بریده‌هایی از کتاب نیلوفر و مرداب

تحت هیچ شرایطی امید خود را از دست ندهید. می‌توانید در چنان مسیری از زندگی قرار بگیرید که نشان دهد تحقق شفقت در هر وضعیتی امکان‌پذیر است. در این مسیر، حتی با انجام کارهای کوچک، سرمشق دیگران باشید. دیگران از شما یاد می‌گیرند که چه باید بکنند. بهترین شیوهٔ یاری دیگران برای کاستن از ترس‌ها، هوس‌های زیان‌بار، و خشونت‌هایشان این است که به آنها نشان دهید در روبه‌رو شدن با دردها، رنج‌ها، و مشکلات راه‌های دیگری نیز وجود دارند. اگر عشق رو به زوال بود و به نفرت بدل شد، تحقق این امر‌برای شما امکان‌پذیر است که با مهارت‌های ذهن‌آگاهی فساد ناشی از این نفرت را دگرگون سازید و همچون بهره‌گیری از کود برای رشد گیاهان، گُل عشق را دوباره شکوفا کنید.

وقتی واقعاً در کنار او حضور دارید می‌توانید به چشمانش خیره شوید و بگویید: «به‌خاطر توست که اینجا هستم». گران‌بهاترین چیزی که می‌توانید به عزیزتان پیشکش کنید همین حضور تمام‌وکمالتان در کنار اوست. و این چیزی نیست که بتوانید با پول از فروشگاه بخرید.

هنگامی که عاشق کسی باشید، می‌خواهید به او چیزی بدهید که بتواند شادش کند. با‌توجه‌به موضوع و شیوهٔ خاص موردنظر ما گران‌بهاترین چیز برای پیشکش کردن به معشوقتان همان «حضور» شما در کنار اوست.

. شما در همین لحظه در حال مردن هستید. در‌واقع، در تمامی لحظه‌ها در حال مردن بوده‌اید. اینکه به‌طور هم‌زمان در حال مردن و زندگی‌کردن هستیم بسیار خوشایند است.

وقتی صبح از خواب برمی‌خیزید نخست باید آگاهانه نفس بکشید و از این حقیقت آگاه شوید که بیست و چهار ساعتِ کاملاً تازه در اختیار شماست تا آن را زندگی کنید. این هدیهٔ زندگی برای شماست.

در زندگی شگفتی‌های بسیار زیادی در درون و اطراف ما وجود دارند، اما قادر نیستیم با آنها در ارتباط باشیم، چراکه همواره عجله داریم. اغلب اوقات در حال جست‌وجوی چیزی هستیم، شاید دنبال کمی شادی می‌گردیم؛ ازاین‌رو، فرصت دیدن همهٔ رخدادهای اطرافمان را از دست می‌دهیم. همچون زامبی‌ها گام برمی‌داریم، با سرهای خمیده به گوشی‌های همراه خود خیره می‌شویم، و یا خود را در افکار زائد غرق می‌کنیم. ما از «گام‌برداشتن» خود لذت نمی‌بریم.

هنگامی‌که نگاه شما از سرزنش و انتقاد خالی شود، هنگامی‌که بتوانید با دیدهٔ شفقت به دیگران بنگرید، آنگاه همه‌چیز‌را به طریقی دیگر می‌بینید و گفتار و کردار شما متفاوت می‌شود، به‌گونه‌ای که مخاطبتان حس می‌کند که شما او را آن‌گونه که واقعاً هست، می‌بینید و درک می‌کنید. و همین عمل درد و رنج او را به‌میزان قابل‌توجهی تسکین می‌دهد.

ما در اعماق دنیای درونمان گونه‌های بسیاری از بذرها را داریم. آن بذرهایی را که آبیاری می‌کنیم جوانه می‌زنند و خود را در جایی از بدن نمایان می‌سازند و می‌توانیم آنها را درک کنیم.

توانایی بهره‌مندی از شادی مستلزم این نیست که رنج‌هایمان را به صفر‌برسانیم. در‌واقع، مهارت شاد بودن مهارت درست رنج‌کشیدن نیز هست.

مهارت شادی، به‌طور هم‌زمان، مهارت درست رنج‌بردن نیز است.

ممکن است چیزهایی مانند موسیقی با صدای بلند یا چراغ‌های پُرنور که باعث رنج شما می‌شود موجب لذت دیگران باشد. [و در مقابل،] چیزهایی هستند که موجب لذت شما می‌شوند اما دیگران را به ستوه می‌آورند. بارانی که برنامهٔ شما را برای گردش خراب می‌کند برای آن کشاورزی که مزرعه‌اش خشک شده، نعمت و مزیت است.

هیچ قلمرویی نیست که در آن تنها شادی باشد و بس، بی‌هیچ رنجی. البته پذیرفتن این واقعیت به این معنا نیست که ما باید ناامید شویم. می‌توان رنج‌ها را دگرگون ساخت. به‌محضِ اینکه دهانمان را باز می‌کنیم تا از «رنج» سخن بگوییم، می‌دانیم که نقطهٔ مقابل رنج نیز ‌همان‌جاست. هرجا که رنج باشد شادی هم حضور دارد.

در زمانهٔ ما، یعنی زمانه‌ای که در آن فرهنگ رو به زوال است و عناصر هویت‌بخشِ جمعی در حال فروپاشی‌اند، نخستین واکنشِ دفاعی یک فرد، پناه‌بردن به درون خویش است. این وضعیت مانند همان حکایت مشهور کشتیِ در حال غرق‌شدن است که در آن هر کسی تنها به فکر نجات جان خودش است. در چنین زمانه‌ای رویکردهای فردگرایانه غالب است و در نتیجه، عبارت‌هایی همچون «من تنها باید گلیم خودم را از آب بیرون بکشم» یا «من می‌توانم یک‌تنه خوشبخت باشم» اینجا و آنجا به گوش می‌رسد. انفعال سیاسی‌اجتماعی و فرهنگی از ویژگی‌های بارز افراد این زمانه است. حال پرسشِ حیاتیِ این زمانه با الهام از آدورنو این است: آیا می‌توان در چنین زمانهٔ بدی، خوب زیست؟

بخشی از شیوهٔ درست دگرگون‌کردن رنج‌ها این است که یاد بگیریم با دوری از ترس، خشم، و ناامیدی‌که مهار احساسات و رفتارمان را از دستمان می‌گیرند، دردهایمان را وسعت نبخشیم.

بیشتر اوقات بزرگ‌ترین فاجعه‌ای که عمیقاً خود را در اندیشهٔ آن غرق می‌کنیم اصلاً اتفاق نیفتاده است.

رنج، آن کودک آسیب‌دیده و گریان است که کمک و توجه ما را می‌طلبد. متأسفانه ما ندای کودک درون را نادیده می‌گیریم.

با آگاهی از اینکه کلمات می‌توانند سبب شادی و رنج شوند، خودم را متعهد می‌دانم که از گفتار صادقانه و کلماتی که اطمینان، لذت، و امید را تقویت می‌کنند، استفاده کنم

ایده‌های ما دربارهٔ شادی موانعی بر سر راه شادکامی ما هستند. وقتی معتقد باشیم که شادی شکل خاصی دارد، آن‌وقت نمی‌توانیم فرصت‌های لذت و شادی‌ای را ببینیم که اکنون مقابل چشممان هستند.

هنگامی که عاشق کسی هستید باید بهترین چیزی را که دارید به او پیشکش کنید. بهترین چیزی که می‌توانیم به دیگری بدهیم همان حضور واقعی در کنار اوست.

ذهن‌آگاهی این توانایی را به ما می‌دهد که در روبه‌رو شدن با احساسات دردناک زمین‌گیر نشویم. می‌توانیم با چهره‌ای گشوده و لبخندزنان به پیشواز رنج‌هایمان برویم و به آنها بگوییم: «دردها، غم‌ها، و ترس‌هایم که همچون کودکانی گریان در درون من هستید، صبح به‌خیر. من شما را می‌بینم. من همین‌جا هستم، در کنار شما.»