جهان مادی است. سانتاگ

من همیشه به‌عنوان تمرین به‌صورت ذهنی سرگرم عکس گرفتن از چیزهای مختلف هستم. ماینور وایت

اعتیاد ژاپنی‌ها به عکس‌های لحظه‌ای تحت تأثیر پس‌زمینهٔ پاییزی باغ‌های قصر، ابعادی جنون‌آسا به خود گرفت. بر مبنای صدای کلیک‌کلیکِ پیوستهٔ شاترها، می‌توان مطمئن بود که نه‌تنها تمامی حاضران، بلکه تک‌تک شاخه‌ها و برگ‌های درختان نیز از تمامی جهات در عکس‌ها ثبت شده‌اند. از نیویورک تایمز، ۳ مه ۱۹۷۷ («ژاپن با فراغتی ۷ روزه از کار،‌ از سه تعطیلاتِ "هفتهٔ طلایی" بهره می‌برد»)

عکاسی ابزاری برای پرداختن به چیزهایی است که همه از آن‌ها اطلاع دارند ولی به آن‌ها توجه نمی‌کنند. عکس‌های من به قصد بازنمایی چیزی به وجود آمده‌اند که آن‌ها را نمی‌بینید.

من از کاسهٔ دستشویی‌مان عکاسی کرده‌ام، آن ظرفِ درخشندهٔ لعابی فوق‌العاده زیبا... یونانیان هیچ‌گاه به نقطه اوجی از این بامعناتر در فرهنگشان نرسیدند، چیزی که، با آن حرکت رو به جلوی خطوطِ کناره‌نمایی که به‌زیبایی رو به پیش داشتند، به نوعی مرا به یاد مجسمهٔ پیروزیِ ساموتراس می‌انداخت.

اتفاقی نیست که یک عکاس عکاس می‌شود، همان‌طور که یک رام‌کنندهٔ شیر رام‌کنندهٔ شیر می‌شود. دوروتیا لانگ

داگرئوتیپ صرفاً ابزاری برای ترسیم طبیعت نیست... بلکه چیزی است که این قدرت را به طبیعت می‌بخشد که خود را تکثیر کند. لویی داگر (۱۸۳۸)