بریده‌هایی از کتاب دیوان شهریار

شهریار این نه شعر حافظ بود که به سرزد هوای شیرازت

صدای سوز دل شهریار و ساز حبیب چه دولتی است به زندانیان خاک نصیب

گر یار ما خواهی شدن شوریده و شیدا بیا در کار ما پروائی از طعن بداندیشان مکن

شهریارا ورق از اشک ندامت میشوی تا که نامت نبرد در افق نامیها

نمیری شهریار از شعر شیرین روان گفتن که از آب بقا جویند عمر جاودانی را

در خزان هجر گل ای بلبل طبع حزین خامشی شرط وفاداری بود غوغا چرا

ای شب هجران که یک دم در تو چشم من نخفت اینقدر با بخت خواب آلود من لالا چرا

سایه دولت همه ارزانی نودولتان من سری آسوده خواهم زیر بال خویشتن

تو شهریار علی گو که در کشاکش حشر علی و آل به امداد میرسد ما را

کله جا ماندش این جا و نیامد دیگرش از پی نیاید فی المثل آری گرش افتد کلاه اینجا

به صید خاطرم هر لحظه صیادی کمین گیرد کمان ابرو ترا صیدم که در صیادی استادی

او صبر خواهد از من بختی که من ندارم من وصل خواهم از وی قصدی که او ندارد

یا رب مباد کز پا جانان من بیفتد درد و بلای او کاش بر جان من بیفتد

خجل شدم ز جوانی که زندگانی نیست به زندگانی من فرصت جوانی نیست من از دو روزه هستی به جان شدم بیزار خدای شکر که این عمر جاودانی نیست

چه عالمی که دلی هست و دلنوازی نه چه زندگی که غمم هست و غمگسارم نیست به لاله های چمن چشم بسته می گذرم که تاب دیدن دلهای داغدارم نیست

کاروان آمد و دلخواه به همراهش نیست با دل این قصه نگویم که به دلخواهش نیست کاروان آمد و از یوسف من نیست خبر این چه راهیست که بیرون شدن از چاهش نیست ماه من نیست در این قافله راهش ندهید کاروان بار نبندد شب اگر ماهش نیست

من از تو هیچ نخواهم جز آنچه بپسندی که دلپسند تو ای دوست دل بخواه من است

در شهر ما گناه بود عشق و شهریار زندانی ابد به سزای گناهش است

من دلبخواه خویش نجستم ولی خدا با هر کس آن دهد که به جان دلبخواهش است

بیداد رفت لاله بر باد رفته را یا رب خزان چه بود بهار شکفته را هر لاله ای که از دل این خاکدان دمید نو کرد داغ ماتم یاران رفته را