بریده‌هایی از کتاب دیوان شهریار

آمدی جانم به قربانت ولی حالا چرا بی وفا حالا که من افتاده ام از پا چرا نوشداروئی و بعد از مرگ سهراب آمدی سنگدل این زودتر می خواستی حالا چرا عمر ما را مهلت امروز و فردای تو نیست من که یک امروز مهمان توام فردا چرا نازنینا ما به ناز تو جوانی داده ایم دیگر اکنون با جوانان نازکن با ما چرا وه که با این عمرهای کوته بی اعتبار اینهمه غافل شدن از چون منی شیدا چرا شور فرهادم بپرسش سر به زیر افکنده بود ای لب شیرین جواب تلخ سربالا چرا ای شب هجران که یک دم در تو چشم من نخفت اینقدر با بخت خواب آلود من لالا چرا

آنرا که شور عشق به سر نیست

پای من در سر کوی تو بگِل رفت فرو گر دلت سنگ نباشد گِل گیرا داری دگران خوشگل یک عضو و تو سر تا پا خوب آنچه خوبان همه دارند تو تنها داری

به مرگ چاره نجستم که در جهان مانم به عشق زنده شدم تا که جاودان مانم

تحمل گفتی و من هم که کردم سال ها اما چقدر آخر تحمل بلکه یادت رفته پیمانت

کاش یارب که نیفتد به کسی کار کسی

منم که شعر و تغزل پناهگاه من است چنانکه قول و غزل نیز در پناه من است

خدای شکر که این عمر جاودانی نیست

یادش بخیر گرچه دلم نیست شاد از او

چه امیری که به عشق تو اسیر آمده است

راستی بی عشق زندان است بر من زندگانی گر حیات جاودان بی عشق باشد مرگ باشد

بی تو ای دل نکند لاله به بار آمده باشد ما در این گوشه زندان و بهار آمده باشد

حیدربابا یولی تک ، یول باغلانیب اوزومه آوچی فلک آولاییب سررویله جئیرانیمی نازلی یاریم گئده لی ، سؤنوب منیم چیراغیم خان وارسادا نه کاری ، ائوین کی یوخ خانیمی مریم کؤچوب گئدیبن شهرزادینم دا گئدیر فلک الیمدن آلیر ، درریمی مرجانیمی یئتیم تک اوز - گؤزومی نیبت باسیب باساجاق یامان قاریشدیریاجاق ، سلقه می ، سهمانیمی

از غم جدا مشو که غنا می دهد به دل اما چه غم غمی که خدا می دهد به دل گریان فرشته ایست که در سینه های تنگ از اشک چشم نشو و نما می دهد به دل تا عهد دوست خواست فراموش دل شدن غم می رسد به وقت و وفا می دهد به دل دل پیشواز ناله رود ارغنون نواز نازم غمی که ساز و نوا می دهد به دل این غم غبار یار و خود از ابر این غبار سر می کشد چو ماه و صلا می دهد به دل ای اشک شوق آینه ام پاک کن ولی زنگ غمم مبر که صفا می دهد به دل

سرو بلند من که به دادم نمی رسی دستم اگر رسد به خدا می رسانمت پیوند جان جدا شدنی نیست ماه من تن نیستی که جان دهم و وارهانمت

مفتون خویشم کردی از حالی که آن شب داشتی بار دگر آن حال را کردی اگر پیدا بیا شرط هواداری ما شیدائی و شوریدگیست گر یار ما خواهی شدن شوریده و شیدا بیا

متن خبر که یک قلم بی تو سیاه شد جهان حاشیه رفتنم دگر نامه سیاه کردنست

جوانی شمع ره کردم که جویم زندگانی را نجستم زندگانی را و گم کردم جوانی را کنون با بار پیری آرزومندم که برگردم به دنبال جوانی کوره راه زندگانی را

از شکار دگران چشم و دلی دارم سیر شیرم و جوی شغالان نبود آبخورم

امشب ای ماه به درد دل من تسکینی آخر ای ماه تو همدرد من مسکینی کاهش جان تو من دارم و من می دانم که تو از دوری خورشید چها می بینی