بریده‌هایی از کتاب دیوان شهریار

کاروان آمد و از یوسف من نیست خبر این چه راهیست که بیرون شدن از چاهش نیست

‫حیدربابا ، شیطان بیزی آزدیریب

«همه شب در این امیدم که نسیم صبحگاهی به پیام آشنائی بنوازد آشنا را»

تو یکی بپرس از این غم که به من چه کار دارد

افتد گذار او به من از دور و گاهگاه خواب خوشم همین گذر گاه گاهش است

عاشقم خواهد و رسوای جهانی چکنم عاشقانند به هم عاشقی و رسوائی

دردناک است که در دام شغال افتد شیر یا که محتاج فرومایه شود مرد کریم

درس این زندگی از بهر ندانستن ماست این همه درس بخوانیم و ندانیم که چه

از تو بگذشتم و بگذاشتمت با دگران رفتم از کوی تو لیکن عقب سرنگران ما گذشتیم و گذشت آنچه تو با ما کردی تو بمان و دگران وای به حال دگران

بیگانه کند در غم ما خنده ولی ما با چشم خودی در غم بیگانه بگرییم

«همه شب در این امیدم که نسیم صبحگاهی به پیام آشنائی بنوازد آشنا را»

بار الاها سن بیزه وئر بو شیاطین دن نجات اینسانین نسلین کسیب ، وئر اینسه بو جین دن نجات بیزدن آنجاق بیر قالیرسا ، شیطان آرتیب مین دوغوب هانسی رؤیا ده گؤروم من ، بیر تاپا مین دن نجات بئش مین ایلدیر بو سلاطینه گرفتار اولموشوق دین ده گلدی ، تاپمادیق بیز بو سلاطین دن نجات بیر یالانچی دین ده اولموش شیطانین بیر مهره سی دوغرو بیر دین وئر بیزه وئر بو یالان دین دن نجات هر دعا شیطان ائدیر ، دنیا اونا آمین دئییر قوی دعا قالسین ، بیزه سن وئر بو آمین دن نجات

رنگ رؤیا زده ام بر افق دیده و دل

سرونازا گرم اینگونه کشی پای از سر منت آنگونه شوم دست به دامان که مپرس گوهر عشق که دریا همه ساحل بنمود آخرم داد چنان تخته به طوفان که مپرس عقل خوش گفت چو در پوست نمیگنجیدم که دلی بشکند آن پسته خندان که مپرس

تو خود به جامه خوابی و ساقیان صبوح به یاد چشم تو گیرند جام صهبا را

من خود به سر ندارم دیگر هوای سامان گردون کجا به فکر سامان من بیفتد

نالم از دست تو ای ناله که تاثیر نکردی

خان ننه ، هایاندا قالدین بئله باشیوا دولانیم نئجه من سنی ایتیردیم ! دا سنین تایین تاپیلماز

از زندگانیم گله دارد جوانیم شرمنده جوانی از این زندگانیم

به هر فرمان آتش عالمی در خاک و خون غلطید خدا ویران گذارد کاخ این فرمانروایان را