بریده‌هایی از کتاب دیوان شهریار

تمنای وصالم نیست عشق من مگیر از من به دردت خو گرفتم نیستم در بند درمانت امید خسته ام تا چند گیرد با اجل کشتی بمیرم یا بمانم پادشاها چیست فرمانت

آمدی جانم به قربانت ولی حالا چرا بی وفا حالا که من افتاده ام از پا چرا نوشداروئی و بعد از مرگ سهراب آمدی سنگدل این زودتر می خواستی حالا چرا

آمدی جانم به قربانت ولی حالا چرا بی وفا حالا که من افتاده ام از پا چرا نوشداروئی و بعد از مرگ سهراب آمدی سنگدل این زودتر می خواستی حالا چرا عمر ما را مهلت امروز و فردای تو نیست من که یک امروز مهمان توام فردا چرا نازنینا ما به ناز تو جوانی داده ایم دیگر اکنون با جوانان نازکن با ما چرا

زمستان پوستین افزود بر تن کدخدایان را ولیکن پوست خواهد کند ما یک لا قبایان را

فلک گو با من این نامردی و نامردمی بس کن که من سلطان عشق و شهریار شعر ایرانم

برو ای گدای مسکین در خانه علی زن که نگین پادشاهی دهد از کرم گدا را

از زندگانیم گله دارد جوانیم شرمنده جوانی از این زندگانیم

‫دنیا همه دروغ و فسون و فسانه شد‬ ‫حیدربابا ، دوْنیا یالان دوْنیادی‬ ‫کشتیّ عمر نوح و سلیمان روانه شد‬ ‫سلیماننان ، نوحدان قالان دوْنیادی‬ ‫ناکام ماند هر که در این آشیانه شد‬ ‫اوغول دوْغان ، درده سالان دوْنیادی‬ ‫بر هر که هر چه داده از او ستانده است‬ ‫هر کیمسَیه هر نه وئریب ، آلیبدی‬ ‫نامی تهی برای فلاطون بمانده است‬ ‫افلاطوننان بیر قوری آد قالیبدی‬

بی تو با مرگ عجب کشمکشی من کردم

کس دل نمی دهد به حبیبی که بی وفاست اول حبیب من به خدا بی وفا نبود

حیف از آن عمر که در پای تو من سرکردم

دل به هجران تو عمریست شکیباست ولی بار پیری شکند پشت شکیبائی را

زمستان پوستین افزود بر تن کدخدایان را ولیکن پوست خواهد کند ما یک لا قبایان را

تو شهریار علی گو که در کشاکش حشر علی و آل به امداد میرسد ما را

هی بخواهیم و رسیدن نتوانیم که چه

بی تو نفس کشیدنم عمر تباه کردنست

با عقل آب عشق به یک جو نمی رود بیچاره من که ساخته از آب و آتشم

علی ای همای رحمت تو چه آیتی خدا را که به ماسوا فکندی همه سایه هما را دل اگر خداشناسی همه در رخ علی بین به علی شناختم من به خدا قسم خدا را

دلم به حال گل و سرو و لاله می سوزد ز بسکه باغ طبیعت پرآفتست ای دوست

من اختیار نکردم پس از تو یار دگر به غیر گریه که آن هم به اختیارم نیست