بریده‌هایی از کتاب دیوان شهریار

یک عمر گریه کردم ای آسمان روا نیست دردانه ام ز چشم گریان من بیفتد

من چون ز پا بیفتم درمان درد من اوست درد آن بود که از پا درمان من بیفتد

یا رب مباد کز پا جانان من بیفتد درد و بلای او کاش بر جان من بیفتد

نه وصلت دیده بودم کاشکی ای گل نه هجرانت که جانم در جوانی سوخت ای جانم به قربانت تحمل گفتی و من هم که کردم سال ها اما چقدر آخر تحمل بلکه یادت رفته پیمانت

لبخند کن معاوضه با جان شهریار تا من به شوق این دهم و آن ستانمت

آنچه به غفلت گذشت عمر نخواندم عمر دگر خواهم از خدا به غرامت

خجل شدم ز جوانی که زندگانی نیست به زندگانی من فرصت جوانی نیست من از دو روزه هستی به جان شدم بیزار خدای شکر که این عمر جاودانی نیست

چه عالمی که دلی هست و دلنوازی نه چه زندگی که غمم هست و غمگسارم نیست به لاله های چمن چشم بسته می گذرم که تاب دیدن دلهای داغدارم نیست

من اختیار نکردم پس از تو یار دگر به غیر گریه که آن هم به اختیارم نیست

کاروان آمد و دلخواه به همراهش نیست با دل این قصه نگویم که به دلخواهش نیست کاروان آمد و از یوسف من نیست خبر این چه راهیست که بیرون شدن از چاهش نیست ماه من نیست در این قافله راهش ندهید کاروان بار نبندد شب اگر ماهش نیست

فلک همیشه به کام یکی نمیگردد که آسیای طبیعت به نوبتست ای دوست

چه جای ناله گر آغوشم از سه تار تهی است که نغمه قلمم شور و چارگاه من است

من از تو هیچ نخواهم جز آنچه بپسندی که دلپسند تو ای دوست دل بخواه من است

پاشو ای مست که دنیا همه دیوانه تست همه آفاق پر از نعره مستانه تست

هر ناله که داری بکن ای عاشق شیدا جائی که کند ناله عاشق اثر اینجاست

تنها نه من از شوق سر از پا نشناسم یک دسته چو من عاشق بی پا و سر اینجاست

در شهر ما گناه بود عشق و شهریار زندانی ابد به سزای گناهش است

من دلبخواه خویش نجستم ولی خدا با هر کس آن دهد که به جان دلبخواهش است

ماهم که هاله ای به رخ از دود آهش است دائم گرفته چون دل من روی ماهش است

ای چشم خمارین تو و افسانه نازت وی زلف کمندین من و شبهای درازت شبها منم و چشمک محزون ثریا با اشک غم و زمزمه راز و نیازت بازآمدی ای شمع که با جمع نسازی بنشین و به پروانه بده سوز و گدازت