بریده‌هایی از کتاب دیوان شهریار

تو چنین خانه کن و دلشکن ای باد خزان گر خود انصاف کنی مستحق نفرینی

تنگ مپسند دلی را که در او جاداری

به خدا کافر اگر بود به رحم آمده بود زآن همه ناله که من پیش تو کافر کردم

تا هستم ای رفیق ندانی که کیستم روزی سراغ وقت من آئی که نیستم در آستان مرگ که زندان زندگیست تهمت به خویشتن نتوان زد که زیستم

امشب ای ماه به درد دل من تسکینی آخر ای ماه تو همدرد من مسکینی کاهش جان تو من دارم و من می دانم که تو از دوری خورشید چها می بینی

تو به جانستی و این جمع جهانگردانند

نوشداروست ولی حیف که دیر آمده است گوئی از چشم نظرباز تو بی پروانیست

آنجاکه به عشاق دهی درد محبت دردی هم از این عاشق دلخسته دوا کن

بی تو نفس کشیدنم عمر تباه کردنست

در شگفتم من نمی پاشد ز هم دنیا چرا

از من گذشت و من هم از او بگذرم ولی با چون منی بغیر محبت روا نبود

اشک‌ریزان هوس دامن مادر کردم

زمستان پوستین افزود بر تن کدخدایان را ولیکن پوست خواهد کند ما یک لا قبایان را

برو ای گدای مسکین در خانه علی زن که نگین پادشاهی دهد از کرم گدا را

‫بگذشت و رفت و گم شد و نابود ، بی گزاف‬ ‫گئچدی ، گئتدی ، ایتدی ، باتدی ، داغیلدی‬

از من گذشت و من هم از او بگذرم ولی با چون منی بغیر محبت روا نبود

نازنینا ما به ناز تو جوانی داده ایم دیگر اکنون با جوانان نازکن با ما چرا

ای پریچهره که آهنگ کلیسا داری سینه مریم و سیمای مسیحا داری

من خود به سر ندارم دیگر هوای سامان

جوانی شمع ره کردم که جویم زندگانی را نجستم زندگانی را و گم کردم جوانی را