بریده‌هایی از کتاب دیوان شهریار

چه سال ها که خزیدم به کنج تنهایی

چه شد آن عهد قدیم و چه شد آن یار ندیم خون کند خاطر من خاطره عهد قدیم

من خود به سر ندارم دیگر هوای سامان گردون کجا به فکر سامان من بیفتد

ما گذشتیم و گذشت آنچه تو با ما کردی

شرح خزان دل به زبان نگاهش است

جوانی شمع ره کردم که جویم زندگانی را نجستم زندگانی را و گم کردم جوانی را کنون با بار پیری آرزومندم که برگردم به دنبال جوانی کوره راه زندگانی را

تو شهریار علی گو که در کشاکش حشر علی و آل به امداد میرسد ما را

برو ای گدای مسکین در خانه علی زن که نگین پادشاهی دهد از کرم گدا را

چه غروریست در این سلطنت ای یوسف مصری که دگر پرسش حال پدر پیر نکردی

کافر نعمت نباشم بارها روی تو دیدم لیک هر بارت که بینم شوق دیگربار باقی

پاشو ای مست که دنیا همه دیوانه تست همه آفاق پر از نعره مستانه تست در دکان همه باده فروشان تخته است آن که باز است همیشه در میخانه تست

از تو بگذشتم و بگذاشتمت با دگران رفتم از کوی تو لیکن عقب سرنگران ما گذشتیم و گذشت آنچه تو با ما کردی تو بمان و دگران وای به حال دگران

چرا عاقل نیندیشد هم از آغاز پایان را

با عقل آب عشق به یک جو نمی رود

هی بخواهیم و رسیدن نتوانیم که چه

از تو بگذشتم و بگذاشتمت با دگران رفتم از کوی تو لیکن عقب سرنگران ما گذشتیم و گذشت آنچه تو با ما کردی تو بمان و دگران وای به حال دگران

نئجه من سنی ایتیردیم ! دا سنین تایین تاپیلماز

پروانه را شکایتی از جور شمع نیست عمریست در هوای تو میسوزم و خوشم

ای دل به ساز عرش اگر گوش می کنی از ساکنان فرش فراموش می کنی

صفائی بود دیشب با خیالت خلوت ما را ولی من باز پنهانی ترا هم آرزو کردم ملول از نالهٔ بلبل مباش ای باغبان رفتم حلالم کن اگر وقتی گلی در غنچه بو کردم