بریده‌هایی از کتاب دیوان شهریار

امشب ای ماه به درد دل من تسکینی آخر ای ماه تو همدرد من مسکینی

جز در صفای اشک دلم وا نمی شود باران به دامن است هوای گرفته را

که تشنگان همه در انتظار بارانند

ای غم بگو از دست تو آخر کجا باید شدن در گوشه میخانه هم ما را تو پیدا میکنی

برو ای ترک که ترک تو ستمگر کردم حیف از آن عمر که در پای تو من سرکردم عهد و پیمان تو با ما و وفا با دگران ساده‌دل من که قسم های تو باور کردم به خدا کافر اگر بود به رحم آمده بود زآن همه ناله که من پیش تو کافر کردم

اشک‌ریزان هوس دامن مادر کردم

آمدی جانم به قربانت ولی حالا چرا بی وفا حالا که من افتاده ام از پا چرا نوشداروئی و بعد از مرگ سهراب آمدی سنگدل این زودتر می خواستی حالا چرا عمر ما را مهلت امروز و فردای تو نیست من که یک امروز مهمان توام فردا چرا نازنینا ما به ناز تو جوانی داده ایم دیگر اکنون با جوانان نازکن با ما چرا

چه سال ها که خزیدم به کنج تنهایی

ای غم بگو از دست تو آخر کجا باید شدن در گوشه میخانه هم ما را تو پیدا میکنی

من اختیار نکردم پس از تو یار دگر به غیر گریه که آن هم به اختیارم نیست

گاه به گاه پرسشی کن که زکات زندگی پرسش حال دوستان گاه به گاه کردنست

بیگانه کند در غم ما خنده ولی ما با چشم خودی در غم بیگانه بگرییم

کجاست مرگ که ما را ز زندگی برهاند

کس نیست در این گوشه فراموشتر از من وز گوشه نشینان توخاموشتر از من

«همه شب در این امیدم که نسیم صبحگاهی به پیام آشنائی بنوازد آشنا را» ز نوای مرغ یا حق بشنو که در دل شب غم دل به دوست گفتن چه خوشست شهریارا

تن نیستی که جان دهم و وارهانمت

در دیاری که در او نیست کسی یار کسی کاش یارب که نیفتد به کسی کار کسی هر کس آزار من زار پسندید ولی نپسندید دل زار من آزار کسی

به هر فرمان آتش عالمی در خاک و خون غلطید خدا ویران گذارد کاخ این فرمانروایان را

ما گذشتیم و گذشت آنچه تو با ما کردی تو بمان و دگران وای به حال دگران

ما گذشتیم و گذشت آنچه تو با ما کردی تو بمان و دگران وای به حال دگران