بریده‌هایی از کتاب نیلوفر و مرداب

خودم را متعهد می‌دانم که از گفتار صادقانه و کلماتی که اطمینان، لذت، و امید را تقویت می‌کنند، استفاده کنم.

توانایی بهره‌مندی از شادی مستلزم این نیست که رنج‌هایمان را به صفر‌برسانیم. در‌واقع، مهارت شاد بودن مهارت درست رنج‌کشیدن نیز هست.

روشن‌بینی یعنی داشتن افکار روشن و عمیق دربارهٔ چیزی که در حال رخ‌دادن است و ما از آن غافلیم. اکنون به یاری ذهن‌آگاهی شما می‌دانید که سرشار از زندگی هستید؛ این همان روشن‌بینی است. شما از بدن خود و آنچه در آن می‌گذرد آگاه هستید؛ این همان روشن‌بینی است. شما آگاهید که پاهایتان آن‌قدر نیرومند است که بتوانید از راه‌رفتن لذت ببرید؛ این نیز‌روشن‌بینی است.

«دردها، غم‌ها، و ترس‌هایم که همچون کودکانی گریان در درون من هستید، صبح به‌خیر. من شما را می‌بینم. من همین‌جا هستم، در کنار شما.»

توانایی بهره‌مندی از شادی مستلزم این نیست که رنج‌هایمان را به صفر‌برسانیم. در‌واقع، مهارت شاد بودن مهارت درست رنج‌کشیدن نیز هست. هنگامی که یاد بگیریم چگونه رنج‌هایمان را بپذیریم، در آغوش بکشیم، و درک کنیم، بسیار کمتر ‌رنج می‌کشیم.

افکار و عقاید شما دربارهٔ شادی می‌تواند به‌خودیِ‌خود اصلی‌ترین مانعی باشد که شما را از شادی راستین دور نگه می‌دارد.

اگر از درون رنج می‌کشید و نمی‌دانید چرا، چه زمان، و از کجا دچار آن شده‌اید، اگر عمیقاً بنگرید، احتمالاً درمی‌یابید که این رنج از اجداد شما نسل‌به‌نسل به شما منتقل شده است. و از‌آنجایی‌که چگونگی شناسایی، روبه‌رو‌شدن، در‌آغوش‌گرفتن و دگرگون‌سازی آن رنج را نمی‌دانسته‌اند، آن را به شما انتقال داده‌اند. اما این نه تقصیر شماست، نه تقصیر‌نیاکانتان.

استفاده از مفهوم برابری تا زمانی که به فرصت‌ها و راه‌های دستیابی به منابع مربوط می‌شود کارکرد مفیدی دارد؛ به‌عبارتی‌دیگر، تا زمانی که سبب برخوردی محترمانه با احساسات، خواسته، و نیازهای همگان شود. [به این معنا که در نظر ما همگان با‌وجودِ تمام تفاوت‌ها در ساحت عقاید، احساسات، و خواسته‌ها در برخوردی محترمانه برابر باشند.] اما تلاش مداوم برای اثبات برابری و همانندی خودمان با دیگران تنها لحظاتی کوتاه و موقت ما را از درد نابرابری رهایی می‌بخشد و، در نهایت، رنج‌هایی نو پدید می‌آورد؛ زیرا این عقده، از آنجاکه بر پایهٔ مقایسه‌های انسان‌هاست، عقیدهٔ نادرست برخی افراد مبنی‌بر جدایی انسان‌ها را تداوم می‌بخشد. اگر چنین می‌پندارید: «من می‌خواهم در این کار به خوبی او باشم»، در این پندارِ شما همچنان عقیدهٔ جدایی انسان‌ها وجود دارد و بنابراین، همواره مقایسهٔ خود و دیگران در جریان خواهد بود. تا زمانی که به مقایسهٔ خود با دیگران ادامه دهید از ترس ناشی از «کم‌آوردن» رنج خواهید کشید. و حتی بدتر از این، خود را در دام یک عقیدهٔ نادرست می‌اندازید که انزوا و بیگانگی دردناکی را به همراه دارد.

اگر بتوانید با شفقت به کلام کسی گوش دهید، این عمل شما همچون مرهمی برای زخم‌های اوست. وقتی با شفقت به سخنان کسی گوش می‌دهیم تنها یک هدف داریم: فرصت‌دادن به دیگری برای آنکه بی‌پرده سخن بگوید و کمتر رنج بکشد.

در زمانهٔ ما، یعنی زمانه‌ای که در آن فرهنگ رو به زوال است و عناصر هویت‌بخشِ جمعی در حال فروپاشی‌اند، نخستین واکنشِ دفاعی یک فرد، پناه‌بردن به درون خویش است. این وضعیت مانند همان حکایت مشهور کشتیِ در حال غرق‌شدن است که در آن هر کسی تنها به فکر نجات جان خودش است. در چنین زمانه‌ای رویکردهای فردگرایانه غالب است

من دریافته‌ام که این جهان مکان بسیار زیبایی برای زندگی است. منظرهٔ این جهان به چشمم بس دوست‌داشتنی می‌نماید. سپیده‌دمان، شامگاهان، و نیمروزان آن زیباست. این شگفتی‌ها را می‌بینم و مرا بسیار شاد می‌کند. برای شادی به هیچ مالکیت و ثروتی نیاز ندارم. همهٔ آنچه برای شادی نیاز دارم این فرصت است که همچنان اینجا بنشینم و بتوانم روی این سیارهٔ زیبا و شگفت‌انگیز گام بردارم. برای شادی به هیچ‌چیز‌نیاز ندارم.

نخستین معنای عشق همان «حضور» در کنار دیگری است.

تا زمانی که به مقایسهٔ خود با دیگران ادامه دهید از ترس ناشی از «کم‌آوردن» رنج خواهید کشید.

بیشتر اوقات بزرگ‌ترین فاجعه‌ای که عمیقاً خود را در اندیشهٔ آن غرق می‌کنیم اصلاً اتفاق نیفتاده است.

وقتی با شفقت به سخنان کسی گوش می‌دهیم تنها یک هدف داریم: فرصت‌دادن به دیگری برای آنکه بی‌پرده سخن بگوید و کمتر رنج بکشد.

رنج‌های مدیریت‌نشدهٔ هر یک از ما بر دیگران هم تأثیر می‌گذارد.

«هیچ‌چیز‌پایدار نیست، حتی جنگ. پس روزی به پایان می‌رسد.»

اولین کار، شناسایی رنج‌ها است و دومین کار توجه‌کردن به آنها و پذیرفتن آنها.

هنگامی که به توالت می‌روید نیز این امکان هست که بتوانید از ادرار و مدفوع کردن لذت ببرید. ذهن‌آگاهی می‌تواند با کمک‌کردن به شما در تجربه‌کردن زندگی اینجایی و اکنونی، همه‌چیز‌را برایتان تغییر دهد و سبب شود از هر کاری که می‌کنید، لذت ببرید.

هرچند نمی‌توانیم از تمام رنج‌های زندگی در امان باشیم اما اگر بذرهای رنج را در درونمان آبیاری نکنیم، بسیار کمتر رنج می‌بریم.