بریده‌هایی از کتاب دیوان شهریار

به مرگ زنده شدن هم حکایتی است عجیب

فلک گو با من این نامردی و نامردمی بس کن که من سلطان عشق و شهریار شعر ایرانم

نه خدا توانمش خواند نه بشر توانمش گفت متحیرم چه نامم شه ملک لافتی را

علی ای همای رحمت تو چه آیتی خدا را که به ماسوا فکندی همه سایه هما را دل اگر خداشناسی همه در رخ علی بین به علی شناختم من به خدا قسم خدا را به خدا که در دو عالم اثر از فنا نماند چو علی گرفته باشد سر چشمه بقا را مگر ای سحاب رحمت تو بباری ارنه دوزخ به شرار قهر سوزد همه جان ماسوا را برو ای گدای مسکین در خانه علی زن که نگین پادشاهی دهد از کرم گدا را بجز از علی که گوید به پسر که قاتل من چو اسیر تست اکنون به اسیر کن مدارا بجز از علی که آرد پسری ابوالعجائب که علم کند به عالم شهدای کربلا را

چو بستی در بروی من به کوی صبر رو کردم چو درمانم نبخشیدی به درد خویش خو کردم

هی بخواهیم و رسیدن نتوانیم که چه

پیوند جان جدا شدنی نیست ماه من تن نیستی که جان دهم و وارهانمت

بی تو نفس کشیدنم عمر تباه کردنست

علی ای همای رحمت تو چه آیتی خدا را که به ماسوا فکندی همه سایه هما را

آنچه خوبان همه دارند تو تنها داری

این همه درس بخوانیم و ندانیم که چه

صفائی بود دیشب با خیالت خلوت ما را ولی من باز پنهانی ترا هم آرزو کردم

دل چون آینه اهل صفا می شکنند که ز خود بی خبرند این ز خدا بیخبران

صفائی بود دیشب با خیالت خلوت ما را ولی من باز پنهانی ترا هم آرزو کردم

شب همه بی تو کار من شکوه به ماه کردنست روز ستاره تا سحر تیره به آه کردنست

علی ای همای رحمت تو چه آیتی خدا را که به ماسوا فکندی همه سایه هما را دل اگر خداشناسی همه در رخ علی بین به علی شناختم من به خدا قسم خدا را به خدا که در دو عالم اثر از فنا نماند چو علی گرفته باشد سر چشمه بقا را مگر ای سحاب رحمت تو بباری ارنه دوزخ به شرار قهر سوزد همه جان ماسوا را برو ای گدای مسکین در خانه علی زن که نگین پادشاهی دهد از کرم گدا را

خبر از حاصل عمرم نشد آوخ که گذشت اینهمه عمر به بی حاصلی و بی خبری

او بود و او نبود

چشمی به رهت دوخته ام باز که شاید بازآئی و برهانیم از چشم به راهی

دیدی که چه غافل گذرد قافله عمر بگذاشت به شب خوابت و بگذشت شبابت