بریده‌هایی از کتاب دیوان شهریار

ای کاش وای وای منش مهربان کند گر مهربان نشد چکنم ای خدای وای

می تپد دل به برم با همه شیر دلی که چو آهوی حرم شیرنگاه آمده ای

ای خدایی که به یعقوب رساندی یوسف این زمان یوسف من نیز به من بازرسان

از تو بگذشتم و بگذاشتمت با دگران رفتم از کوی تو لیکن عقب سرنگران ما گذشتیم و گذشت آنچه تو با ما کردی تو بمان و دگران وای به حال دگران

فلک گو با من این نامردی و نامردمی بس کن که من سلطان عشق و شهریار شعر ایرانم

دیشب سرم به بالش ناز وصال و باز صبحست و سیل اشک به خون شسته بالشم پروانه را شکایتی از جور شمع نیست عمریست در هوای تو میسوزم و خوشم خلقم به روی زرد بخندند و باک نیست شاهد شو ای شرار محبت که بی غشم

نرگسم سوی چمن خواند و سروم سوی باغ من مردد که دهم دل به کدام ای شیراز

چشم نرگس نگرانست ولی داغ شقایق چشم خونین شفق بیند و ابر مه آزار

چون عشق و آرزو به دلم مرد شهریار جز مردنم به ماتم عشق آرزو نبود

تا که از طارم میخانه نشان خواهد بود طاق ابروی توام قبله جان خواهد بود سرکشان را چو به صاف سرخم دستی نیست سر ما خاک در دردکشان خواهد بود

تا که از طارم میخانه نشان خواهد بود طاق ابروی توام قبله جان خواهد بود سرکشان را چو به صاف سرخم دستی نیست سر ما خاک در دردکشان خواهد بود

اهل دردی که زبان دل من داند نیست دردمندم من و یاران همه بی دردانند

سخن هرگز بدین شیرینی و لطف و روانی نیست خدا را شهریار این طبع جوی آب را ماند

بجز خواب پریشانی نبود این عمر بیحاصل کی آن آسایش خوابش که گویم خواب را ماند

یاد ایام جوانی جگرم خون میکرد خوب شد پیر شدم کم کم و نسیان آمد

عزیز من دل عاشق که از آهن نخواهد شد

گر آرزوی وصلش پیرم کند مکن عیب عیب است از جوانی کاین آرزو ندارد

از عشق من به هر سو در شهر گفتگویی است من عاشق تو هستم این گفتگو ندارد

خواهد شد از ندامت دیوانه شهریارا گر آن پری به دستش دیوان من بیفتد

من خود به سر ندارم دیگر هوای سامان گردون کجا به فکر سامان من بیفتد