بریده‌هایی از کتاب پیاده‌روی؛ و سکوت، در زمانه‌ی هیاهو

تا وقتی بر آن نشوی که «از امر ناگفتنی سخن بگویی، هیچ اتفاقی نمی‌افتد.»

هزاران سال است آدم‌هایی که دور از بقیه زندگی کرده‌اند __راهبانی که بر قلهٔ کوه زیسته‌اند، تارِکانِ دنیا، دریانوردان، چوپانان یا مکتشفان که همیشه در سفرند__ به این باور رسیده‌اند که کلید اسرار و کشف رموز زندگی در سکوت به دست می‌آید.

سکوتْ شکل جدیدی از تجمل است که از کالاهای لوکس دیگر خاص‌تر و بادوام‌تر است.

اسرار و رموز دنیا در دل سکوت نهفته است.

ویل دورانت در تاریخ تمدن می‌نویسد اولین چیزی که پارسیان به فرزند می‌آموختند هنر زندگی بود. بگذارید از «باب برزویهٔ طبیب» در کلیله و دمنه نقل کنیم که، هزاروپانصد سال پیش، بعدِ تکاپوهای فراوان نوشت: «نعمت‌های این‌جهانی چون روشناییِ برق بی دوام و ثبات است» و «بباید شناخت که اطرافِ عالم پُربَلا و عذاب است» و «کارهای زمانه میل به ادبار دارد، و عدل ناپیدا و جور ظاهر، و علم متروک و جهل مطلوب.»

«هر بدنی لذت را به شیوهٔ خودش درک می‌کند، می‌خواهد بچه‌ای باشد که دارد محتاطانه اولین قدم برداشتن‌ها را یاد می‌گیرد، یا کسی که روی ویلچر است و می‌تواند هر جا می‌خواهد برود، یا کسی که دارد راه می‌رود. چیزی که مهم است تجربه و درکمان از دنیاست؛ چگونه و چطورش مهم نیست.»

گاهی سروصدا چنان زیاد است که صدای آهنگی را که گوش می‌دهم بیشتر می‌کنم، نه برای پرت کردن حواسم، برای خلاص شدن از صداهای دیگر

ممکن است سکوتِ اطرافمان صداهای زیادی در بر داشته باشد. اما جذاب‌ترین نوعِ سکوت سکوتِ درون است، سکوتی که خودمان باید خلقش کنیم. خیلی وقت است دیگر دنبال سکوت مطلق در اطرافم نیستم. آن سکوتی که در پی‌اش هستم سکوت درون است.

سکوتْ مونس من بود. در تنهایی و انزوا، بی هیچ تماسی با دنیای بیرون، وادار شده بودم بیشتر در افکار و عقایدم تأمل کنم. و حتی شدیدتر از آن در احساساتم.

هدف مدل اصلیِ کسب‌وکار در توییتر، و شبکه‌های اجتماعیِ مشابه، ایجاد نیاز به استفاده از اپ در آدم‌هاست، تا بعد همان اپ بیاید آن نیاز را مرتفع کند، البته فقط موقتاً. صاحبان اپ از اعتیاد شما تغذیه می‌کنند.

دوپامین است که حکم می‌کند چه می‌خواهید،‌ چه می‌طلبید، و چه تمنا می‌کنید.

زبان‌های بشری بازتابندهٔ این تفکرند که زندگی چیزی نیست جز یک پیاده‌رویِ طولانی. زمانِ گذشته در زبان سانسکریت، یکی از کهن‌ترین زبان‌های دنیا که ریشهٔ هندی دارد، با کلمهٔ gata یعنی «آنچه تاکنون پیموده‌ایم» و زمان آینده با anagata یعنی «آنچه هنوز نپیموده‌ایم» مشخص می‌شود. Gata از حیث زبان‌شناختی با کلمهٔ نروژی gått به معنیِ «پیموده» قرابت دارد. زمان حال در سانسکریت به روالی ساده و طبیعی با «آنچه درست پیش روی ماست»، pratyutpanna، مشخص می‌شود.

سفر رفتن برای کشف و دریافتِ جهان چیزی نیست که آغازش کنیم، بلکه رفته‌رفته از آن دست می‌کشیم.

هرچه بیشتر از ملال بگریزید، بیشتر شکارش می‌شوید.

فاصله گرفتنِ مدام ما از خودمان حقیقتی آن‌قدر تلخ و بی‌رحم است که همیشه از فکر کردن به آن فرار می‌کنیم. ترجیح می‌دهیم هر چیز دیگری را بفهمیم و حس کنیم جز این. حق با اوست

__شاید آن‌قدرها هم برای آدم بد نیست که گهگاه کمی به ملال دچار شود. کمی خویشتنمان را از همه چیز جدا کنیم. درنگ کنیم و ببینیم واقعاً چه می‌کنیم

زمانِ حال آزاردهنده است، و واکنشمان هم این است که بی‌وقفه در پیِ مقصودی جدید باشیم که توجهمان را به بیرون جلب کند و بتوانیم از خود فاصله بگیریم.

«تمام مشکلات انسان از این نشئت می‌گیرد که نمی‌تواند یک جا تنها، ساکت، و آرام بنشیند.»

هدفی مشخص می‌کنید و انجامش می‌دهید __نه یک‌دفعه، بلکه به‌مرور. دستان و بدنتان را به کار می‌گیرید تا چیزی خلق کنید. با حرکت دادن خودتان ذهنتان را به جنبش وامی‌دارید. آن تجربه‌هایی مرا کیفور می‌کنند که در آن‌ها خشنودیِ عینی به سعادتی ذهنی بدل می‌شود، نه حالت عکس آن. نتیجه و حاصلی که به دست می‌آید __هیزمی که گرمتان می‌کند یا پولیوری که تنتان را پوشانده__ چیزهایی نیستند که بشود چاپ کرد. نتیجهٔ کارتان یک محصول عینی و ملموس است، نتیجه و محصولی که شما و دیگران تا مدت‌ها می‌توانید از آن بهره ببرید.

وقتی غرق در سکوتی، دنیا در نظرت ناپیدا می‌گردد