بریده‌هایی از کتاب دیوان شهریار

شراب ارغوانی چاره رخسار زردم نیست بنازم سیلی گردون که چهرم ارغوانی کرد

او صبر خواهد از من بختی که من ندارم من وصل خواهم از وی قصدی که او ندارد

خواهد شد از ندامت دیوانه شهریارا گر آن پری به دستش دیوان من بیفتد

یک عمر گریه کردم ای آسمان روا نیست دردانه ام ز چشم گریان من بیفتد

لبخند کن معاوضه با جان شهریار تا من به شوق این دهم و آن ستانمت

دستی که در فراق تو میکوفتم به سر باور نداشتم که به گردن درآرمت

آنچه به غفلت گذشت عمر نخواندم عمر دگر خواهم از خدا به غرامت

چه عالمی که دلی هست و دلنوازی نه چه زندگی که غمم هست و غمگسارم نیست به لاله های چمن چشم بسته می گذرم که تاب دیدن دلهای داغدارم نیست

کاروان آمد و دلخواه به همراهش نیست با دل این قصه نگویم که به دلخواهش نیست کاروان آمد و از یوسف من نیست خبر این چه راهیست که بیرون شدن از چاهش نیست ماه من نیست در این قافله راهش ندهید کاروان بار نبندد شب اگر ماهش نیست

کافر نه ایم و بر سرمان شور عاشقی است آنرا که شور عشق به سر نیست کافر است

آسمان چون جمع مشتاقان پریشان می کند در شگفتم من نمی پاشد ز هم دنیا چرا

تو شهریار علی گو که در کشاکش حشر علی و آل به امداد میرسد ما را

آسمان چون جمع مشتاقان پریشان می کند در شگفتم من نمی پاشد ز هم دنیا چرا

نالدم پای که چند از پی یارم بدوانی من بدو میرسم اما تو که دیدن نتوانی

گر دوستان به علم و هنر تکیه کرده اند ما را هنر نداده خدا جز توکلی عاشق به کار خویش تعلل چرا کند گردون به کار فتنه ندارد تعللی

در وصل هم ز عشق تو ای گل در آتشم عاشق نمی شوی که ببینی چه می کشم

خلق را گر چه وفا نیست و لیکن گل من نه گمان دار که رفتی و فراموش شدی

عشق همدست به تقدیر شد و کار مرا ساخت برو ای عقل که کاری تو به تدبیر نکردی

بیا که چشم تو تا شرم و ناز دارد کس نپرسد از تو که این ماجرا چرا کردی

به یاد چشم تو انسم بود با لاله وحشی غزال من مرا سرگشته کوه و کمر کردی