بریده‌هایی از کتاب دیوان شهریار

کس نیست در این گوشه فراموشتر از من وز گوشه نشینان توخاموشتر از من

مرو ای مرد که این طایفه نامردانند

چشم از او جلوه از او ما چه حریفیم ای دل

از تو بگذشتم و بگذاشتمت با دگران

در دیاری که در او نیست کسی یار کسی کاش یارب که نیفتد به کسی کار کسی

نه خدا توانمش خواند نه بشر توانمش گفت متحیرم چه نامم شه ملک لافتی را

ای پادشه خوبان داد از غم تنهایی

به خدا کافر اگر بود به رحم آمده بود زآن همه ناله که من پیش تو کافر کردم

عهد و پیمان تو با ما و وفا با دگران ساده‌دل من که قسم های تو باور کردم

درس این زندگی از بهر ندانستن ماست این همه درس بخوانیم و ندانیم که چه

چو دو فرشته الهام شعر و موسیقی روان ما شود از هر نگاهشان تهذیب

تقدیر الهی چو پی سوختن ماست ما نیز بسازیم به تقدیر الهی

ای خدایی که به یعقوب رساندی یوسف این زمان یوسف من نیز به من بازرسان

تو خود چو مرد رهی خضر هم نبود نبود شعاع چشمه حیوان چراغ راهت بس

بی تو نفس کشیدنم عمر تباه کردنست

کافر نه ایم و بر سرمان شور عاشقی است آنرا که شور عشق به سر نیست کافر است

مسلمان صف چکیب دعوایه گلسین چاغیر عباسی تاسوعایه گلسین قیزی زینب أوزی صاحب عزادیر چاغیر زهرانی عاشورایه گلسین

شنیده ام که به شاهان عشق بخشی تاج به تاج عشق تو من مستحقم و محتاج

خجل شدم ز جوانی که زندگانی نیست به زندگانی من فرصت جوانی نیست من از دو روزه هستی به جان شدم بیزار خدای شکر که این عمر جاودانی نیست همه بگریه ابر سیه گشودم چشم دراین افق که فروغی ز شادمانی نیست

ما گذشتیم و گذشت آنچه تو با ما کردی تو بمان و دگران وای به حال دگران