بریده‌هایی از کتاب نیلوفر و مرداب

. توانایی بهره‌مندی از شادی مستلزم این نیست که رنج‌هایمان را به صفر‌برسانیم. در‌واقع، مهارت شاد بودن مهارت درست رنج‌کشیدن نیز هست.

هرگز‌نخواهم خواست که در جهانی عاری از رنج باشم، زیرا در چنین جهانی هیچ درک و شفقتی هم وجود نخواهد داشت. اگر‌رنج گرسنگی نکشیده بودم، نمی‌توانستم قدردان چیزی باشم که اکنون برای خوردن دارم.

افراد شِکوه می‌کنند که در زندگی هیچ شادی‌ای ندارند، غافل از اینکه تنها باید بسیاری از لذت‌های کوچک را که زندگی به آنها پیشکش می‌کند، دریابند و آنها را رشد دهند.

بسیاری از ما اعتقاد داریم که تحقق شادکامی در «اینجا» و «اکنون» امکان‌پذیر نیست. گمان می‌کنیم لازم است که «اکنون» بسیار تلاش کنیم تا بتوانیم در «آینده» طعم خوشبختی را بچشیم. بنابراین شادی را به بعد موکول می‌کنیم و می‌کوشیم آن شرایط شادکامی را که اکنون نداریم در آینده به دست بیاوریم.

در آیین بودا هرکاری که بتوان در راستای کاستن از رنج‌های جهان در اجتماع انجام داد به‌عنوانِ «کنش شایسته» شناخته می‌شود. هنگامی که برای خرید به فروشگاه می‌روید می‌توانید دست به گزینش بزنید که آیا از کنش شایسته پیروی کنید یا نه. کالاهایی برای فروش وجود دارند که توسط کودکانِ کاری تولید شده است که هیچ فرصتی برای رفتن به مدرسه و ادامه‌تحصیل ندارند. و همچنین کالاهایی برای فروش هستند که از موادی ساخته شده‌اند که می‌تواند برای سلامت بدن و محیط زیست زیان‌بخش باشند. ما همگی جزءهای یک کلِ به‌هم‌پیوسته هستیم و حتی این تصمیم‌های به‌ظاهر کوچک فردی دربارهٔ آنچه می‌خواهیم مصرف کنیم بر «آگاهی جمعی» و عواقب آن اثر می‌گذارد.

اما خوب بنگر! مردم به معبد می‌آیند تا در کنار من دعا و نیایش کنند تا همهٔ آن چیزهایی را که من سرزنش می‌کنم به دست آورند! آنها آرامش و لذت نمی‌خواهند، بلکه تنها خواهان پول و قدرت بسیار، یا توفیق فرزندانشان در کسب درجات بالا در امتحانات هستند. آنها خانه‌هایی عظیم بنا می‌کنند و می‌گویند از برای بودا است اما در‌واقع، مکان‌هایی هستند که مردم بیایند تا پول‌ها، غذاها، موزها و برنج‌های خودشان را، به‌عنوانِ کار خیر، به آنها بدهند. در نتیجه، آنها پول بیشتری دارند تا برای خودشان خرج کنند.

تنها هنگامی می‌توانید دیگری را درک کنید و به او عشق بورزید که از پیش توانسته باشید خودتان را درک کنید و به خودتان عشق بورزید.

توانایی بهره‌مندی از شادی مستلزم این نیست که رنج‌هایمان را به صفر‌برسانیم. در‌واقع، مهارت شاد بودن مهارت درست رنج‌کشیدن نیز هست.

مرگ را از زندگی و زندگی را از مرگ نمی‌توان جدا کرد. حتی پس از آنچه شما «مرگ» می‌نامید به‌طریقی دیگر‌به حیات خود ادامه می‌دهید.

ـ‌حتی اگر شما روابط بین‌فردی عادی با والدین یا اجداد خودتان ندارید‌ـــــ ‌باز هم بدن و ذهن شما همان‌طور که رنج‌ها و امیدهای خود را دارد، رنج‌ها و امیدهای آنها را نیز به ارث برده است.

اگر دقت کرده باشید، هردو احساس حسرت و پشیمانی تنها با عطف به گذشته پدید می‌آیند. پس انسان هرچه بتواند بیشتر در زمان حال زندگی کند، از شدت این دو احساس کاسته می‌شود. پس پشیمانی را با اخلاقی زیستن (یعنی وارد‌نکردن درد و رنج نالازم به دیگران)، و حسرت را با بالا‌بردن استعداد خوش بودن در کنار دیگران می‌توان کم کرد و در مجموع، زندگی در زمان حال است که قابل‌توجه است.

باشد که بی‌آنکه نسبت به افراد بی‌تفاوت باشم از دلبستگی و نفرت رها باشم.

فراموش نکنید که خشم تنها نوعی انرژی است، و تمام انرژی‌ها را می‌توان دگرگون ساخت و به نوع دیگری تبدیل کرد. مراقبه، هنر‌بهره‌گیری از یک نوع انرژی برای دگرگونی و تبدیل آن به یک نوع انرژی دیگر است.

ساختارهای ذهنی ناسالم سبب بسیاری از اختلال‌های روانی و آشوب‌های بیرونی می‌شوند، ولی ساختارهای ذهنی سالم عشق، شادی، و رهایی را به همراه دارند.

برای ایجاد هماهنگی و آشتی میان عناصر وجودی، و التیام رنج‌های درون، باید خودتان را بشناسید.

طبق آموزهٔ بودا هستی انسان از پنج عنصر‌تشکیل شده که در سانسکریت به آن «سکانداس» می‌گویند: جسم، احساسات، ادراک، ساختارهای ذهنی، و آگاهی.

تنها هنگامی می‌توانید دیگری را درک کنید و به او عشق بورزید که از پیش توانسته باشید خودتان را درک کنید و به خودتان عشق بورزید.

مجبور نیستید هربار برای خرید چیزی بیش از یک ساعت صرف تحقیق دربارهٔ خاستگاه و تأثیرات آن کنید، اما هنگامی که دریابید در پشت پردهٔ تولید وسایل خانهٔ شما درد و رنج کودکان کارگر یا کارگاه‌های کارِ زیان‌بار نیست، می‌توانید بسیار شادتر شوید.

به‌طور طبیعی، هنگامی که بذر شفقت در درون شما جوانه زند و نیرومند گردد، بذر تکبر ضعیف می‌گردد و خشک می‌شود. مجبور نیستید با تکبر خود بجنگید یا آن را سرکوب کنید. ما می‌توانیم به‌طور گزینشی بذرهای مثبت درونمان را آبیاری کنیم و از آبیاری بذرهای منفی خودداری کنیم.

پُر‌واضح است که گاهی «رها‌کردن» شجاعت زیادی می‌طلبد، اما به‌محضِ اینکه این کار را بکنید، سریعاً شادی را تجربه می‌کنید.