بریده‌هایی از کتاب دیوان شهریار

عشق و آزادگی و حسن و جوانی و هنر عجبا هیچ نیرزید که بی سیم و زرم

آخر قرار زلف تو با ما چنین نبود ای مایه قرار دل بیقرار من

تا جهان باقی و آئین محبت باقی است شعر حافظ همه جا ورد زبان خواهد بود

از غم جدا مشو که غنا می دهد به دل اما چه غم غمی که خدا می دهد به دل

به یار ما نتوان یافت شهریارا عیب جز این قدر که فراموش می کند ما را

علی ای همای رحمت تو چه آیتی خدا را که به ماسوا فکندی همه سایه هما را دل اگر خداشناسی همه در رخ علی بین به علی شناختم من به خدا قسم خدا را

صفائی بود دیشب با خیالت خلوت ما را

متحیرم چه نامم شه ملک لافتی را

گذار آرد مه من گاهگاه از اشتباه اینجا فدای اشتباهی کآرد او را گاهگاه اینجا

کس مشکلی نگشود کجا بستند یا رب دست آن مشکل گشایان را

قضای آسمانی بود مشتاقی و مهجوری چه تدبیری توانم با قضای آسمانی کرد

تا هستم ای رفیق ندانی که کیستم

تو چه آیتی خدا را

تنگ مپسند دلی را که در او جاداری

چرا عاقل نیندیشد هم از آغاز پایان را

تو شهریار علی گو که در کشاکش حشر علی و آل به امداد میرسد ما را

در شگفتم من نمی پاشد ز هم دنیا چرا

بجز از علی که گوید به پسر که قاتل من چو اسیر تست اکنون به اسیر کن مدارا بجز از علی که آرد پسری ابوالعجائب که علم کند به عالم شهدای کربلا را

در دیاری که در او نیست کسی یار کسی کاش یارب که نیفتد به کسی کار کسی

زلف تو روز روشن مردم سیاه کن